The Blue Mask

Frå Wikipedia – det frie oppslagsverket
The Blue Mask
Studioalbum av Lou Reed
Utgjeve 23. februar 1982[1]
Innspelt Oktober 1981
Studio RCA Studios, New York City
Sjanger Rock
Lengd 41:00
Selskap RCA
Produsent
  • Lou Reed
  • Sean Fullan
Lou Reed-kronologi
Rock and Roll Diary: 1967-1980
(1980) 		The Blue Mask Legendary Hearts
(1983)


Meldingar
Karakter
KjeldeKarakter
AllMusic4.5/5 starsStar full.svgStar full.svgStar full.svgStar half.svg[2]
Chicago Tribune4/4 starsStar full.svgStar full.svgStar full.svg[3]
Christgau's Record GuideA[4]
Encyclopedia of Popular Music3/5 starsStar full.svgStar full.svgStar empty.svgStar empty.svg[5]
Rolling Stone5/5 starsStar full.svgStar full.svgStar full.svgStar full.svg[6]
The Rolling Stone Album Guide4.5/5 starsStar full.svgStar full.svgStar full.svgStar half.svg[7]
Spin4/5 starsStar full.svgStar full.svgStar full.svgStar empty.svg[8]
Spin Alternative Record Guide9/10[9]

The Blue Mask er det ellevte studioalbumet til den amerikanske musikaren Lou Reed. Det var det første albumet han gav ut etter at han forlet Arista Records og kom attende til RCA Records. Albumet kom ut på 40-årsdagen til Reed og dekkjer tema som ekteskap og det å slå seg til ro,[1] i tillegg til tema som vald, paranoia og alkoholisme.

Produksjon og innspeling[endre | endre wikiteksten]

Gitarane til Reed og Robert Quine vart miksa separat i høgre og venstre stereokanal. For å skilje gitarlyden sin frå Reed sin, nytta Quine ei D-stemming, og spelte kvar song som om det var ein toneart høgare.

Quine, som fleire år tidlegare følgde The Velvet Underground over heile landet og tok opp fleire av dei tidlege konsertane deira på lydband (seinare gjevne ut som Bootleg Series Volume 1: The Quine Tapes), passa godt inn i lag med Reed. Quine turnerte òg med Reed etter albumet og var med på innspelinga av konserten på The Bottom Line kalla A Night with Lou Reed. Quine skildra seinare albumet som «ei plate eg er særskild stolt av. Me hadde aldri spelt i lag før me gjekk i studio. Det var ingen øvingar og et meste av gjort på eitt eller to forsøk. Eg likar alt eg har gjort med Lou, men den plata vil alltid vere spesiell for meg.»[10]

Fernando Saunders, som seinare samarbeidde mykje med Reed, spelte bass og song korvokal (mellom anna falsett-synginga på slutten av «Heavenly Arms») på dette albumet og er òg med på A Night with Lou Reed. Saunders sa seinare «det var som ein draum som vart oppfylt. Lou ønskte at eg skulle spele ting ingen andre ville la meg spele, ting eg kunne sitje på soverommet mitt og spele. Brått var eg glad for at eg ikkje hadde gjeve opp musikken for ein jobb i onkelen min sitt forsikringsselskap.»[11]

Albumet inneheld ingen ekstra lydspor, unntatt gitaren til Reed på «My House», men all vokalen vart overdubba, utanom på «The Heroine». Trommeslagaren på albumet var studiomusikaren Doane Perry, som seinare vart medlem i Jethro Tull.

Plateomslaget vart designa av den dåverande kona til Reed, Sylvia, og syner ein blå versjon av eit fotografi teken av Mick Rock frå plateomslaget til Transformer i 1972.

I 2000 vart det gjeve ut ei ommastra utgåve av The Blue Mask.


Mottaking[endre | endre wikiteksten]

Robert Palmer i The New York Times meinte det var årets beste rockealbum, og skreiv at Reed endeleg hadde klart å matche «dei harde, tankefulle og urokkelege songar» frå Velvet Underground sitt banebrytande debutalbum frå 1967. Han roste òg musikarane, særskild gitararbeidet til Reed og Quine, og skreiv at dei «samspelar med ein slags empati og klårheit ein ventar av ein erfaren jazzkombo, og musikken strekk seg alltid ut for å invitere lyttaren inn, sjølv på sitt mest intense personlige nivå.»[12]

Robert Christgau i The Village Voice gav i starten The Blue Mask karakteren A+: «Aldri har Lou høyrdest meir ut som Ginsberg, meir ta-det-heilt-ut enn på dette albumet, som er hans mest kontrollerte, tydelege, djuptfølte og uhemma ... han høyrest glad ut for å vera i live, slik at redsel og smerte blir høve for mot og det veltalande, det bitre og sarkastiske.» Christgau roste òg musikarane, og skreiv at «røysta til Reed - presis, samtalande, rørande enten det er direkte eller inspirerande - syng kjærleiken hans til språket i seg sjølv, med Fernando Saunders sin bass artikulerer ømheita hans og gitarane til Robert Quine og Reed sjølv gir uttrykk for den forferdelege venleiken han har bert fram.»[13]

Ira Robbins i Trouser Press likte albumet og kalla det «ein triumferande suksess» med «noko av den sterkaste låtskrivinga til Reed på mange år. Portretta han målar er elendige karakterar som lever utanfor samfunnet; det er ikkje tydeleg om dei er oppdikta eller ikkje.»[14]

NME sa «Det som gjorde The Blue Mask til Lou Reed sitt vegskilje var valet av musikarar, ei super samling av new wave-musikarar – Fernando Saunders på bass, Doane Perry på trommer og den legendariske Robert Quine på gitar.»[15]

Barney Hoskyns kritiserte derimot albumet for ein «sleip sjølvtilfredsheit som sa: 'Eg var kanskje litt av ein tosk då eg spankulerte rundt på scenen med ei nål i armen, men eg er nå ein ekte artist, og du vil behandle meg som det.'»[16]

The Blue Mask vart seinare plassert på femteplassen i den årlege Pazz & Jop-undersøkinga blant kritikarar, som vart publisert i The Village Voice.[17]

Seinare likte Jess Harvell på Pitchfork Quine si «virtuose blanding av post-Reed støygitar og melodirikdom frå kjappe viser» og skreiv at «The Blue Mask er framleis plata å setje ved sidan av Transformer og Street Hassle. Albumet sette Reed igjen på linje med punk og new/no wave-rlrsane han var med å skape, og det vart hjelpt inn i kanonen av dei sterkaste (og mest hjarteskjerande) songane hans på mange år.»[18]

Innhald[endre | endre wikiteksten]

Alle songar er skrivne av Lou Reed.

Side ein
Nr.TittelLengd
1.«My House»5:25
2.«Women»4:57
3.«Underneath the Bottle»2:33
4.«The Gun»3:41
5.«The Blue Mask»5:06
Side to
Nr.TittelLengd
6.«Average Guy»3:12
7.«The Heroine»3:06
8.«Waves of Fear»4:11
9.«The Day John Kennedy Died»4:08
10.«Heavenly Arms»4:47


Medverkande[endre | endre wikiteksten]

Teknisk
  • Sean Fullan – lydteknikar, medprodusent

Salslister[endre | endre wikiteksten]

Liste (1982) Plassering
Nederlandske album (Album Top 100)[19] 28
Tyske album (Offizielle Top 100)[20] 52
Den franske albumlista (SNEP)[21] 15
Newzealandske album (RMNZ)[22] 35
Svenske album (Sverigetopplistan)[23] 17
US Billboard 200[24] 159

Kjelder[endre | endre wikiteksten]

  1. ↑ 1,0 1,1 Sheffield, Rob (24. februar 1982). «Happy 30th Birthday to 'The Blue Mask,' Lou Reed's Solo Masterpiece | Rob Sheffield». Rolling Stone. Henta 7. april 2022. 
  2. ↑ Deming, Mark. «The Blue Mask – Lou Reed». AllMusic. Henta 28. mars 2022. 
  3. ↑ Kot, Greg (12. januar 1992). «Lou Reed's Recordings: 25 Years Of Path-breaking Music». Chicago Tribune. Henta 28. mars 2022. 
  4. ↑ Christgau, Robert (1990). «Lou Reed: The Blue Mask». Christgau's Record Guide: The '80s. Pantheon Books. ISBN 0-679-73015-X. Henta 28. mars 2022. 
  5. ↑ Larkin, Colin (2011). The Encyclopedia of Popular Music (5th concise utg.). Omnibus Press. ISBN 978-0-85712-595-8. 
  6. ↑ Carson, Tom (15. april 1982). «Lou Reed: The Blue Mask». Rolling Stone (New York). Arkivert frå originalen 18. februar 2009. Henta 7. april 2022. 
  7. ↑ Hull, Tom (2004). «Lou Reed». I Brackett, Nathan; Hoard, Christian. The New Rolling Stone Album Guide (4th utg.). Simon & Schuster. s. 684–85. ISBN 0-7432-0169-8. 
  8. ↑ Marchese, David (November 2009). «Discography: Lou Reed». Spin (New York) 24 (11): 67. Henta 29. mars 2022. 
  9. ↑ Weisbard, Eric; Marks, Craig, red. (1995). Spin Alternative Record Guide. Vintage Books. ISBN 0-679-75574-8. 
  10. ↑ Richard Kirk. «Robert Quine: Red Red Quine». Rock's Backpages. (krev abonnement)
  11. ↑ Rob Tannenbaum. «Fernando Saunders' Lead Bass». Rock's Backpages. (krev abonnement)
  12. ↑ Palmer, Robert (22. desember 1982). «The Pop Life». The New York Times (New York). Henta 7. april 2022. 
  13. ↑ Christgau, Robert (9. mars 1982). «Christgau's Consumer Guide». The Village Voice (New York). Henta 7. april 2022. 
  14. ↑ Robbins, Ira; Fleischmann, Mark. «Lou Reed». Trouser Press. Henta 7. april 2022. 
  15. ↑ Cynthia Rose. «Lou Reed: Legendary Hearts (RCA)». Rock's Backpages. (krev abonnement)
  16. ↑ Barney Hoskyns. «Cool Hand Lou: The Transformations of Lou Reed». Rock's Backpages. (krev abonnement)
  17. ↑ «The 1982 Pazz & Jop Critics Poll». The Village Voice. 22. februar 1983. Arkivert frå originalen 10. august 2020. Henta 12. november 2020. 
  18. ↑ Harvell, Jess (15. januar 2010). «Lou Reed: Legendary Hearts / New Sensations Album Review». Pitchfork. Henta 8. april 2022. 
  19. ↑ «Dutch Charts - dutchcharts.nl». dutchcharts.nl. Henta 16. desember 2020. 
  20. ↑ «Offizielle Deutsche Charts - Offizielle Deutsche Charts». www.offiziellecharts.de. Henta 27. februar 2022. 
  21. ↑ «Tous les Albums classés par Artiste». www.infodisc.fr. Arkivert frå originalen 2016-01-26. Henta 7. januar 2011. 
  22. ↑ «charts.org.nz - Lou Reed - The Blue Mask». charts.nz. Henta 27. februar 2022. 
  23. ↑ «swedishcharts.com - Lou Reed - The Blue Mask». swedishcharts.com. Henta 27. februar 2022. 
  24. ↑ «Lou Reed > Charts & Awards > Billboard Albums». AllMusic. All Media Network. Henta 2. september 2010. 
Henta frå «https://nn.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Blue_Mask&oldid=3363224»