Den galante stilen

Klassisk musikk
Mellomaldermusikk	(476 – 1400)
Renessansen	(1400 – 1600)
Barokken	(1600 – 1760)
Rokokko	(1720 – 1770)
Wienerklassisismen	(1730 – 1820)
Romantikken	(1815 – 1910)

Den galante stilen (òg førklassisk og rokokkomusikk) er ei musikalsk stilretning frå andre halvdelen av 1700-talet i overgangen mellom barokkmusikken og klassisismen.

Historikk og skildring[endre | endre wikiteksten]

Stilen oppstod i seinbarokken, som ein reaksjon på den strengt polyfone stilen i barokken, og viser i større grad til ein måte å skriva musikk på enn ein epoke. Tidsmessig fall førklassisisme saman med rokokkotida innan biletkunst, og sidan musikkstilen til ein viss grad òg kan seiast å dela nokre kjenneteikn med biletkunsten i samtida, til dømes med friskheit, tilgjengelegheit og sjarme, blir han iblant kalla «rokokkomusikk».

Viktige kjenneteikn

Nært opp til bel canto-ideala (songbar, naturleg, forståeleg)
Gjennomsiktig lydbilde med få stemmer og ei dominerande melodistemme
Enkle, men verknadsfulle harmoniske forløp
Korte og enkle melodifraser som ofte blir gjentatt
Elegant melodikk og ornamentering

Den følsame stilen[endre | endre wikiteksten]

I Tyskland oppstod «den følsame stilen» (empfindsamer Stil) som ei intensivering av den galante stilen. Sentralt står fridommen til å uttrykka kjensler, og musikken er full av overraskingar som brå, hyppige og uventa modulasjonar, teksturendringar, pausar, uvanlege melodivendingar, uførebudde dissonansar og plutselege sforzandoar.

Viktige komponistar[endre | endre wikiteksten]

Førklassisismen blei gjerne delt opp dei fire «skulane»: Paris (galant), Berlin (kjenslevar), Mannheim (mellom dei to føre) og Wiener (forløpar for wienerklassisismen).