Waddy Wachtel
| Waddy Wachtel | |||
.jpg) Waddy Wachtel, 2009 | |||
| Fødd | 24. mai 1947 (76 år) | ||
|---|---|---|---|
| Fødestad | New York by | ||
| Fødenamn | Robert Wachtel | ||
| Opphav | USA | ||
| Aktiv | 1970 til i dag | ||
| Sjanger | Rock, folkrock, pop, jazz | ||
| Instrument | gitar, piano, vokal | ||
| Kjende instrument | 1958 Gibson Les Paul, 1956 Fender Stratocaster | ||
| Tilknytte artistar | Stevie Nicks, The Cowsills, Jackson Browne, Bernard Fowler, Blondie Chaplin, Keith Richards, Warren Zevon, James Taylor, George Thorogood, Bob Weir, J.D. Souther, Linda Ronstadt | ||
| Plateselskap | Arista, Elektra, CBS, WEA, Columbia, EMI, Virgin, Asylum, Warner Bros., Giant | ||
| Verka som | Musikar, låtskrivar, produsent, bandleiar | ||
Robert «Waddy» Wachtel (fødd 24. mai 1947) er ein USA-amerikansk musikar, låtskrivar og plateprodusent, mest kjend som gitarist. Lidenskapen til Wachtel for musikk og måten han lett tilpassar seg forskjellige musikkstilar har gjort han til ein særs etterspurt studiomusikar gjennom karrieren sin, og han har spelt med mange rockemusikarar som Linda Ronstadt, Stevie Nicks, Keith Richards, James Taylor, Iggy Pop, Warren Zevon, Bryan Ferry, Michael Sweet og Jackson Browne, blant andre, både i studio og på turné.[1]
Biografi[endre | endre wikiteksten]
Wachtel vart fødd Robert Wachtel og voks opp i Jackson Heights i Queens i New York City. Det uvanlege kallenamnet hans fekk han i tidleg alder. Han braut gjennom i musikkindustrien tidleg i 1970-åra, då Warren Zevon, musikalsk leiar for the Everly Brothers, hyrte han som gitarist i bandet til duoen. Han spelte gitar med Everly Brothers i 1972 på albumet Stories We Could Tell. Det neste albumet han deltok på kom tre år seinare med Kenny Rankin sitt Inside. I 1976 kom det store gjennombrotet hans, då han spelte på fire hitalbum: Maria Muldaur sitt Sweet Harmony, John David Souther sitt Black Rose, James Taylor sitt In the Pocket og Zevon sitt Warren Zevon. I 1977 spelte han på Linda Ronstadt sin Simple Dreams og Randy Newman sitt Little Criminals. I 1978 spelte han gitar på nok eit hit album av Ronstadt, Living in the USA, i tillegg til soloprosjektet til Grateful Dead-medlemmet Bob Weir, Heaven Help the Fool, og han produserte Bryan Ferry sitt The Bride Stripped Bare. I tillegg spelte han på Zevons sitt Excitable Boy, som han òg var medprodusent på, og han var medlåtskrivar på hitten «Werewolves of London». Han heldt fram å spele med kremen av artistar frå Sør-California og andre musikarar i 1979, mellom anna på Taylor sitt Flag, Newman sitt Born Again, Souther sitt You're Only Lonely, og Bonnie Raitt sitt The Glow.
I 1980 tok Wachtel eit steg vidare og danna gruppa Ronin med Dan Dugmore, Rick Marotta, Don Grolnick og Stanley Sheldon, og han skreiv songar og spelte gitar på debutalbumet til bandet, som kom ut på Mercury Records. ALbumet selde dårleg, medan Wachtel heldt fram å spele for andre artistar. Det året spelte han på Zevon sitt Bad Luck Streak in Dancing School og Ronstadt sitt Mad Love. I 1981 var han medlåtskrivar på «Her Town Too» med Taylor og Souther for Taylor-albumet Dad Loves His Work. Singelen nådde topp 10 i USA. Same året spelte Wachtel på hitalbumet til Kim Carnes, Mistaken Identity og starta eit langvarig musikalsk forhold med Stevie Nicks, då han spelte på det første soloalbumet hennar, Bella Donna, som òg nådde toppen av albumlista i USA. Han vart òg med i turnébandet hennar. I 1982 spelte han på album som Karla Bonoff sitt Wild Heart of the Young, the Motels sitt All Four One, det første soloalbumet til Don Henley, I Can't Stand Still, og Ronstadt sitt Get Closer. Arbeidet hans med Nicks i midten av 1980-åra tok mykje av tida si, men i tillegg til å spele for henne, spelte han på somme andre album òg, som Joe Walsh sitt You Bought It - You Name It og the Motels sitt Little Robbers i 1983, Steve Perry sitt Street Talk og Henley sitt Building the Perfect Beast i 1984, Walsh sitt The Confessor og Rosanne Cash sitt Rhythm & Romance i 1985, Jackson Browne sitt Lives in the Balance og Graham Nash sitt Innocent Eyes i 1986, og Zevon sitt Sentimental Hygiene, Cher sitt comeback-album og Dolly Parton sitt Rainbow i 1987.
Då Nicks byrja å turnere med Fleetwood Mac igjen, vart Wachtel igjen meir aktiv som studiomusikar i 1988. Han produserte the Church sitt hitalbum, Starfish og utvikla eit nytt samarbeid då han spelte på det første soloalbumet til Keith Richards, Talk Is Cheap. Han var òg med Richards på scenen. I 1989 spelte han gitar på album av fleire kjende namn, som Nicks med The Other Side of the Mirror, Henley med The End of the Innocence, Cher med Heart of Stone go Zevon med Transverse City. I 1990 spelte han for fleire nye artistar. I tillegg til at han produsert the Church sitt Gold Afternoon Fix, spelte han på Iggy Pop sitt Brick by Brick, Bob Dylan sitt Under the Red Sky og Hall and Oates sitt Change of Season. I 1991 spelte han med Walsh (Ordinary Average Guy) og Zevon (Mr. Bad Example) i tillegg til Bob Seger (The Fire Inside) og Rod Stewart (Vagabond Heart).
Utover i 1990-åra spelte Wachtel stadig i studio og nokre av artistane han spelte for var Tracy Chapman (Matters of the Heart), Richards (Main Offender), Ringo Starr (Time Takes Time) og Tom Waits (Bone Machine) i 1993, Browne (I'm Alive), Melissa Etheridge (Yes I Am), Bruce Hornsby (Harbor Lights) og Nicks (Street Angel) i 1995, Aaron Neville (Tattooed Heart) Newman (Faust), John Prine (Lost Dogs and Mixed Blessings) og Brian Wilson (I Just Wasn't Made for These Times) og i 1996 Browne (Looking East) og Neil Diamond (In My Lifetime). I 1996 spelte han og for komikaren Adam Sandler på What the Hell Happened to Me?, der han var arrangør og musikalsk leiar. Han turnerte òg med Sandler og byrja å arbeide i filmane til Sandler, mellom anna The Waterboy (1998), der han var medlåtskrivar på songen «New Year's Eve» Med Joe Walsh.
Wachtel nådde eit slags høgdpunkt i karrieren i 1997 då han spelte på the Rolling Stones-albumet Bridges to Babylon, same året som han spelte på Sandler sitt What's Your Name, George Thorogood sitt Rockin' My Life Away, the Bee Gees sitt Still Waters og eit album av the Wilsons. I 1998 spelte han med Johnny Rivers (Last Train to Memphis) og Ronstadt (We Ran, der han skreiv songen «I Go to Pieces»). I 1999 spelte han på det posthume albumet til Michael Hutchence og med nyare artistar som Janice Robinson på debutalbumet hennar, The Color Within Me. Han gav òg ut eigne songar på mp3.com.
Diskografi (delvis)[endre | endre wikiteksten]
Med Karla Bonoff[endre | endre wikiteksten]
| År | Album | Selskap |
|---|---|---|
| 1977 | Karla Bonoff | Columbia Records |
| 1979 | Restless Nights | Columbia Records |
| 1982 | Wild Heart of the Young | Columbia Records |
med Stevie Nicks[endre | endre wikiteksten]
med Keith Richards and the X-Pensive Winos[endre | endre wikiteksten]
| År | Album | Selskap |
|---|---|---|
| 1988 | Talk is Cheap | Virgin Records |
| 1991 | Live at the Hollywood Palladium | Virgin Records(Dec 15, 1988) |
| 1992 | Main Offender | Virgin Records |
| 2010 | Vintage Vinos | Mindless Records |
med Linda Ronstadt[endre | endre wikiteksten]
| År | Album | Selskap |
|---|---|---|
| 1976 | Hasten Down the Wind | Asylum Records |
| 1977 | Simple Dreams | Asylum Records |
| 1978 | Living in the USA | Asylum Records |
| 1980 | Mad Love | Asylum Records |
| 1982 | Get Closer | Asylum Records |
| 1998 | We Ran | Elektra Records |
med James Taylor[endre | endre wikiteksten]
| År | Album | Selskap |
|---|---|---|
| 1976 | In the Pocket | Warner Bros. Records |
| 1979 | Flag | Columbia Records |
| 1981 | Dad Loves His Work | Columbia Records |
med Warren Zevon[endre | endre wikiteksten]
| År | Album | Selskap |
|---|---|---|
| 1976 | Warren Zevon | Asylum Records |
| 1978 | Excitable Boy | Asylum Records |
| 1980 | Bad Luck Streak in Dancing School | Asylum Records |
| 1982 | The Envoy | Asylum Records |
| 1991 | Mr. Bad Example | Giant Records |
Filmar (delvis)[endre | endre wikiteksten]
Kjelder[endre | endre wikiteksten]
- Denne artikkelen bygger på «Waddy Wachtel» frå Wikipedia på engelsk, den 27. juli 2015.
- Wikipedia på engelsk oppgav desse kjeldene:
- ↑ Gans,, David (7. mars 1980). «Waddy Wachtel: Confessions of a «Mafia» gitarist». Bam Magazine (Bam, The California Music Magazine) 5 (74): 40. Henta 25. juli 2009.