Plaek Pibulsonggram

Frå Wikipedia – det frie oppslagsverket
(Omdirigert frå Phibun)
Plaek Phibunsongkhram
แปลก พิบูลสงคราม

FøddPlaek Khittasangkha
14. juli 1897
Nonthaburi-fylket
Død11. juni 1964 (66 år)
Statsborgar avThailand
Yrkepolitikar, militær
Utdanna vedChulachomklao Royal Military Academy
EktefelleLa-iad Bhandhukravi
BarnNitya Pibulsonggram
VervStatsminister av Thailand 8. april 1948-16. september 1957
FøregangarKhuang Aphaiwong
EtterfylgjarPote Sarasin
VervStatsminister av Thailand 16. desember 1938-1. august 1944
FøregangarPhraya Phahonphonphayuhasena
EtterfylgjarKhuang Aphaiwong
VervForsvarsminister 28. juni 1949-26. februar 1957
FøregangarSuk Chatnakrob
EtterfylgjarSarit Thanarat
VervForsvarsminister 22. september 1934-15. november 1943
FøregangarPhot Phahonyothin
EtterfylgjarPichit Kriengsakpichit
VervUtanriksminister 15. desember 1941-19. juni 1942
FøregangarDirek Jayanama
EtterfylgjarLuang Wichitwathakan
VervMinister for jordbruk og kooperativ 12. september 1957-16. september 1957
FøregangarSiri Siriyothin
EtterfylgjarWiboon Thammaboot
Alle verv
  • Thailands statsminister (1938–1944)
  • Thailands statsminister (1948–1957) Sjå dette på Wikidata
Signatur

Plaek Pibulsonggram (14. juli 189711. juni 1964), opphavleg Plaek Khittasangkha, var ein thailandsk offiser og politikar. Han var statsminister og diktator i Thailand i tidsromma 1938–1944 og 1948–1957.

I samtida var han kjend som Phibun Songkhram,[1] Phibun Songram[2] eller berre Phibun[3] (Pibul) i Vesten og som «Marskalk P.»[a] i Thailand. Det var han som omdøypte «Siam» til «Thailand» i 1949.[2]

Bakgrunn[endre | endre wikiteksten]

Plaek Khittasangkha[b] blei fødd 14. juli 1897 i Mueang Nonthaburi i Nonthaburi-provinsen i det dåverande kongeriket Siam. Far hans heitte Keed Khittasangkha.[4] Foreldra til Plaek åtte ein durian-frukthage. Farfaren hans skal ha vore ein kantonesisk-talande kinesisk innvandrar. Ettersom familien var fullstendig assimilert som thaifolk og Plaek ikkje hadde nokre typisk kinesiske trekk,[5] kunne han seinare skjula noko eventuelt kinesisk opphav.[6] Han fekk namnet Plaek – som tyder 'rar' – på grunn av den uvanlege utsjånaden sin som liten. Plaek Khittasangkha studert ved buddhistiske tempelskula, og blei så elev ved Chulachomklao kongelege militærakademi. Han gjekk ut derfrå i 1914 og blei utnemnd til andreløytnant i artilleriet. Etter fyrste verdskrigen blei han send til Frankrike for å studera artilleritaktikk. I 1928, då han steig i gradane, fekk han adelstittelen luang frå kong Prajadhipok, og blei kjend som Luang Phibunsongkhram. Han gav seinare slepp på tittelen luang, men heldt på Phibunsongkhram som etternamn.

Merknadar[endre | endre wikiteksten]

  1. Thai จอมพล ป, uttalt [tɕɔ̄ːm.pʰōn.pɔ̄ː]
  2. แปลก ขีตตะสังคะ, uttalt plɛ̀ːk kʰìːt.tà.sǎŋ.kʰá

Kjelder[endre | endre wikiteksten]

  1. «Gudbrandsdølen». Lillehammer. 31. juli 1944. 
  2. 2,0 2,1 «Nordlands framtid». Bodø. 4. juni 1949. 
  3. «Nationen». Oslo. 8. februar 1950. 
  4. ผู้นำทางการเมืองไทยกับสงครามโลกครั้งที่ 2df: จอมพล ป.พิบูลสงคราม และ ปรีดี พนมยงค์ Arkivert 27 June 2008 ved Wayback Machine.
  5. Batson, Benjamin Arthur; Shimizu, Hajime (1990). The Tragedy of Wanit: A Japanese Account of Wartime Thai Politics. University of Singapore Press. s. 64. ISBN 9971622467. Henta 29 September 2018. 
  6. Ansil Ramsay (2001). Grant H. Cornwell; Eve Walsh Stoddard, red. The Chinese in Thailand: Ethnicity, Power and Cultural Opportunity Structures. Global Multiculturalism: Comparative Perspectives on Ethnicity, Race, and Nation (Rowman & Littlefield). s. 63.