Rocks av Aerosmith

Frå Wikipedia – det frie oppslagsverket
Rocks
Studioalbum av Aerosmith
Språk engelsk
Utgjeve 3. mai 1976[1][2]
Innspelt Februar og mars 1976[3]
Studio
Sjanger
Lengd 34:31
Selskap Columbia
Produsent
Aerosmith-kronologi 
Toys in the Attic
(1975) 		Rocks Draw the Line
(1977)


Singlar frå Rocks
  1. «Last Child»
    Utgjeve: 27. mai 1976[6]
  2. «Home Tonight»
    Utgjeve: 27. august 1976
  3. «Back in the Saddle»
    Utgjeve: 22. mars 1977[6]

Rocks er det fjerde studioalbumet av det amerikanske rockebandet Aerosmith, gitt ut 3. mai 1976. AllMusic skildra Rocks som å ha «fanga Aerosmith på sitt mest rå og rocka». Rocks vart rangert på 366. plassen på den oppdaterte lista til Rolling Stone over dei 500 beste albuma gjennom tidene i 2020.[7] Det har hatt stor innverknad på mange hardrock- og heavy metal-artistar, inkludert Guns N' Roses, Metallica og Nirvana. Albumet vart ein kommersiell suksess, med tre singlar på Billboard Hot 100, og to som nådde Topp 40 («Back in the Saddle» og «Last Child»). Albumet var eit av dei første som fekk platinaplate då det vart gitt ut, og har sidan oppnådd firedobbelt platina.[8]

Bakgrunn[endre | endre wikiteksten]

Tidlegare hadde Aerosmith spelt inn tre album: Aerosmith (1973), Get Your Wings (1974), og gjennombrotsplata Toys in the Attic (1975), som gav topp ti-hiten «Walk This Way» og den populære «Sweet Emotion». Sjølv om bandet ofte vart latterleggjort av kritikarar, hadde det opparbeidd seg ein lojal fanskare gjennom iherdig turnéverksemd og heftige konsertar. Medlemmane byrja òg å leva rock-and-roll-livsstilen til det ytste, og henga seg til sin allereie store appetitt for narkotika. Den hedonistiske livsstilen deira såg likevel ikkje ut til å hemma dei kreativt; Rocks vart av mange fans, kritikarar og andre musikarar rekna som eit av høgdepunkta i karrieren deira. Gitarist Joe Perry hugsa seinare: «Det er ingen tvil om at me tok mykje dop på den tida, men same kva me gjorde, fungerte det framleis for oss.» [9]

Innspeling og komposisjon[endre | endre wikiteksten]

I memoarane til bandet Walk This Way frå 1997 fortel gitaristen Brad Whitford at bandet byrja arbeidet med albumet ved å rygga den mobile innspelingsbilen til Record Plant inn i øvingslokalet sitt, kalla Wherehouse, og «let det fly .. Me levde livet og brydde oss ikkje om noko anna enn å laga denne plata. Eg hadde byrjinga på 'Last Child' og 'Nobody's Fault'. Tom [Hamilton, bassist] hadde 'Uncle Tom's Cabin' som vart til 'Sick as a Dog'. Me hadde 'Tit for Tat' .. som vart til 'Rats in the Cellar'. Me spelte inn alle grunnspora bortsett frå to der.»[10] Produsenten Jack Douglas insisterte seinare:

Rocks var albumet der Tom og Brad hadde mykje meir input og songar .. Dette var eit stort album for Aerosmith. Det måtte vera eit stort statement om kor høglydte og harde dei var, kor lite unnskyldande dei kjende seg for å vera den dei var - dette frekke, frekke, seksuelle, hard-core rockebandet.[11]

Opningssporet på albumet, «Back in the Saddle», minna om Gene Autry-songen «Back in the Saddle Again» (vokalist Steven Tyler jodlar på uttoninga) og har lyden av ein pisk som dei fekk til ved å snurra ein tretti fots leidning i midten av seks Neumann-mikrofonar og leggja til ein kapselpistol for den sprekkande lydeffekten. Ein ekte oksepisk skulle brukast til piskeeffektane, og det vart brukt mange timar på å få han til å knekka. Bandmedlemmene enda opp oppkutta og skadde utan å gjera noko framgang. Det første verset inneheld lyden av klirrande sporar, som faktisk vart produserte ved hjelp av bjøller og tamburinar festa til cowboystøvlane til Tyler av Perry og New York Dolls-songaren David Johansen.[12] Songen er òg kjend for den langsame oppbygginga av trommebeat og gitarriff i byrjinga av songen, og dessutan lydeffektar av ein galopperande hest.[13] I 1997 forklarte Perry til Alan di Perna i Guitar World at han vart inspirert av Peter Green til å skriva riffet på ein Fender Bass VI og innrømde at han var «veldig høg på heroin då eg skreiv 'Back in the Saddle'. Det riffet berre flaut rett gjennom meg.»[14] Brad Whitford speler sologitar. «Back in the Saddle» har òg ein av dei tyngste og mest merkbare basslinjene av Tom Hamilton. Når songen blir framført på konsert, gjer Steven Tyler ofte meir merkbare lyriske og synlege referansar til sex. Sjølv om teksten, komponert av Tyler, vart skriven med den enkle ideen om cowboyar og sex, fekk denne songen ny tyding etter at Aerosmith vart gjenforeina i 1984 og byrja på Back in the Saddle-turneen. I dag er songen framleis eit fast innslag på klassisk rockradio og på konsertar. Det er utan tvil ein av dei tyngste songane av Topp 40-singlane til Aerosmith, og er sitert av rockemusikarane Slash og James Hetfield blant favorittrockesongane deira. Hamilton, som hadde skrive «Sweet Emotion» saman med Tyler, samarbeidde med songaren igjen på «Sick as a Dog». I 1997 forklarte bassisten til Guitar World: «Eg trur eg kom opp med versdelen først. Og så gjorde eg delane for introen, B til E delen, og så kom eg opp med denne vesle, klirrande arpeggio-greia.... Eg er ein stor Byrds-fan; det kjem derfrå.»[15] I det same intervjuet la Perry til:

Tom spelte rytmegitar på «Sick as a Dog». Eg spelte bass i første halvdel av songen. Så la eg frå meg bassen og spelte gitar på slutten, og Steven plukka opp bassen og spelte han resten av songen – alt live i studio! Eitt opptak.[14]

I sine memoarar uttalte Tyler at han skreiv «Rats in the Cellar» som ein «honnør, eller eit svar på 'Toys in the Attic' ... I mellomtida, i det verkelege livet, var 'Rats' meir som det som faktisk gjekk føre seg. Ting fall frå kvarandre, fornufta forsvann sørover, varsemd vart kasta for vinden, og litt etter litt rykte kaoset permanent inn.»[16] Sjølv om det aldri var eit populært Aerosmith-nummer, held «Nobody's Fault» fram med å vere ein av favorittane til bandet, og Tyler kalla han «eit av høgdepunkta i den kreative karrieren min»[17] og Kramer insisterer på at «det er noko av det beste trommespelet eg har gjort.»[18] Tyler hevdar teksten har å gjera med frykta til bandet for jordskjelv og flyging, medan «Lick and a Promise» handlar om viljen til bandet til å levera eit rocka liveshow.[19] «Combination» viser Perry dela solovokal med Tyler for første gong, og gitaristen innrømde i 1997 at songen var «om heroin, kokain og meg».[20] I sine memoarar kallar Tyler linja «Walkin' on Gucci wearing Yves St. Laurent/Barely stay on 'cause I'm so goddamn gaunt» den beste teksten Perry nokosinne har skrive: «Det var sanninga, det var smart, og det skildra oss til punkt og prikke.»[21] Når det gjeld vokalen hans på songen, kommenterte Perry seinare: «Dette var ømtåleg fordi song var Stevens sitt nidkjært vakta territorium ... Utover det, kvar gong rampelyset skein på meg, oppdaga eg litt sjalusi frå dei andre gutane. Etter ei stund fekk eg derimot støtte frå bandet, så lenge eg song songen som ein semi-duett med Steven.»[22] «Home Tonight» har Tyler på piano, Perry på ein lap steel-gitar som sologitar og hans Les Paul som rytmegitar, og har trommeslagaren Joey Kramer, Tom Hamilton og produsent/arrangør Jack Douglas på korvokal.[6] Om songen mintest Perry: «Steven kunne alltid reknast med å komma opp med eit lite pianoriff som ville vera balladen vår for plata. Og det var det.»[23]

Mottaking og ettermæle[endre | endre wikiteksten]

Meldingar
Karakter
KjeldeKarakter
AllMusic5/5 stars[24]
Blender5/5 stars
Collector's Guide to Heavy Metal10/10[25]
The Rolling Stone Album Guide4.5/5 stars[4]
The Village VoiceA−[26]

Meldingane då albumet kom ut var blanda. John Milward i Rolling Stone skreiv at «materialet er den største svakheita på Rocks, for det meste bleike nyinnspelingar av dei tidlegare hittane deira»; og konkluderte med at tilbakevendinga til «øreboksinga» frå Get Your Wings og vokalprestasjonen til Tyler ikkje kan redde albumet frå det middelmåtige.[27] I The Village Voice skreiv Robert Christgau at Aerosmith gjorde ein god jobb med å imitera Led Zeppelin, og at bandet etter dette albumet byrja å mista pusten.[26]

Moderne meldingar er svært positive. Greg Prato frå AllMusic skildra Rocks som «ein suveren oppfølgjar til meisterverket Toys in the Attic» som fangar «Aerosmith på sitt mest rå og rocka». Han skriv at «Back in the Saddle» og «Last Child» er blant deira mest kjende songar, men alle «spora viser seg å vera essensielle for samansetninga av albumet».[24] Ben Mitchell frå Blender sa at narkotikabruken til medlemmene faktisk hjelpte Rocks. Han kalla òg albumet «rått.» I ei melding av Los Angeles Times av Rocks i november 1994 meinte Jon Matsumoto at plata «utan tvil er det beste heavy metal-verket nokosinne».[5] Den kanadiske journalisten Martin Popoff skildra albumet som «ein skrikande kvikksølvknusande rockefestival, live, overdrive, dekadent og veldig amerikansk», og konkluderte med at «på Rocks er talenta i bandet alt anna enn bortkasta.»[25]

Mange musikarar har nemnt Rocks som ein favoritt:

  • Rocks var eit av favorittalbuma til Kurt Cobain, som han lista opp i sine Journals.[28]
  • I 2003 vart albumet rangert som nummer 176 på Rolling Stone si liste over dei 500 beste albuma gjennom tidene,[29] ei plassering det heldt på ei revidert liste frå 2012,[30] før det fall til 366. plassen på ei revidert liste frå 2020. [31]
  • Mötley Crüe-låtskrivar og bassisten Nikki Sixx refererer ofte til Aerosmith i boka si The Heroin Diaries.[32]
  • Metallica-frontmannen James Hetfield har identifisert Rocks, så vel som Aerosmith, som viktige innverknader i musikken sin, og uttalt at bandet var grunnen til at han ville læra seg gitar.[33][34]
  • Slash seier Rocks var albumet som inspirerte han til å læra seg gitar,[35] og at albumet forandra livet hans:
Eg gjekk i sjuande klasse og berre gjekk gjennom hele 1978-musikkgreia som skjedde for barn – som var Cheap Trick og The Cars. Uansett, det var denne dama som eg var ute etter som var mykje eldre enn meg... Eg hadde prøvd å vera kul nok til å ta henne med ut og få viljen min med henne... Til slutt lurte eg meg inn i leilegheita hennar. Me hang saman, og ho sette på Rocks av Aerosmith, og eg vart trollbunden av plata. Det var den beste hardrock-plata som fanst... Eg hadde vakse opp med musikk, men dette var «plata» mi. Eg må ha høyrt på ho eit halvt dusin gonger, ignorerte henne fullstendig, og så sette eg meg på sykkelen og sykla. Eg var heila «der inne». Eg skulle i det minste få eit anstendig tungekyss ut av det, og eg mista ballen heilt for Aerosmith, og det var det. Det er truleg ei av platene som samanfattar min smak i hardrockband den dag i dag. I mellomtida er ho der ute ein stad, og eg gjekk glipp av det. Men det var verd det.[36]

I sjølvbiografien sin Rocks seier Joe Perry at den drivande intensjonen med Rocks «var å reidentifisere oss som det ultimate garasjebandet i Amerika, med forrykande gitarar, forrykande vokal, ballene mot veggen, knus-trommehinna-produksjon ... Coveret viste fem diamantar, éin for kvar av oss. Me såg på den plata som ein juvel, kulminasjonen av all vår angst og sinne og spenning og glede som rock and rollarar.»[37]

Innhald[endre | endre wikiteksten]

Side ein
Nr.TittelLåtskrivar(ar)Lengd
1.«Back in the Saddle»Steven Tyler, Joe Perry4:40
2.«Last Child»Tyler, Brad Whitford3:27
3.«Rats in the Cellar»Tyler, Perry4:02
4.«Combination»Perry3:42
Side to
Nr.TittelLåtskrivar(ar)Lengd
1.«Sick as a Dog»Tyler, Tom Hamilton4:25
2.«Nobody's Fault»Tyler, Whitford4:40
3.«Get the Lead Out»Tyler, Perry3:42
4.«Lick and a Promise»Tyler, Perry3:04
5.«Home Tonight»Tyler3:15

Medverkande[endre | endre wikiteksten]

Henta frå platenotata.[38] Spornummera referer til CD og digitale utgåver av albumet.

Aerosmith

  • Steven Tyler – solovokal, klaverinstrument, munnspel, bassgitar på «Sick as a Dog»
  • Joe Perry – sologitar på spor 3,4,7,8; 6-strengsbass på «Back in the Saddle», bassgitar på «Sick as a Dog», pedalsteelgitar på «Home Tonight», perkusjon og siste solo på «Sick as a Dog», korvokal, harmonivokal på «Combination»
  • Brad Whitford – sologitar på spor 1,2,5,6,9 og rytmegitar (3,4,7,8)
  • Tom Hamilton – bassgitar, rytmegitar på «Sick as a Dog»
  • Joey Kramer – trommer, perkusjon, korvokal på «Home Tonight»

Andre musikarar

  • Paul Prestopino – banjo på «Last Child»

Produksjon

  • Jack Douglas – plateprodusent, arrangement med Aerosmith, korvokal på «Home Tonight»
  • Jay Messina – lydteknikar
  • David Hewitt – kontroll i lastebilen
  • Rod O'Brien – assisterande lydteknikar
  • Sam Ginsburg – assisterande lydteknikar
  • David Krebs & Steve Leber (for Leber-Krebs, Inc.) – management
  • Pacific Eye & Ear – albumdesign

Salslister[endre | endre wikiteksten]

Liste (1976) Plassering
Den australske albumlista (Kent Music Report)[39] 45
Canada Top Albums/CDs (RPM)[40] 14
Den japanske albumlista (Oricon)[41] 13
Svenske album (Sverigetopplistan)[42] 46
US Billboard 200[43] 3

Salstrofé[endre | endre wikiteksten]

Region Salstrofé Salstal
Canada (Music Canada)[44] Platina 100 000^
USA (RIAA)[45] 4× Platina 4 000 000^

^salstala er basert på sertifiseringa aleine
xuspesifserte tal er baserte på sertifiseringa aleine

Kjelder[endre | endre wikiteksten]

  1. ↑ BubbleUp LTD (3. mai 2017). «AeroHistory: 3. mai 1976, ROCKS!». www.aerosmith.com (på engelsk). Henta 19. april 2022. 
  2. ↑ «Rocks by Aerosmith». genius.com. 3. mai 1976. Henta 20. april 2022. 
  3. ↑ Rocks by Aerosmith
  4. ↑ 4,0 4,1 Kot, Greg. «Aerosmith - Album Guide». Rolling Stone (United States). Arkivert frå originalen 28. juni 2011. Henta 28. november 2010. 
  5. ↑ 5,0 5,1 Matsumoto, Jon (24. november 1994). «Aerosmith - «Rocks» (1976) - Columbia». Los Angeles Times. Henta 2. april 2020. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 Aerosmith's Greatest Hits (CD booklet). Aerosmith. New York City: Columbia Records. 1993. CK 57367. 
  7. ↑ «The 500 Greatest Albums of All Time». Rolling Stone (på engelsk). 22. september 2020. Henta 9. mai 2023. 
  8. ↑ «RIAA Gold & Platinum Database: search for Aerosmith». Recording Industry Association of America. Henta 6. mai 2023. 
  9. ↑ Davis & Aerosmith 1997, s. 252.
  10. ↑ Davis & Aerosmith 1997, s. 250-251.
  11. ↑ Davis & Aerosmith 1997, s. 253.
  12. ↑ Weiss, Dan (4. mai 2015). «Aerosmith Tell the Story Behind Their Hard-Rock Masterpiece 'Toys in the Attic'». Spin. Henta 9. mai 2023. 
  13. ↑ Davis & Aerosmith 1997, s. 253-254.
  14. ↑ 14,0 14,1 Di Perna, Alan (April 1997). «Aerosmith». Guitar World 17 (4). 
  15. ↑ Di Perna, Alan (Mars 1997). «Aerosmith». Guitar World 17 (3). 
  16. ↑ Tyler & Dalton 2011, s. 126.
  17. ↑ Tyler & Dalton 2011, s. 123.
  18. ↑ Davis & Aerosmith 1997, s. 255.
  19. ↑ Davis & Aerosmith 1997, s. 255-256.
  20. ↑ Davis & Aerosmith 1997, s. 256.
  21. ↑ Tyler & Dalton 2011, s. 134.
  22. ↑ Perry & Ritz 2014, s. 164.
  23. ↑ Davis & Aerosmith 1997, s. 257.
  24. ↑ 24,0 24,1 Prato, Greg. «Aerosmith - Rocks review». AllMusic. All Media Network. Henta 9. mai 2023. 
  25. ↑ 25,0 25,1 Popoff, Martin (October 2003). The Collector's Guide to Heavy Metal: Volume 1: The Seventies. Burlington, Ontario, Canada: Collector's Guide Publishing. s. 18. ISBN 978-1894959025. 
  26. ↑ 26,0 26,1 Christgau, Robert (1976). «Consumer Guide». The Village Voice (October 4) (New York). Henta 11. september 2014. 
  27. ↑ Milward, John (29. juli 1976). «Rocks». Rolling Stone. Henta 14. mai 2012. 
  28. ↑ Kennedy, Thomas (9. mai 2013). «Top 50 by Nirvana (mixtape)». Joyful Noise Recordings. Arkivert frå originalen 18. oktober 2014. Henta 9. mai 2023. 
  29. ↑ «500 Greatest Albums of All Time: Aerosmith, Rocks». Rolling Stone. Henta 11. november 2012. 
  30. ↑ «500 Greatest Albums of All Time». Rolling Stone. 2012. Henta 18. september 2019. 
  31. ↑ «500 Greatest Albums of All Time». Rolling Stone. 2020. Henta 25. april 2021. 
  32. ↑ Sixx, Nikki; Gittins, Ian (2007). The Heroin Diaries: A Year in the Life of a Shattered Rock Star. New York City: Pocket Books. s. 80, 100, 124, 139, 148, 260, 405, 411. ISBN 978-1-84739-614-3. 
  33. ↑ Swanlund, Niclas (14. april 2002). «Metallica Pays Tribute to Aerosmith». Metallica Official Website. Henta 9. mai 2023. 
  34. ↑ «Metallica's Hetfield, Ulrich Pay Aerosmith A Backstage Visit». Blabbermouth.net. Henta 9. mai 2023. 
  35. ↑ Slash. «The Immortals - The Greatest Artists of All Time: 57 Aerosmith». Rolling Stone. Arkivert frå originalen 21. mai 2006. Henta 9. mai 2023. 
  36. ↑ «Platen som forandret livet mitt». Q. juni 1995. 
  37. ↑ Perry & Ritz 2014, s. 165.
  38. ↑ Rocks (LP sleeve). Aerosmith. New York City: Columbia Records. 1976. PC 34165. 
  39. ↑ Kent, David (1993). Australian Chart Book 1970–1992 (illustrated utg.). St Ives, N.S.W.: Australian Chart Book. ISBN 0-646-11917-6. 
  40. ↑ "Top RPM Albums: Nummer 4153a". RPM. Library and Archives Canada. Retrieved 8. mai 2023.
  41. ↑ Oricon Album Chart Book: Complete Edition 1970–2005 (på japansk). Roppongi, Tokyo: Oricon Entertainment. 2006. ISBN 4-87131-077-9. 
  42. ↑ "Aerosmith – Rocks". Swedishcharts.com. Hung Medien. Henta 6. mai 2023.
  43. ↑ "Aerosmith Album & Song Chart History" Billboard 200 for Aerosmith. Prometheus Global Media. Henta 6. mai 2023.
  44. ↑ «Canadian album salstrofé – Aerosmith – Rocks». Music Canada. 
  45. ↑ «American album salstrofé – Aerosmith – Rocks». Recording Industry Association of America.  If necessary, click Advanced, then click Format, then select Album, then click SEARCH
177:
 One Nation Under A Groove 
Funkadelic 		Plassering på lista til Rolling Stone frå 2012 over dei 500 beste albuma gjennom tidene
176 Rocks 
Aerosmith 		175:
 Close to You 
The Carpenters
367:
 If You're Reading This Its Too Late 
Drake 		Plassering på lista til Rolling Stone frå 2020 over dei 500 beste albuma gjennom tidene
366 Rocks 
Aerosmith 		365:
 Madvillainy 
Madvillai
Henta frå «https://nn.wikipedia.org/w/index.php?title=Rocks_av_Aerosmith&oldid=3484958»