Blåklokke

Blåklokke
Blåklokke
Status
Status i Noreg: Livskraftig
Systematikk
Rike:	Planteriket Plantae
Rekkje:	Karplantar Tracheophyta
Underrekkje:	Frøplantar Spermatophytes
Orden:	Korgplanteordenen Asterales
Familie:	Klokkefamilien Campanulaceae
Underfamilie:	Campanuloideae
Slekt:	Klokkeslekta Campanula
Art:	Blåklokke C. rotundifolia
Vitskapleg namn
Campanula rotundifolia L., 1753

Blåklokke (Campanula rotundifolia ) er ein fleirårig opptil 10-15 cm høg plante i klokkeslekta i klokkefamilien. Ho vert også kalla småklokke.^[1]

Blåklokka har små nyre- eller hjarteforma grunnblad, som vert danna det første leveåret til planten, og lange, smale stengelblad. Stengelen er snau eller lett håra nedst. Namnet «rotundifolia» tyder 'runde blad' , og viser til grunnblada. I fjellet har blåklokka ei stor blå blomsterklokke, vel 2 cm lang, i låglandet kan ho ha fleire, men mindre, blomstrar. I sjeldne tilfelle kan blomsterklokka vere kvit.

Blåklokke veks i open skog, på tørre bakkar, på slåtteeng og beitemark. Utbreiinga er sirkumboreal og sirkumpolar.

I Noreg er blåklokka vanleg over heile landet, underarten grøoenlandica veks opp til 2060 moh. i Lom kommune. På Svalbard er ho funnen ved Colesbukta.

Planten er blant dei vanlegaste blomsterplantane i Noreg, og samstundes fell han lett i augo. Difor har han ein sterk kulturell posisjon. Mest kjend er songen «Blåklokkevikua» av Alf Prøysen.