Junipher Greene

Junipher Greene
	Junipher Greene
Periode	1966-1983, 2008-
Sjanger	Progressiv rock
Medlemmer	Bent Åserud (gitar/fløyte/elektrisk fele/sang); Geir Bøhren (trommer/sang); Øyvind Vilbo (bass); Helge Grøslie (orgel/sang); Freddy Dahl (gitar/sang)
Siste medlemmer	Arve Sakariassen (bas); Lars Hesla (orgel); Jørun Bøgeberg (bass); Jon Willy Rydningen (orgel)
Tidlegare medlemmer	Bjørn Sønstevold (bass)

Junipher Greene var ein norsk progrockband frå Oslo, som vart danna i 1966. Gruppa var først eit bluesband, men utvikla seg til ein av dei sentrale gruppene innan progressiv rock i Noreg.

Opp frå øvekjellaren[endre | endre wikiteksten]

Gruppa vart starta på Sandaker skule av Geir Bøhren (trommar, song), Øyvind Vilbo (gitar), Bent Åserud (gitar) og Bjørn Sønstevold (bass). Eit par månader seinare slutta Bjørn Sønstevold, og Øyvind Vilbo overtok bassen, samstundes som Helge Grøslie kom med på orgel. Omrokeringa i instrumentering gjorde at bandet forlét det rhythm and blues-inspirerte og vart meir eksperimentelle, samstundes som orgel og vokalharmoniar gav eit breiare lydbilete. Gruppa tok namn frå ei bussrute i Edinburgh som hadde ein endestasjon som heitte Juniper Green, der Bent Åserud hadde budd då han var på korpstur der med Lilleborg skoles musikkorps (Juniper er engelsk for einerbusk).

I 1969 fekk Junipher Greene den endelege stilen sin ved at gruppa vart utvida med hovudvokalist og gitarist Freddy Dahl. Det var òg med denne besetninga at Junipher Greene skapte gjennombrotet sitt på konsert og plate etter mange år med intens øving i kjellarlokala.

Junipher Greene vart med eit slag den fremste eksponenten i landet for eksperimentell, progressiv rock, og fekk snart følgje av nyskapande grupper som Armand Sumpes Dur Express og Satans Horn.

Noregs første dobbeltalbum[endre | endre wikiteksten]

I 1971 oppnådde gruppa store avisoverskrifter då dei gav ut rockeoperaen Friendship. Konseptet var temmeleg vågalt, og for at plateselskapet Sonet (Arne Bendiksen) skulle tore å satse, vart det forlangt at bandet sjølv måtte dekke halvparten av utgiftene knytte til plateutgjevinga. Det låg på ingen måte dempar på innsatsen og galskapen i prosjektet. Bandet satsa stort og skapte det første dobbeltalbumet i Noreg.

Med hjelp frå vener[endre | endre wikiteksten]

Fleire av tekstene var skrive av platepratar Harald Are Lund frå NRK, under pseudonymet «Clever Duck» (Lure And = Are Lund). Det var òg han som produserte albumet. Omslaget var òg gedigent og utbrettbart, målt av den framadstormande unge kunstnaren Odd Nerdrum.

«Jupiter grøn» hadde vorte fast husband på Club 7, og vart difor bede om å opptre på den første store utandørsfestivalen på St. Hanshaugen i Oslo, inspirert av Woodstockfestivalen. Der vart òg «Friendship» vart framført for første gongen «live», og fekk ein særs god mottaking av publikum.

Det vart sagt at med dobbeltalbumet og med framferdene til bandet hadde endeleg freakarane fått oppreisninga si. Progrocken og tungrocken vart teke på alvor og fekk ein stor, trufast tilhengarskare i Noreg. Bandet hadde stor publikumsappell og spelte fleire gonger på Kalvøyafestivalen, på Ragnarock '73 i Holmenkollen, og på dei fleste andre større konsertar som vart arrangert innanfor landegrensene i perioden 1971-1973. Dei var òg ofte gjester på danske festivalar, og gjennomførte ein større turné i Polen. Det vart dessutan gjort fleire radio- og fjernsynsopptak med gruppa, og eit dokumentarprogram vart via den sensasjonelle albumdebuten Friendship.

Junipher Greene turnerte heftig i byrjinga av 1970-åra og var oppvarmingsband for kjende band som blant andre Deep Purple, Osibisa, Brian Auger & The Trinity og dessutan Sweet.

Seinare tap[endre | endre wikiteksten]

Etter at Freddy Dahl slutta, (byrja i gruppa igjen og slutta for godt) i 1973, og Helge Grøslie gjekk til Titanic opererte dei ei tid som trio. No utgav Bøhren, Åserund og Vilbo singelen «Ugha Mugha Sunshine boy», og denne kom med på «Europatoppen». Same år spelte trioen inn albumet Communication, men plateinnspelinga var knapt fullført før òg Vilbo takka for seg. Etter eit par månaders pause avgjorde likevel Bøhren og Åserud å byggje gruppa opp att med nye medlemmar og hadde ei variert besetning.

Tek bølgja og flater ut[endre | endre wikiteksten]

Med Lars Hesla på orgel og Jørun Bøgeberg framstod den siste utgåva av Junipher Greene. Med Bøgebergs fascinasjon for elektroniske klangar kom ein ny periode med eksperimenteringar, samstundes som dei rørde seg meir i retning new wave. Gruppa spelte inn eit album, Forbudte formiddagstoner i 1982, før ho vart oppløyst.

Junipher Greene rakk òg å turnere i Europa og Afrika, og deltok i tre afrikanske TV-show.

Geir Bøhren og Bent Åserud fortsette som komponistar av filmmusikk. Dei fekk Amandaprisen i 1985 for Orions belte og dessutan Spellemannprisen 1999 for Jul i Blåfjell. Både Freddy Dahl og Øyvind Vilbo er framleis aktive som musikarar, i hovudsak innan blues.

Høgtidsdagen gjenoppstår[endre | endre wikiteksten]

Då Friendship i 2007 vart kåra til tidenes beste norske rockeplate, førte det til krav om at gruppa måtte samlast att. I følgje Aftenposten var det øvt «stort press frå tunge krefter både i norsk næringsliv, politikk og musikkliv» for å høyre gruppa spele saman «etter å ha levt dei siste 25 åra som ei sertifisert norsk rockemyte.»^[1]

Junipher Greene gjorde «comeback» på Storåsfestivalen laurdag 2. august 2008. Her spelte originalbesetninga frå 1971 saman att for første gongen på eit kvart hundreår etter siste felles framferd, bortsedd frå at Jon Willy Rydningen måtte steppe inn på orgel for Helge Grøslie, som hadde sjukdomsforfall etter eit hjerneslag. Gruppa opptredde òg på Down on the Farm-festivalen på Gribsrød gard, fredag 15. august 2008, der òg Helge Grøslie var på plass i besetninga igjen. Gruppa har sidan hatt fleire konsertar i Oslo, november 2008 på Rockefeller og 9. oktober 2009 på same arena.