Frå Wikipedia – det frie oppslagsverket
«Blåmann» eller «Leitande etter Blåmann» er ein kjend song skriven av Aasmund Olavsson Vinje . Han blei prenta første gongen i Dølen 1860 , som avslutning til artikkelen «Gjeiti».
Diktet blei seinare tonesett av Anne Haavie , og er blitt ein utbreidd norsk barnesong.
«Blåmann» er inspirert av Vinje sine opplevingar som gjetargut . Blåmann og Lykle var verkelege geiter som Vinje hadde eit nært tilhøve til, slik det er skildra i diktet.
Bukken i diktet har inspirert kommunevåpenet til Vinje , heimstaden til diktaren, og gjeve namn til folkemusikkgruppa Blåmann Blåmann og barnebokklubben Blåmann .
Første utgåve
Forlenga utgåve
Forlenga utgåve med modernisert språk
«Blaamann,» «Blaamann,» Bukken min!
tænk paa vesle Guten din! Bjørnen med sin lodne Feld
kann deg taka seint i Kveld. Tænk paa «Lykle,» Moder di,
heim ho kom med Bjølla si. Ho ikring seg so mund sjaa,
liksom der var Faare paa. Det saag ut, som der var Naud,
kanskje no du ligger daud. «Blaamann,» «Blaamann,» svar meg no,
Mækra med dit kjende Ljod!
Blaamann, Blaamann, Bukken min,
tenk på vesle Guten din! Bjørnen med sin lodne Feld
kann deg taka seint i Kveld. Gamle Lykle, Moder di,
seint kom Heim med Bjølla si. So ikring seg ho mund' sjaa
liksom der var Faare paa. Det saag ut som der var Naud,
kanskje no du ligger daud. Tidt du dansa kringom meg,
mangt eg rødde daa med deg. Naar eg laag som blind og dauv,
grov du paa meg med di Klauv; ja du ville vekkja meg
upp til Leiken din med deg. Du var sprek og glad og god,
all mi Ros du vel forstod. Tidt du veit eg sa til deg:
«Han veit meir enn mata seg.» Blaamann, Blaamann, svar meg no,
mækra med ditt kjende Ljod! Ikkje enno, Blaamann min,
maa du døy fraa Guten din.
Blåmann, Blåmann, bukken min,
tenk på vesle guten din! Bjørnen med sin lodne fell
kan deg taka seint i kveld. Gamle Lykle, moder di,
seint kom heim med bjølla si. Så ikring seg ho mund' sjå
liksom der var fare på. Det såg ut som der var naud,
kanskje no du ligger daud. Tidt du dansa kringom meg,
mangt eg rødde då med deg. Når eg låg som blind og dauv,
grov du på meg med di klauv; ja, du ville vekkja meg
opp til leiken din med deg. Du var sprek og glad og god,
all mi ros du vel forstod. Tidt du veit eg sa til deg:
«Han veit meir enn mata seg.» Blåmann, Blåmann, svar meg no,
mekra med ditt kjende ljod! Ikkje enno, Blåmann min,
må du døy frå guten din.
