Songen Sweet Baby James

Frå Wikipedia – det frie oppslagsverket
Sweet Baby James
Singel av James Taylor
frå albumet Sweet Baby James
B-side

Suite for 20 G

Utgjeve 1970
Innspelt December 1969 at Sunset Sound
Sjanger softrock
Lengd 2:54
Selskap Warner Bros. Records
Låtskrivar(ar) James Taylor
Produsent Peter Asher
James Taylor-kronologi 
Knocking 'Round the Zoo
(1969) 		Sweet Baby James Fire and Rain
(1970)


«Sweet Baby James» er ein song skriven og spelt inn av James Taylor som fungerer som opnings- og tittelspor frå gjennombrotsalbumet hans Sweet Baby James frå 1970. Han vart gjeven ut som første singel frå albumet, men nådde ikkje hitlistene.[1][2] Like fullt er det ein av hans mest kjende og populære låtar.[3] Taylor reknar han som sin beste song.[4][5]

Historikk[endre | endre wikiteksten]

Songen vart skriven av Taylor for sonen til den eldre bror hans Alex, som òg heitte James (og faktisk vart oppkalla etter han).[4] Songen var medviten ei kryssing mellom ein westernsong og ein voggesong, og vart først tenkt ut av Taylor då han køyrde gjennom Carolina for å møta den vesle nevøen sin for første gong.[6]

Taylor brukte mykje tid på teksten, og versa er sagt å ha det mest intrikate rytmemønsteret i karrieren hans. Ein av dei mest kjende delane av teksten er:[7][8]

Now the First of December was covered with snow
And so was the Turnpike from Stockbridge to Boston
Lord, the Berkshires seemed dream-like on account of that frostin'
With ten miles behind me and ten thousand more to go

Songen er komponert som ein vals, i 3/4-takt.[9] Refrenget speglar voggesongstemninga, med ein referanse til «Rock-a-bye Baby».

Ifølgje Allmusic-kritikaren Bill Janovitz kontrasterer dei to versa den nye babyen James, som ein einsam cowboy, i det første verset med den einsame vaksne James som syng i det andre verset.[9] På den andre sida antydar forfattaren James Perrone at både den unge cowboyen James i det første verset og den James som reiser gjennom Massachusetts Turnpike i det andre verset er den vaksne James som syng songen.[10] Perrone noterer at dei to blir knytte saman mot slutten av songen når Taylor syng at nattdraumane til cowboyen i første strofe og draumane til den reisande i andre strofe «still inspire all who 'take to the highway.'»[10].

«Sweet Baby James» var med på Taylor-samleplata Greatest Hits frå 1976.

Konserthistorie[endre | endre wikiteksten]

Massachusetts Turnpike og skilt frå Stockbridge til Boston.

«Sweet Baby James» har vorte spelt på nesten alle Taylor-konsertane sidan utgjevinga. Han blir ofte spart til slutten av konsertane, der han fungerer som eit emosjonelt klimaks med Taylor som siste ekstranummer når han kjem tilbake på scena utan bandet sitt (slik tilfellet var i over eit tiår),[11] eller kanskje berre med ein klaverspelar som akkompagnerer gitaren hans.

I andre vers blir Massachusetts Turnpike, Stockbridge, The Berkshires og Boston alltid nemnt, noko som fører til jubel frå folk i publikum som har budd i Massachusetts.[11] Og viss konserten er i Tanglewood eller Great Woods, er oppstyret nok til å setja songen på pause.[7] Taylor vart fødd i Boston, og sjølv om han flytta til Nord-Carolina då han var svært ung, var han somrane i Massachusetts og gjekk på kostskule der.[3][12] Denne assosiasjonen har gjort Taylor til ein regional favoritt i New England, mellom anna med utselde konsertar på Tanglewood[8] og ein rekordsetjande konsert på Great Woods.[3] Taylor, som gjekk gjennom behandling ved Austen Riggs Center i Stockbridge i yngre år og seinare vart busett i Berkshires, har snakka av songen sine geografiske referansepunkt: «Eg køyrde verkeleg motorvegen frå Stockbridge til Boston. Eg har ein verkeleg kopling til denne staden.»[7].

Han framførte songen som ein del av settet sitt på den første episoden i andre sesongen av Saturday Night Live, som vart send 18. september 1976. 15 år seinare framførte Taylor songen igjen på juleepisoden av Saturday Night Live 14. desember 1991.

I velgjerdskonserten «Four Together» arrangert av Harry Chapin i 1977 song John Denver harmonidelen av refrenget på denne songen.

Ein konsertopptreden frå 1992 vart inkludert i 1993 på albumet hans Live.

Jay Leno etterspurde Taylor si framføring av songen på sitt siste The Tonight Show (første periode) den 29. mai 2009. Han sa at han hadde lytta til han på bilradioen då han drog frå Boston til Los Angeles tidleg på 1970-talet, og at linja «ten miles behind, ten thousand more to go» resonerte djupt hos han.[13]

Taylor framførte songen då han dreiv valkamp for Deval Patrick under guvernørvalet i Massachusetts i 2010, og linja «Stockbridge to Boston» vekte stor oppsikt òg i den samanhengen.[14]

Andre versjonar[endre | endre wikiteksten]

Tom Rush, som hadde for vane å spela inn materiale frå dei beste nye låtskrivarane i tida, tok den med på albumet Wrong End of the Rainbow frå oktober 1970. The Seldom Scene la til harmoni på sin bluegrassversjon, gitt ut på debutalbumet Act 1 i 1972. Highway 101 avslutta albumet Paint the Town frå 1989 med han. Daniel Greaves frå The Watchmen framfører ofte songen acappella under konsertar.

I populærkulturen[endre | endre wikiteksten]

Taylor blir ofte omtalt i pressa med kallenamnet «Sweet Baby James».

Songen blir sungen av Hank Heywood (Thomas F. Wilson) i fjerde sesongen av Legends of Tomorrow, for å lulla ein minotaur i søvn.[15] Det blir seinare gjenteke i sesongfinalen «Hey, World!» for å inspirera nok kjærleik til å gjenoppliva den avdøde Nate Heywood.[16]

Kjelder[endre | endre wikiteksten]

  1. ↑ Browne, D. (2012). Fire and Rain. Da Capo. s. 302. ISBN 9780306822131. 
  2. ↑ White, T. (2009). Long Ago and Far Away. Omnibus Press. ISBN 9780857120069. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 Morse, Steve (23. august 1992). «Sweet savvy James After 20 years, Taylor is still a New England favorite». Boston Globe. s. 81. 
  4. ↑ 4,0 4,1 Greene, Andy (13. august 2015). «James Taylor: My Life in 15 Songs». Rolling Stone. Henta 31. mars 2023 – via James Taylor Official Site. 
  5. ↑ White, T. (4. august 2015). «James Taylor Looking Back on His Classics». Classic Oldies Wmid (Easy 93.1 FM). Henta 31. mars 2023. 
  6. ↑ James Taylor talks about Sweet Baby James 2007. JamesTaylor.com. Arkivert frå originalen 21. desember 2021. Henta 31. mars 2023. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Edgers, Geoff (19. august 2009). «Sweet benefactor James». Boston Globe. 
  8. ↑ 8,0 8,1 Berger, Joseph (24. august 1999). «When the Face in the Crowd Is Grandmotherly». The New York Times. 
  9. ↑ 9,0 9,1 Janovitz, B. «Sweet Baby James». AllMusic. Henta 8. mai 2014. 
  10. ↑ 10,0 10,1 Perrone, J.E., red. (2012). The Album: A Guide to Pop Music's Most Provocative, Influential, and Important Creations. ABC-CLIO. s. 70. ISBN 9780313379062. 
  11. ↑ 11,0 11,1 Smith, Andy (27. august 1992). «Sweet Baby James finds constituency». The Providence Journal. s. E3. 
  12. ↑ White, Timothy (2002). Long Ago and Far Away: James Taylor, His Life and Music. London: Omnibus Press. s. 51, 68, 102, 103. ISBN 0-7119-9193-6. 
  13. ↑ Poniewozik, James (30. mai 2009). «Leno to America: Farvel! I'm Not Going Anywhere!». Time. 
  14. ↑ Finucane, Martin (16. oktober 2010). «Patrick finds he's got a friend in singer James Taylor». Boston Globe. 
  15. ↑ Shoemaker, Allison (27. november 2018). avclub.com/the-heywoods-meet-hemingway-in-a-rambunctious-slightly-1830674473 «The Heywoods meet Hemingway in a rambunctious, slightly scattered Legends Of Tomorrow» Check |url= value (hjelp). The A.V. Club. Henta 22. mai 2019. 
  16. ↑ Mitovich, Matt Webb (20. mai 2019). «Legends of Tomorrow Boss Confirms [Spoiler]'s Exit, Breaks Down Crossover Tease and sesong 5's Big Bad». TVLine. Henta 22. mai 2019. 
Henta frå «https://nn.wikipedia.org/w/index.php?title=Songen_Sweet_Baby_James&oldid=3514893»