Mott the Hoople av Mott the Hoople
| Mott the Hoople Studioalbum av Mott the Hoople | ||
| Språk | engelsk | |
| Utgjeve | 22. november 1969(Storbritannia), 1970 (USA) | |
| Innspelt | Mai til juli 1969 | |
| Studio | Morgan i London | |
| Sjanger | Hardrock | |
| Lengd | 38:26 | |
| Selskap | Island (Storbritannia), Atlantic (USA) | |
| Produsent | Guy Stevens | |
| Mott the Hoople-kronologi | ||
|---|---|---|
| Mott the Hoople | Mad Shadows (1970)
| |
| Singlar frå Mott the Hoople | ||
|
||
| Meldingar | |
|---|---|
| Karakter | |
| Kjelde | Karakter |
| Allmusic |   [1] |
| Christgau's Record Guide | C+[2] |
| Entertainment Weekly | A[3] |
Mott the Hoople er det sjølvoppkalla debutalbumet til bandet med same namn. Det vart produsert av Guy Stevens og kom ut i 1969 på Island Records i Storbritannia (ILPS 9108), og i 1970 på Atlantic Records i USA (SD 8258). Det kom ut på ny på Angel Air i 2003 (SJPCD157).
Bakgrunn
[endre | endre wikiteksten]Stevens var den opphavlege mentoren til gruppa og ønskte å skape eit album som skulle lete som om Bob Dylan song med The Rolling Stones. Dette oppnådde dei til dels og albumet inneheld fleire Dylan-aktige coverversjonar av aggressive rockesongar. Fleire år seinare sa vokalisten Ian Hunter - som berre nyleg hadde kome inn i bandet før innspelinga av Mott the Hoople - i eit intervju med Trouser Press i august 1980 at Stones-songen «Bitch» frå 1971 minna kraftig om songen «Rock and Roll Queen» på dette albumet.[4] (Begge songane er i A-dur og nyttar ein pentatonisk skala.)
Ein instrumental versjon av The Kinks-songen «You Really Got Me» opnar albumet. Det vart og spelt inn ein versjon med vokal som sidan kom ut på samlealbumet Two Miles From Heaven. Doug Sahm sin «At the Crossroads» (opphavleg spelt inn av bandet til Sahm, Sir Douglas Quintet i 1968) og Sonny Bono sin «Laugh at Me» (opphavleg gjeven ut som ein song av Sonny & Cher på det andre albumet deira i 1966, men utan vokal frå Cher) minnar begge om Bob Dylan, og det same gjer Hunter sin «Backsliding Fearlessly.»
Dei første trykka av det britiske albumet vart trykt feil med songen «The Road to Birmingham,» (B-sida til debutsingelen deira i Storbritannia) på slutten av side ein og med «Backsliding Fearlessly» i staden for «Rock and Roll Queen» på byrjinga av side to.
Plateomslaget var ein fargelagt reproduksjon av M.C. Escher sitt litografi kalla «Reptiles.» Tilfeldigvis, sidan Guy Stevens ønskte at Mott skulle høyrast ut som The Rolling Stones, hadde Mick Jagger tidleg i 1969 teke kontakt med Escher for å få han ti å måle plateomslaget til det komande Stones-albumet Let It Bleed. Escher avslo tilbodet.[5]
Mottaking
[endre | endre wikiteksten]Stephen Thomas Erlewine i AllMusic, gav albumet fire av fem stjerner og sa:
| « | Fram til dette punktet er Mott the Hoople særs nyskapande og vilt fantasifulle og oppkvikkande, og det er nok til å gjera dette til ein fin debut, sjølv om det fell av sporet på den andre sida. Den første sida og dei to originalane syner eit band der rå kraft balanserer ein slu humor, smarte vendingar og heftig intelligens – alle kvalitetar dei bygde ein karriere på, og denne blåkopien tåler framleis tidas tann.[1] | » |
Robert Christgau gav albumet «C+» og skreiv: «Trass i hypen, slår desse karane meg som eit ordinært hardrockband.»[6]
Innhald
[endre | endre wikiteksten]| Nr. | Tittel | Låtskrivar(ar) | Lengd |
|---|---|---|---|
| 1. | «You Really Got Me» | Ray Davies | 2:55 |
| 2. | «At the Crossroads» | Doug Sahm | 5:33 |
| 3. | «Laugh At Me» | Sonny Bono | 6:32 |
| 4. | «Backsliding Fearlessly» | Ian Hunter | 3:47 |
| Nr. | Tittel | Låtskrivar(ar) | Lengd |
|---|---|---|---|
| 5. | «Rock and Roll Queen» | Mick Ralphs | 5:10 |
| 6. | «Rabbit Foot and Toby Time» | Ralphs | 2:04 |
| 7. | «Half Moon Bay» | Ralphs, Hunter | 10:38 |
| 8. | «Wrath and Wroll» | Guy Stevens | 1:49 |
| Nr. | Tittel | Låtskrivar(ar) | Lengd |
|---|---|---|---|
| 9. | «Ohio» | Neil Young | 4:26 |
| 10. | «Find Your Way» | Ralphs | 3:30 |
Medverkande
[endre | endre wikiteksten]Mott the Hoople
[endre | endre wikiteksten]- Ian Hunter – solovokal (alle utanom 9), piano, rytmegitar
- Mick Ralphs – sologitar, korvokal, solovokal (9)
- Pete «Overend» Watts – bass, korvokal
- Dale «Buffin» Griffin – trommer, korvokal
- Verden Allen – orgel, korvokal
Andre medverkande
[endre | endre wikiteksten]- Guy Stevens – piano
Teknisk
[endre | endre wikiteksten]- Guy Stevens – produsent
- Andy Johns – lydteknikar
- M.C. Escher – teikning på framsida
Salslister
[endre | endre wikiteksten]Album
[endre | endre wikiteksten]| År | Liste | Plassering | Weeks on chart |
|---|---|---|---|
| 1970 | Billboard 200 | 185[7] | 2 |
| 1970 | Official Charts (Storbritannia) | 66[8] | 1 |
Kjelder
[endre | endre wikiteksten]- Denne artikkelen bygger på «Mott the Hoople (album)» frå Wikipedia på engelsk, den 14. mars 2022.
- Wikipedia på engelsk oppgav desse kjeldene:
- ↑ 1,0 1,1 Stephen Thomas Erlewine. «Mott the Hoople». Allmusic. Henta 11. mars 2012.
- ↑ Christgau, Robert (1981). «Consumer Guide '70s: M». Christgau's Record Guide: Rock Albums of the Seventies. Ticknor & Fields. ISBN 089919026X. Henta 8. mars 2019 – via robertchristgau.com.
- ↑ Ira Robbins (12. april 1991). «Mott the Hoople (1991)». EW.com. Arkivert frå originalen 21. desember 2009. Henta 11. mars 2012.
- ↑ «Ian Hunter Remembers,» interview with Jon Young, Trouser Press, August 1980.
- ↑ Wyman, Bill and Ray Coleman (1990). Stone Alone: The Story of a Rock 'n' Roll Band, Penguin/Signet, ISBN 0-451-17055-5, pp. 617-618.
- ↑ Robert Christgau. «Mott the Hoople». robertchristgau.com. Henta 11. mars 2012.
- ↑ «Billboard 200 - Mott the Hoople». Henta 15. mars 2022.
- ↑ «Official Charts - Mott the Hoople». Henta 15. mars 2022.