Monoopptak

Monoopptak, eller monofoni, er innan lydteknikk ei nemning ein-kanals lagring og attgjeving^[1]^[2]. Dette er i motsetnad til stereofoni, som har minst to kanalar, og 3D-lyd, som nyttar mange kanalar.

Ved bruk av mono treng ein berre ein høgtalar; om ein har fleire høyrer ein same lyd i alle. Monofonisk attgjeving har ikkje muligheit for romleg plassering av dei ulike instrumenta.

Monofonisk attgjeving vart nytta medan 78-plater og den fyrste generasjonen langspelplater (mikrorilleplater) var det det vanlegaste distribusjonsformatet for lyd. I 1958 kom dei første stereoplatene i vanleg sal^[3] og monoplater vart etter kvart fasa ut.

Sjå òg

Monofoni, einstemtheit

Referansar

↑ Streichler, R. og Everest, F.A., The new stereo soundbook, 2. utg., Audio Engineering Associates1998.
↑ Watkinson, J., The art of sound reproduction, Focal Press, 1998.
↑ Dickreiter, M., Handbuch der Tonstudiotechnik, 6. utg., K.G. Saur, 1997.

Denne teknologiartikkelen er ei spire. Du kan hjelpe Nynorsk Wikipedia gjennom å utvide han.

[1] Streichler, R. og Everest, F.A., The new stereo soundbook, 2. utg., Audio Engineering Associates1998.

[2] Watkinson, J., The art of sound reproduction, Focal Press, 1998.

[Dickreiter-3] Dickreiter, M., Handbuch der Tonstudiotechnik, 6. utg., K.G. Saur, 1997.

[1]

[2]

[3]