Hopp til innhald

Legendary Hearts

Frå Wikipedia – det frie oppslagsverket
Legendary Hearts
Studioalbum av Lou Reed
Språk engelsk
Utgjeve Mars 1983
Innspelt 1982
Studio RCA Studios, New York City
Sjanger
Lengd 38:10
Selskap RCA
Produsent Lou Reed
Lou Reed-kronologi 
The Blue Mask
(1982) 		Legendary Hearts Live in Italy
(1984)


Singlar frå Legendary Hearts
  1. «Don't Talk to Me About Work»
    Utgjeve: 1983
  2. «Martial Law»
    Utgjeve: 1983

Legendary Hearts er det tolvte studioalbumet til den amerikanske musikaren Lou Reed, gjeve ut i mars 1983 av RCA Records. Reed produserte albumet sjølv og dediserte det til den dåverande kona si, Sylvia, som vart tilskriven for konseptet på plateomslaget. På grunn av krangling med Reed vart dei fleste gitarpartia til Robert Quine miksa ned eller fjerna heilt.[1]

Legendary Hearts nådde 159. plassen på den amerikanske Billboard 200-lista. Det kom ut to singlar frå albumet: «Don't Talk to Me About Work» og «Martial Law», men ingen av dei gjekk inn på listene. Det vart laga to musikkvideoar for albumet: «Legendary Hearts» og «Don't Talk to Me About Work».

Innspeling

[endre | endre wikiteksten]

Robert Quine sa seinare om arbeidet sitt med Reed, «Stemninga var verkeleg spent - det er umogeleg å vere ven med han. Då eg fekk den endelege miksen, vart eg verkeleg skremt. Han miksa meg stort sett ut av plata. Eg var i Ohio og tok opptaket ut i oppkjørselen og knuste bandet i tusen bitar. Eg har kassettar med den uferdige miksen av plata, og det var ei veldig bra plate, men han gjorde det heile gjørmete og grumsete.»[1]

Mottaking

[endre | endre wikiteksten]
Meldingar
Karakter
KjeldeKarakter
AllMusic4/5 stars[2]
The Boston Phoenix4/4 stars[3]
Chicago Tribune4/4 stars[4]
Pitchfork6.9/10[5]
Record Collector3/5 stars[6]
Rolling Stone4/5 stars[7]
The Rolling Stone Album Guide4.5/5 stars[8]
Smash Hits8/10[9]
Spin Alternative Record Guide8/10[10]
The Village VoiceA[11]

Då Legendary Hearts kom ut fekk det positive meldingar frå kritikarane. Musikkjournalisten Robert Christgau skreiv i The Village Voice at «om The Blue Mask var ein tonic, er oppfølgjaren ein drink berre fylt med vatn, der han byter ut effekt og intensitet for det uttalte målet for denne (endelege?) fasen av musikken til Reed: kontinuitet, å klare seg, det lange løpet.»[11] NME-kritikaren Cynthia Rose skreiv at Legendary Hearts var «kanskje det reinaste, mest flytande og andelege musikken du kjem til å høyre i rock and roll på ei tid – der den reinsa, deklamerande vokalen til Reed er heilt framme».[12]

Robert Palmer i The New York Times likte Legendary Hearts og skreiv det var «ein songsyklus utan nokre svake punkt... Alle songane er personlege, frå det heimlege stillebenportrettet «Rooftop Garden» til «Bottoming Out» og «The Last Shot», kraftige konfrontasjonar mellom den kjærlige ektemannen Lou Reed og det sjølvdestruktive monsteret Lou Reed. Den einaste skurken på Legendary Hearts er Lou Reed, men fordi han har konfrontert sine egne skavankar like tappert som han ein gong konfronterte dekadensen rundt han, er han også helten på albumet. Dei to Lou Reed-ane har endelig blitt eitt.» Palmer roste òg musikarane, og skreiv «spelinga til bandet og arrangementet gjer desse fine låtane enno betre... Deti meir reflekterande augneblinka på albumet blir gjort djupare og rikare av ensemblespel som klarer å vere skånsamt utan nokon gong å miste strekkstyrken.»[13]

Ira Robbins i Trouser Press skreiv at albumet «står side ved side med eit kvart anna Reed album heilt attende til Velvets i substans og står ut som det sterkaste verket hans i stil, og brukar gruppa som ei kraftig lense som forstørrar emna og besettelsane ned til finaste detalj.»[14]

Legendary Hearts vart seinare plassert på sjuandeplassen i den årlege kritikarundersøkinga Pazz & Jop i The Village Voice.[15]

Seinare skreiv kritikaren Mark Deming i AllMusic om albumet: «På Legendary Hearts skreiv Reed flotte songar, og spelte dei med entusiasme og fantasi, og song dei alle med hjarte og sjel, og om det var ikkje hans beste album, var det meir enn bra nok til å stadfeste at det glimrande The Blue Mask ikkje var tilfeldig, og at Reed hadde reetablert seg som ein av dei viktigaste artistane i amerikansk rock.»[2]

Innhald

[endre | endre wikiteksten]

Alle spor skrivne av Lou Reed

Side ein
Nr.TittelLengd
1.«Legendary Hearts»3:23
2.«Don't Talk to Me About Work»2:07
3.«Make Up My Mind»2:48
4.«Martial Law»3:53
5.«The Last Shot»3:22
6.«Turn Out the Light»2:45
Side to
Nr.TittelLengd
7.«Pow Wow»2:30
8.«Betrayed»3:10
9.«Bottoming Out»3:40
10.«Home of the Brave»6:49
11.«Rooftop Garden»3:04
Total lengd38:10

Medverkande

[endre | endre wikiteksten]

Henta frå plateomslaget til Legendary Hearts.[16]

Produksjon

Salslister

[endre | endre wikiteksten]
Liste Plassering
Den franske albumlista (SNEP)[17] 67
Swedish Albums (Sverigetopplistan)[18] 36
US Billboard 200[19] 159

Kjelder

[endre | endre wikiteksten]
  1. ↑ 1,0 1,1 Gross, Jason (November 1997), «Robert Quine», Perfect Sound Forever, arkivert frå originalen 31. mai 2021, henta 8. april 2022 
  2. ↑ 2,0 2,1 Deming, Mark, Legendary Hearts – Lou Reed, AllMusic, henta 28. mars 2022 
  3. ↑ Moses, Mark (19. april 1983). «Off the record». The Boston Phoenix 12 (16). sec. 3, p. 31. Henta 25. februar 2022. 
  4. ↑ Kot, Greg (12. januar 1992). «Lou Reed's Recordings: 25 Years Of Path-Breaking Music». Chicago Tribune. Henta 8. april 2022. 
  5. ↑ Harvell, Jess (15. januar 2010), «Lou Reed: Legendary Hearts / New Sensations», Pitchfork, henta 28. mars 2022 
  6. ↑ «Lou Reed: Legendary Hearts». Record Collector (London): 91. «[A] tauter, more expected Reed, bringing tales from life's underbelly with the likes of 'Bottoming Out.'» 
  7. ↑ Fricke, David (28. april 1983). «Legendary Hearts». Rolling Stone (New York). Arkivert frå originalen 30. oktober 2020. Henta 8. april 2022. 
  8. ↑ Hull, Tom (2004). «Lou Reed». I Brackett, Nathan; Hoard, Christian. The New Rolling Stone Album Guide (4th utg.). Simon & Schuster. s. 684–85. ISBN 0-7432-0169-8. 
  9. ↑ Steels, Mark (March 31 – 13. april 1983). «Lou Reed: Legendary Hearts». Smash Hits (London) 5 (7): 24. 
  10. ↑ Strauss, Neil (1995). «Lou Reed». I Weisbard, Eric; Marks, Craig. Spin Alternative Record Guide. Vintage Books. s. 325–27. ISBN 0-679-75574-8. 
  11. ↑ 11,0 11,1 Christgau, Robert (29. mars 1983). «Christgau's Consumer Guide». The Village Voice (New York). Henta 28. mars 2022. 
  12. ↑ Rose, Cynthia (19. mars 1983). «Lou Reed: Legendary Hearts (RCA)». NME (London). Henta 8. april 2022 – via Rock's Backpages. 
  13. ↑ Palmer, Robert (13. mars 1983). «Lou Reed: Hero of His New Disk». The New York Times. Henta 7. april 2022. 
  14. ↑ Fleischmann, Mark; Robbins, Ira, «Lou Reed», Trouser Press, henta 7. april 2022 
  15. ↑ «The 1983 Pazz & Jop Critics Poll». The Village Voice (New York). 28. februar 1984. Henta 7. april 2022. 
  16. ↑ Legendary Hearts (CD booklet). Lou Reed. RCA Records. 1983. 
  17. ↑ «Tous les Albums classés par Artiste», www.infodisc.fr, arkivert frå originalen 26. januar 2016, henta 7. januar 2011 
  18. ↑ «swedishcharts.com - Swedish Charts Portal», swedishcharts.com, henta 16. desember 2020 
  19. ↑ «Lou Reed > Charts & Awards > Billboard Albums», AllMusic (All Media Network), henta 2. september 2010 

Bakgrunnsstoff

[endre | endre wikiteksten]
Henta frå «https://nn.wikipedia.org/w/index.php?title=Legendary_Hearts&oldid=3386180»