Bonitet
Bonitet er mål for skogens evne til å produsere trevyrkje. Boniteten vert inndelt i bonitetsklassar. Vanlegvis er produksjonsevna rekna etter middeltilveksten i eit skogbestand ved kulminasjonsalder.
Sidan det er ein sterk samanheng mellom bonitet og høgdevekst, vert alder og trehøgde bruka som inngangar i bonitetstabellane.
Norske bonitetssystem[endre | endre wikiteksten]
På økonomisk kartverk deler ein skogsmarka inn i fire bonitetsklassar (S, H, M, L). I norsk skogbruk er det elles vanleg å bruke H40-systemet, for å vise boniteten. Bonitet 8 indikerer at overhøgda i bestandet vil vere 8 meter ved 40 års brysthøgdealder, det vil seie alderen målt 1,3 meter over bakken. Dei vanlegaste bonitetsklassane er
- G6 og 8 - L (låg bonitet,[1] tilvekst minst 0,08 m³/daa/år[2])
- G11 og 14 - M (middels bonitet, tilvekst minst 0,25 m³/daa/år)
- G17 og 20 - H (høg bonitet, tilvekst minst 0,40 m³/daa/år)
- G23 og 27 - S (super bonitet, tilvekst minst 0,70 m³/daa/år)
Forbokstav G (f.eks G17) vert bruka om gran, F om furu, B om Bjørk og S om Sitkagran.
Dersom ein vil rekne om brysthøgdealder til totalalder, legg ein til
- 10 år for gran på G20, 8 år for furu på F20
- 11 år for gran på G17, 9 år for furu på F17
- 13 år for gran på G14, 10 år for furu på F14
- 15 år for gran på G11, 12 år for furu på F11
- 17 år for gran på G8, 15 år for furu på F8[3]
Kjelder[endre | endre wikiteksten]
- ↑ *Skog og landskap Arkivert 2016-03-11 ved Wayback Machine.
- ↑ Skatteetaten[daud lenkje]
- ↑ Handbok for planlegging i skogbruket, Landbruksforlaget 1987 ISBN 82-529-1139-0