Hmong-mienspråk
(Omdirigert frå Hmong-mien-språk)
Hmong-mienspråk | ||
Område: | Kina, Søraust-Asia | |
Glottolog: | hmon1336 | |
Hmong-mienspråk eller miao-yaospråk er ein språkfamilie i Søraust-Asia. Historisk blir språka tala hovudsakleg i sørlege Kina, men dei seinaste hundreåra har talarane vorte trengt ut av hankinesarar og finst no òg i Laos, Thailand, Vietnam og Myanmar. Typologisk liknar språka dei sinotibetanske språka. Dei har tidlegare vorte rekna som sinotibetanske språk, men vert no sett som ein sjølvstendig familie.[1] Av og til vert dei inkludert blant dei austriske språka.
Miao og yao er dei kinesiske namna for dei to hovudgreinene i familien, men hmong og mien har vorte meir utbreidde namn utanfor Kina.
Språk[endre | endre wikiteksten]
Opprydding: Denne artikkelen kan ha godt av ei opprydding. Sjå korleis du redigerer ei side og stilmanualen for hjelp. |
Familien inkluderer 35 språk.[2] Dei kan klassifiserast som i denne lista:
- Hmong-(miao-)språk
- ? 'Gelo'
- Nordleg hmong
- Xiangxi-miao (raud miao)
- Vestleg hmong
- Libo-miao
- Weining-miao
- Yi-miao
- Eigentleg hmong (inkluderer hmong njua (blå/grøn miao), hmong daw (kvit miao) og magpie-miao)
- Sentral hmong
- Qiandong-miao (svart miao)
- Longli-miao
- Austleg guizhou
- Patengic
- Pa-Hng
- Yongcong
- Mien- (yao-)språk
- Biao-Jiao
- Mian-Jin
- Biao-Mon
- Iu-Mien
- Kim-Munn
- Zaomin
Kjelder[endre | endre wikiteksten]
- Denne artikkelen bygger på «Hmong-mienspråk» frå Wikipedia på svensk, den 2. februar 2019.
- ↑ Goddard, Cliff; The Languages of East and Southeast Asia: An Introduction; s. 36. ISBN 0199248605
- ↑ Hmong-Mien Language Family Tree on Ethnologue
Bakgrunnsstoff[endre | endre wikiteksten]
- Vidare lesing
- Paul K. Benedict (1942). "Thai, Kadai and Indonesian: a new alignment in south east Asia." American Anthropologist 44.576-601.
- Paul K. Benedict (1975). Austro-Thai language and culture, with a glossary of roots. New Haven: HRAF Press. ISBN 0875363237.
- Enwall, J. (1995). Hmong writing systems in Vietnam: a case study of Vietnam's minority language policy. Stockholm, Sweden: Center for Pacific Asian Studies.
- Enwall, J. (1994). A myth become reality: history and development of the Miao written language. Stockholm East Asian monographs, no. 5-6. [Stockholm?]: Institute of Oriental Languages, Stockholm University. ISBN 9171532692
- Lombard, S. J., & Purnell, H. C. (1968). Yao-English dictionary.
- Lyman, T. A. (1979). Grammar of Mong Njua (Green Miao): a descriptive linguistic study. [S.l.]: The author.
- Lyman, T. A. (1974). Dictionary of Mong Njua: a Miao (Meo) language of Southeast Asia. Janua linguarum, 123. The Hague: Mouton.
- Lyman, T. A. (1970). English/Meo pocket dictionary. Bangkok, Thailand: German Cultural Institute, Goethe-Institute.
- Purnell, H. C. (1965). Phonology of a Yao dialect spoken in the province of Chiengrai, Thailand. Hartford studies in linguistics, no. 15.
- Smalley, W. A., Vang, C. K., & Yang, G. Y. (1990). Mother of writing: the origin and development of a Hmong messianic script. Chicago: University of Chicago Press. ISBN 0226762866
- Smith, P. (1995). Mien-English everyday language dictionary = Mienh in-wuonh dimv nzangc sou. Visalia, CA: [s.n.].