Vossasongen

Eg veit ei bygd med lange leine lider som fell frå fagre fjell i dalen ned. Der blømer hegg, der grønskar bjørk og vier. Og gran og fura, vigslar alt med fred. Og gjennom lidi lette grøver går med song og sull, og helst om haust og vår i lange stryk, med byks og kåte foss, du vene Voss, du vene Voss! Og gjennom dalen elvi vyrdsam skrider i roleg gang, ei dronning ven og blid, ho liknar folket som i grendi strider og vinn seg stillsleg fram frå tid til tid. Sjå soli spreier lettleg tåke-eim, han lyfter seg; då ser me hus og heim. Ein ufødd tone lokkar mildt på oss, du vene Voss, du vene Voss. Ja, der ligg heim i heim så trygt, dei mange, sjå der ligg tun i tun og gard i gard. Og alt med tider gjekk og kvarv, dei lange, tok borni arven etter mor og far. Me stansar stille attmed halvgløymt grav, og takkar varmt for det dei gamle gav. Lat minnet liva! Høyr det syng til oss, du vene Voss, du vene Voss! Høyr, målet leikar lett på folkemunnen i segn og soga og i tala kring. Det friskt er runne frå den gode grunnen, det mål Per Sivle gav so høg ein sving. På denne Bivrebrui no me står med von og tru og fager framtid spår, du vert for ætti sidan som for oss. Du vene Voss, du vene Voss. For gode framtid er me med og strider og vonar på ein endå betre dag. Og livet skirslast medan tidi lider, når berre me kan strida trutt i lag. Lat gamlekrossen nedpå Vangen stå og siger for vårt norskemerke spå. Ber, Finneloft og kyrkja bod til oss frå gamle Voss, frå gamle Voss. No vil me rydja bygdi opp, kvar teigen og gjera vårt so vokstren vent kan gro. No vil me strida striden god, vår eigen, og møta dag som renn, med arbeidsmot. Når alle sitt vil gjera går det vel, til helsebot for både kropp og sjel. Lyft merket høgt, med heilag Olavs kross, du vene Voss, du vene Voss! Alle versa av Vossasongen.

«Vossasongen» er ein bygdelagssong som er tileigna Vosselaget. Teksten er skriven av Lars Eskeland og melodien av Torgeir Raugstad.