The Velvet Underground av The Velvet Underground

Frå Wikipedia – det frie oppslagsverket
The Velvet Underground
Studioalbum av The Velvet Underground
Språk engelsk
Utgjeve Mars 1969
Innspelt November–desember 1968
Studio TTG i Los Angeles
Sjanger
Lengd 43:53
Selskap MGM
Produsent The Velvet Underground
The Velvet Underground-kronologi 
White Light/White Heat
(1968) 		The Velvet Underground Loaded
(1970)


Singlar frå The Velvet Underground
  1. «What Goes On» / «Jesus»
    Utgjeve: Mars 1969[1]

The Velvet Underground er det tredje albumet til det amerikanske rockebandet The Velvet Underground. Det kom ut i mars 1969 på MGM Records og var den første plata deira med Doug Yule som erstatta det tidlegare medlemmet John Cale. Albumet vart spelt inn i 1968 i TTG Studios i Los Angeles i California, og markerte eit oppsiktsvekkande stilskifte frå dei tidlegare innspelingane deira. Songaren Lou Reed gjorde dette med vilje som eit resultat av det grove førre albumet deira, White Light/White Heat. Reed ønskte at andre bandmedlemmer skulle synge på albumet. Yule bidrog med solovokal på nokre spor og avslutningssporet «After Hours» blir sunge av trommeslagar Moe Tucker.

Tematisk omhandlar The Velvet Underground kjærleik, i kontrast til tidlegare album av bandet. Reed avgjorde sporrekkjefølgja og baserte låtskrivinga si på forhold og religion. «Pale Blue Eyes» har vorte hylla som ein av dei beste kjærleikssongane hans, medan «The Murder Mystery» nyttar ei eksperimentering likande White Light/White Heat. Billy Name tok fotografia til albumet av bandet sitjande på ein sofa på Andy Warhol sin Factory. Innspelingsprosessen starta på kort varsel, og sjølv om bandet hadde trua, vart dei til slutt skuffa over at Reed hadde laga sin eigen miks av sluttproduktet.

Samtidsmeldingar roste albumet, som var eit vendepunkt for bandet. Likevel klarte ikkje The Velvet Underground å nå albumlista, igjen på grunn av mangel på marknadsføring frå plateselskapet deira. Reed spelte ei dominerande rolle i mikseprosessen og hans eigen miks av albumet, kalla «closet mix», vart først utgjeven i USA. MGM sin faste lydteknikar Val Valentin vart kreditert for ein annan miks som har vorte meir utbreidd sidan den gongen. Seinare meldingar har stempla det som eit av dei beste albuma på 1960-talet og gjennom tidene, og mange kritikarar har lagt merke til den dempa produksjonen og dei personlege tekstane. I 2020 rangerte Rolling Stone det som nummer 143 på lista over dei 500 beste albuma gjennom tidene.

Bakgrunn[endre | endre wikiteksten]

Cale vart kasta ut av gruppa i september 1968, og Yule vart henta inn som bassist. Yule vart oppdaga av Morrison gjennom turnémanageren deira, Hans Onsager.[2] Veker etter at Yule vart med i Velvet Underground, byrja dei å spela inn det tredje albumet sitt.[3] Lou Reed, som var den viktigaste låtskrivaren i bandet, meinte at bandet ikkje burde «laga endå eit White Light/White Heat. Eg trudde det ville vera ein forferdeleg feil, og eg trudde verkeleg på det. Eg trudde me måtte demonstrera den andre sida av oss. Elles ville me vorte denne eindimensjonale tingen, og det måtte me unngå for kvar pris.»[4]

I følgje Morrison vart mykje av utstyret til bandet tidlegare i 1968 stolen på JFK International Airport, noko som påverka lyden på albumet. Likevel avviser Yule påstanden hans, og forklarer at han ikkje har noko minne om at dette skjedde, og presiserte at bandet rett og slett spelte meir melodisk - Tucker seier òg dette. Reed hadde i løpet av denne tida ein aukande smak for rolegare musikk, og i eit intervju med Lester Bangs trakk han fram spora «Jesus» og «Candy Says», og erklærte sistnemnde som «truleg den beste songen eg har skrive ...»[3] Reed såg på White Light/White Heat for å vera så langt bandet kunne nå med ein slik produksjon, og kalla i tillegg kvart album bandet laga for eit kapittel.[1] Dei byrja innspelinga etter å ha turnert på vestkysten og bandmanageren Steve Sesnick fekk studiotid på kort varsel, så bandet fekk lite tid til å førebu seg.[5] På den tida styrte Reed forholda mellom kjærasten Shelley Albin og Name, noko som påverka låtskrivinga hans.[6]

Innspeing[endre | endre wikiteksten]

The Velvet Underground vart spelt inn i løpet av november og gjennom desember 1968 i TTG Studios i Los Angeles. Bandet budde på hotellet Chateau Marmont og turnerte ofte medan dei spelte inn.[3] Dei skreiv og øvde på hotellet på ettermiddagen, og spelte inn songar om natta.[7] Reed og Morrison spelte 12-strengsgitarar frå Fender.[3][7] Moralen i studioet var generelt høg – ​​Yule sa at innspelinga av albumet «var veldig gøy. Øktene var konstruktive og glade og kreative, alle jobba saman».[4] I følgje Yule tok det «eit par veker for dei grunnleggande spora», og skildra det i tillegg som eit «live-i-studio-album». Reed prøvde med vilje å få Yule i søkelyset, og bandmedlemmene mistenkte at dette kunne ha blåse opp egoet hans. Generelt hadde øktene ein glad atmosfære;[8] Tucker sa at ho «var nøgd med retninga me gjekk og med den nye roa i gruppa, og tenkte på ei god framtid, og håpte at folk ville bli smartare og eit plateselskap ville overta oss og yta oss rettferd.»[4]

«The Murder Mystery» inkluderer stemmene til alle fire medlemmene. Yule sa at songen vart spelt inn i eit MGM-studio på Sixth Avenue i New York, sjølv om dette ikkje stemmer med det som står på plateomslaget.[3] Avslutningssongen på albumet, «After Hours», har ein sjeldan solovokal av Tucker, etterspurt av Reed då han følte at den søte, uskuldige kvaliteten i røysta hennar passa betre til stemninga i songen enn hans eigen.[9] Tucker var nervøs medan ho spelte inn sporet, og etter åtte opptak fekk alle til å forlate rommet bortsett frå henne sjølv, Reed og Valentin. Etter at ho var ferdig med opptaket, sa ho at ho ikkje ville synga songen på scenen med mindre nokon bad om det. Reed spelte inn fleire gitarsoloar for «What Goes On». Då Valentin sa at dei var i ferd med å gå tom for plass, valde bandet til slutt å behalda dei alle,[3] sidan Reed ikkje kunne bestemma kva som høyrdest best ut.[10] Då Reed laga sin eige miks av albumet – som overdøyvde andre akkompagnement bortsett frå vokalen hans – vart Morrison og Tucker irriterte.[7] Morrison skildra sluttproduktet som «antiproduksjon».[10]

Musikk og tekst[endre | endre wikiteksten]

Det tilbakehaldne og subtile med albumet var ein tydeleg avvik frå den direkte støyen på White Light/White Heat.[11][12] Det har langt mindre av dei eksplisitte seksuelle referansane, skrekken og narkotikareferansane, og erstattar dei med diskusjonar om religion, kjærleik og einsemd.[8] Musikkritikaren Greg Kot frå Chicago Tribune karakteriserte den som folkrock,[13] og Rolling Stone-skribenten Troy Carpenter sa at det fokuserte på mjuk, melodisk rock.[11] I følgje musikkjournalisten Steve Taylor er The Velvet Underground eit popalbum på grunn av dei meir tilgjengelege songane og «har vorte kalla Lou Reed med eit backingband på grunn av vekta lagt på songar i staden for eksperimentelt lydarbeid.»[14] Biografen Richie Unterberger kommenterte dei dramatiske stilendringane: «Etter å ha laga kanskje det mest høglydte albumet gjennom tidene, er det nesten som om dei no har bestemt seg for å lage den rolegaste LP-en i verda.»[3] Reed sa at alle songane på albumet var i orden og utfyller kvarandre.[1]

Reed såg på kvar song som upersonlege «små skodespel».[3] Bortsett frå dei kraftfulle rockarane «What Goes On» og «Beginning to See the Light», inneheld albumet reflekterande, melodiske songar som handlar om ulike former for kjærleik,[12] som «Pale Blue Eyes», «Some Kinda Love» , «Jesus», «I'm Set Free» og «That's the Story of My Life». Reed og Morrison sitt doble gitarspel vart den mest framtredande lyden deira,[12] og albumet hadde enkle arrangement som mangla forvrengning. Den einaste songen som viste avantgarderøtene deira er «The Murder Mystery».[12] Songen tok to økter å spela inn, og teksten vart seinare inkludert i The Paris Review.[10]

Side ein[endre | endre wikiteksten]

Opningssporet «Candy Says» er inspirert av den transseksuelle skuespillarinnen Candy Darling som var medlem av Warhol sitt Factory.[9][3] Yule syng ei soge om Darling, som hatar kroppen sin og har kjenslemessig smerte.[8] Han refererer til Darling sine tankar ved å tvitydig seia «I've come to hate my body/And all that it requires in this world».[15] Darling dukkar opp igjen i Reed-songen frå 1972 «Walk on the Wild Side».[16] Morrison seier at valet om at Yule skulle synga songen var fordi Reed vart sliten av å turnere. Yule blir akkompagnert av doo wop-harmonier og korvokal. Dette var første gang Yule song i eit studio,[3] og songen vart sungen av Yule etter at Reed insisterte.[16]

«What Goes On» er optimistisk og kombinerer fleire gitarparti mot eit orgel. Dette orgelet, spelt av Yule, er til stades i fleire songar på plata.[3] Kory Grow frå Rolling Stone skildra gitarsoloen til Reed på songen som «sekkepipe-aktig».[10] Songen vart skildra som «anomalien» på side éin av Rob Jovanovic og inneheld ein «rastlaus rytme», lyden som eit resultat av at Reed auka volumet på gitaren hans under innspelinga.[8] R.C. Baker frå The Village Voice kalla denne songen «ein av rock 'n' rolls største eksistensielle hymner».[17]

«Some Kinda Love» inneheld salege tekstar, som står i kontrast til resten av plata, men han har framleis dempa element – Tucker bruker berre ei kubjølle og basstromme.[3] Songen skildrar tvitydig kjærleik, spesielt religiøs kjærleik.[8] Reed refererer til «The Hollow Men» av T.S. Eliot.[9] Han skriv om to karakterar, Tom og Marguerita, og skildrar ein forførande samtale mellom dei.[18] Victor Bockris siterer dette som eit anna døme «der Reed får rocketekstar til å fungera som litteratur».[19] Grow sa at songen forklarer korleis kjærleik er einsarta, medan «Pale Blue Eyes» ganske enkelt diskuterte «ein annan type kjærleik», spesielt utruskap, ifølgje Reed.[10]

«Pale Blue Eyes» har vorte kalla ein av dei største kjærleikssongane til Reed - Morrison hadde songen som sin favoritt på plata i eit intervju frå 1981. Songen vart skriven attende i 1966.[3] Han var blitt framført på konsertane deira sidan midten av 1966.[20] Han skildrar utruskap og synd som ei forlenging av dei religiøse referansane på albumet.[8] Han var inspirert av kjærasten til Reed på den tida, Shelley Albin.[21] Ifølgje Reed skreiv han songen for ein han sakna som hadde nøttebrune auge; han refererer til «I'll Be Your Mirror» og «Been Down So Long It Looks Like Up To Me» av Richard Fariña.[9] I tillegg spekulerer Sesnick i at nokre linjer handlar om sparkinga av Cale.[22] Tucker spelte ein tamburin.[18] Reed roste gitarsoloen til Morrison i songen:[3] «Han hadde den vakre stamminga i seg. Eg kunne aldri gjera det. Eg har alltid lurt på korleis i helvete han gjorde det. Men det var akkurat slik han spelte – intuitivt, men intuitivt matcha med hjernen.»

I følgje Reed har «Jesus» ikkje noko med religion å gjera, sjølv om han skildra det som ein søkesang. Men i visa ber Reed Jesus om forløysing i form av ei gledeleg preike.[3] Reed hadde lita interesse for religion; bodskapen i songen er generelt sekulært.[18] I løpet av songen inntar Yule sin bass ei hovudrolle i den instrumentelle bakgrunnen.[8]

Side to[endre | endre wikiteksten]

«Beginning to See the Light» bruker ei setning assosiert med religiøs forløysing. I songen diskuterer Reed sin innbilte openberring,[3] og bekreftar utmerkinga hans av å vera elska,[19] denne gangen skildra i høve til religion.[10] Han adresserer den frie kjærleiksrørsla med linjene «Here we go again/I thought you were my friend», og kommenterer seinare «HHow does it feel to be loved?»[23]

«I'm Set Free» er tvitydig, men hyllar Phil Spector. Farvela på slutten av songen imiterer dei i «You've Lost That Lovin' Feelin'» av Spector-bandet The Righteous Brothers. Unterberger roser gitarsoloen som «ein av dei mest smakfullt undervurderte til bandet».[3] Denne songen er òg sungen av Yule.[8] I songen hevdar Reed at han er fri frå eit forhold,[10] sjølv om han til slutt oppdagar at dette er usant.[19]

«That's the Story of My Life» er minimal i instrumentering, og refererer ògtil Name. Opphavleg spelte Cale bratsj for songen på konsertversjonar, men det var ingen bratsj på denne studioversjonen.[3] I løpet av songen blir fire linjer med tekst gjentatt.[8] Tittelen og teksten var inspirert av ein kommentar frå Name, som introduserte Reed for ein av dei største påverknadene hans, Alice Bailey.[18] Bockris oppsummerer temaet for denne songen: «Forskjellen mellom rett og gale er historia om livet til Reed.»[19]

«The Murder Mystery» er eit spor med talt tekst.[3] Han inneheld ein ragarytme, mumlande orgel, overlappande talte ord-passasjar, og lystig kontrapunktvokal.[12] Under versa resiterer Lou Reed og gitaristen Sterling Morrison forskjellige poesivers samstundes, med stemmene plassert strengt til venstre og høgre. For refrenget syng Tucker og Yule forskjellige tekstar og melodiar samstundes, òg skilt til venstre og høgre.[3] Unterberger noterte at han har «liten melodi», og forteljinga er repeterande, og samanliknar songen med «78rpm og 16rpm plater spelt samstundes», og sporet avsluttast med «progressivt sprøtt» piano. Reed referer til «Sister Ray» i songen, og utdjupar at songen «er ein del av romanen som er eit mordmysterium». Heile songen vart aldri framført på scenen – Morrison utdjupa at han ville vera for vanskeleg å spela.[3] Jovanovic skildra det som ei «uforståeleg blanding» og hyllest til White Light/White Heat. Reed stempla det som ein fiasko, då han ønskte at «den eine vokalen skulle seia det [lyrisk] motsette av den andre».[8]

«After Hours» liknar musikk frå før den store depresjonen. Dette var den einaste utgjevinga deira på den tida med Tucker på solovokal. Ho speler ikkje perkusjon og blir berre akkompagnert av gitar og bass. Tucker tel av ved å seia «ein, to, tre»; ei eldre opptaksplate merka sporet «If You Close the Door (Moe's Song)».[3] Generelt diskuterer songen tilsikta isolasjon.[10]

Plateomslag[endre | endre wikiteksten]

Biletet på plateomslaget vart teken av Name, der bandet sit roleg på ein sofa på Warhol sitt Factory. Name vart betalt 300 dollar for fotografiet, som var det meste han hadde fått betalt på det tidspunktet for eit bilete.[1] Yule og Tucker ser på Reed, og Morrison ser bort – ifølgje Tucker er dette fordi Reed snakka om magasinframsida.[19] Baksida er eit bilete av Reed som røyker, delt i to halvdelar med eit av dei opp ned. Begge viser berre venstre side av andletet hans. Kvar side inkluderer sporlista og medverkande på plata, som òg er opp ned i den delen av biletet.[1] Reed held eit nummer av Harper's Bazaar som vart luftbørsta ut.[8] Omslaget førte til at plata vart kalla «The Grey Album».[23]

Utgjeving[endre | endre wikiteksten]

Los Angeles Free Press oppførte utgjevingsdatoen for eit tredje album som januar 1969 i ein artikkel frå november 1968,[24] medan heile albumet vart førehandsvist av det danske magasinet Superlove i januar 1969. Phil Morris frå MGM fortalde Record World 22. februar 1969 at albumet var klart for utgjeving. Då albumet kom ut i mars 1969, var heile banet oppført som komponistar, sjølv om Reed skreiv alle songane. Seinare utgivingar merka i staden Reed som den einaste komponisten. Bandet bytte frå Verve Records til morselskapet MGM av ukjente årsaker – Sesnick seier at rockedivisjonen til Verve var nær ved å stenga, medan Morrison seier at dette ganske enkelt var «ei administrativ endring».[1] Til sjuande og sist var det Sesnick som tok avgjerda om å flytta til MGM.[19]

Det vart gjeve ut to miksar av albumet. Den første miksen er laga av Reed, der han auka volumnet på vokalen sin og tok ned instrumenta. Det var den første miksen som vart seld i USA. Morrison noterte at det høyrest ut som det vart spelt inn i eit skap, noko som førte til merkelappen «skapmiksen». Valentin produserte ein meir vanleg miks, som Yule seinare fortalte at han ikkje var klar over.[1] Den meir utbreidde miksen er den som er kreditert Valentin,[8] som vart distribuert over heile Europa.[18] Dei to versjonane bruker heilt forskjellige framføringar av «Some Kinda Love», begge henta frå dei same innspillingsøktene. Skapmiksen vart inkludert i plateboksen Peel Slowly and See.[21]

Medan Onsager ikkje planla å turnera før etter at dei hadde gjeve ut to kommersielt vellykka singlar, vart ikkje turnéplanen deira endra i nemneverdig grad, og berre ein mislykka singel vart gjeven ut. «What Goes On» kom ut i mars 1969, med «Jesus» som B-side. MGM marknadsførte han i ei heilsidesannonse i Cashbox, men distribusjonen var sterkt avgrensa. Albumet leid av mangel på marknadsføring, sjølv om det vart nytta ei radioannonse på WNEW-FM i New York, og MGM lista òg opp annonsar i publikasjonar som Rolling Stone, Creem og Village Voice. Til slutt klarte ikkje albumet å gå inn på Billboard Top LPs-lista, som den første plata deira som ikkje klarte det. Tucker tilskreiv det manglande marknadsføring, medan Yule noterte at albumet til slutt ikkje var mainstream.[1] Sidan dei ikkje kom på lista, planla ikkje MGM å gje ut eit nytt album frå bandet.[18]

Mottaking[endre | endre wikiteksten]

Meldingar
Karakter
KjeldeKarakter
The Village VoiceA[25]
Record Mirror3/5 stars

Unterberger la merke til korleis The Velvet Underground høyrdest langt meir kommersielt ut enn nokre av dei tidlegare albuma deira og meinte det var vendepunktet for meir positiv omtale av bandet.[1] Trass i dette klarte likevel ikkje albumet å kome seg inn på albumlista, og var mindre vellykka enn dei to førre platene.[10] Robert Christgau melde albumet for The Village Voice i 1969, og såg på det som det beste verket deira og fann det melodiøst, godt skrive og eksepsjonelt sunge, trass i «nok eit grusamt eksperiment» i «The Murder Mystery» som han omtalte som «eit slags stereomysterium».[25] I stemmesetelen sin for Jazz & Pop-magasinet si årlege kritikarundersøking rangerte Christgau det som årets sjette beste album.[26] Han inkluderte det seinare i lista si «Basic Record Library» for 1950- og 1960-åra, publisert i Christgau's Record Guide: Rock Albums of the Seventies (1981).[27]

Lester Bangs, som skreiv i magasinet Rolling Stone, følte at det ikkje er på nivå med White Light/White Heat og har feiltrinn som «The Murder Mystery» og «Pale Blue Eyes», men sa til slutt at kombinasjonen av kraftig uttrykksfull musikk og djupt sentimentale tekstar kom til å overtale kritikarane til bandet til å tru at dei kan «skrive og spele kva musikk som helst dei vil med like stor glans.»[28] Paul Williams frå Crawdaddy erklærte at «alle elskar» den nye utgjevinga deira og kalla det den personlege favoritten hans sidan Forever Changes av Love. Bob Stark for Creem observerte korleis det var «like 'langt ute' som begge dei to tidlegare albuma». Lenny Kaye melde plata for Jazz & Pop, og meinte det hadde «ein nesten lyrisk venleik». Andre aviser som Chicago Seed, Record World, Cashbox og det meir mainstream Variety roste albumet, og sistnemnde skreiv at det er «eit viktig bidrag til det lyriske framsteget til rocken». Adrian Ribolla frå Oz klaga likevel over at «Velvet Underground eigentleg ikkje høyrest saman ut på dette albumet». I tillegg lengta Broadside frå Massachusetts etter den eldre stilen deira.[1] Melody Maker han roste albumet, men avfeidde det samstundes litt ved å kommentera at det «ikkje er oppsiktsvekkande, men interessant». Retrospektivt i oktober 1969 utdjupa Richard Williams frå det same magasinet at «den gamle grusomheita framleis var der», og stempla den gamle Melody Maker-meldinga som feilaktig og hylla dei tre første albuma til bandet som «eit verk som lett er like imponerande som noko anna i rocken».[29]

Nyare meldingar[endre | endre wikiteksten]

Meldingar
Samla karakter
KjeldeKarakter
Metacritic98/100
(superluksus)[30]
Karakter
KjeldeKarakter
AllMusic5/5 stars[31]
Blender5/5 stars[32]
Chicago Tribune4/4 stars[13]
Encyclopedia of Popular Music5/5 stars[33]
Pitchfork10/10[34]
Q5/5 stars[35]
Rolling Stone4/5 stars[36]
The Rolling Stone Album Guide5/5 stars[37]
Spin Alternative Record Guide10/10[38]

The Velvet Underground gjekk ikkje inn på Billboard 200 før det vart gjeve ut på nytt i 1985, då det nådde 197. plassen.[39] Ifølgje Billboard i 2013 hadde The Velvet Underground selt 201 000 eksemplar sidan 1991, då Nielsen SoundScan byrja å spora platesal.[39]

I ei melding av nyutgjevinga av albumet frå 1985, noterte David Fricke i Rolling Sone at både The Velvet Underground og føregangaren mangla det mangfaldige spekteret til debutalbumet deira frå 1967 og den presiske tilgjengeligheita til Loaded (1970). Likevel følte han at albumet framleis er oppbyggelig som ein øm, subtilt brei songsyklus der den sterke produksjonen overraskande avslører essensen av den meir uttrykksfulle låtskrivinga til Reed. Fricke siterte den «ironiske samankoplinga» av «Pale Blue Eyes» og «Jesus» som den beste oppsummeringa av «den håpefulle varmen i sentrum av Velvet sitt raseri.»[36]

Profesjonelle kritikarar hylla den dempa produksjonen til albumet. Colin Larkin, som skreiv i The Encyclopedia of Popular Music (1998), sa at albumet viste fram ein ny subtilitet på grunn av den større rolla Reed hadde i bandet og at det «avduka ein pastoral tilnærming, mildare og meir dempa, og beheldt den kjølande, urovekkande auraen frå tidlegare utgjevingar.»[40] I The Rolling Stone Album Guide (2004) skreiv Rob Sheffield at etter Cale slutte vart bandet «akustiske visesongarar» og at Reed var uventa sjarmerande på albumet, der «kvar song er ein klassikar».[37] Magasinet Q kalla albumet «ei flimrande, uforgløymeleg bandframferd».[35] Sputnikmusic-skribenten Nick Butler følte at sjølv om det ikkje er like bra som debutalbumet deira, er The Velvet Underground «framleis eit strålande album.»[41] Greg Kot frå Chicago Tribune framheva dei dempa bidraga til Reed på plata, og oppsummerte det som «for første gang utan John Cale, skaper Reed stille, umogleg vakker folkrock.»[13] Mark Deming for AllMusic skreiv at songane på plata er dei mest personlege og rørande som bandet hadde spelt inn.[31] Brian Eno erklærte det som favorittalbumet hans frå bandet.[1]

Rangeringer[endre | endre wikiteksten]

The Velvet Underground vart kåra til nummer 262 i den tredje utgåva av Colin Larkin-boka All Time Top 1000 Albums (2000).[42] I 2003 vart det rangert som nummer 314 av Rolling Stone på lista deira over dei 500 beste albuma gjennom tidene. I 2012-utgåva fall det til 316. plassen, og 2020-utgåva flytta det opp til 143. plassen.[43][44][45] NME kåra det til det 21. beste albumet gjennom tidene på ei liste over dei 100 album.[46] Pitchfork si liste frå 2017 over dei 200 beste albuma på 1960-talet rangerte dette som nummer 12, føre The Jimi Hendrix Experience.[47] Ultimate Classic Rock hadde albumet med på den ikkje-rangerte lista over dei beste albuma frå 1960-åra.[48] Uncut lista albumet som nummer 52 på lista over dei 200 beste albuma gjennom tidene.[49]

Robert Dimery inkluderte albumet i 2018-utgåva av boka si 1001 Albums You Must Hear Before You Die.[50] Basert på ulike profesjonelle rangeringar og oppføringar har samlenettstaden Acclaimed Music The Velvet Underground som det 11. mest anerkjente albumet i 1968, det 39. mest anerkjente albumet på 1960-talet og det 188. mest anerkjente albumet i historia.[51]

Nyutgjevingar[endre | endre wikiteksten]

Saman med dei tre første albuma deira, vart The Velvet Underground gjeve ut på ny i 1985.[3][52] Desse nyutgjevingane var uventa vellykka, noko som førte til ytterlegare utgivingar under PolyGram som Another View. Albumet vart inkludert i boksen Peel Slowly and See,[52] og skulle seinare bli gjeve ut på nytt som ein superluksusutgåve for sitt 45-årsjubileum, inkludert monoversjonar av spor, demoar og konsertopptak.[34]

Innhald[endre | endre wikiteksten]

Alle songar skrivne av Lou Reed. Songlengdene er for Valentin-miksen.

Side ein
Nr.TittelSolovokalLengd
1.«Candy Says»Yule4:04
2.«What Goes On»Reed4:55
3.«Some Kinda Love»Reed4:03
4.«Pale Blue Eyes»Reed5:41
5.«Jesus»Reed with Yule3:24
Side to
Nr.TittelSolovokalLengd
1.«Beginning to See the Light»Reed4:41
2.«I'm Set Free»Reed4:08
3.«That's the Story of My Life»Reed1:59
4.«The Murder Mystery»Reed, Morrison, Yule, and Tucker8:55
5.«After Hours»Tucker2:07

Medverkande[endre | endre wikiteksten]

The Velvet Underground

Salstrofé[endre | endre wikiteksten]

Region Salstrofé Salstal
Storbritannia (BPI)[53] Gull 100 000^

xuspesifserte tal er baserte på sertifiseringa aleine

Kjelder[endre | endre wikiteksten]

  1. ↑ 1,00 1,01 1,02 1,03 1,04 1,05 1,06 1,07 1,08 1,09 1,10 Unterberger 2017, chpt. 6.
  2. ↑ Hogan 2007, s. 56–57.
  3. ↑ 3,00 3,01 3,02 3,03 3,04 3,05 3,06 3,07 3,08 3,09 3,10 3,11 3,12 3,13 3,14 3,15 3,16 3,17 3,18 3,19 3,20 3,21 3,22 Unterberger 2017, chpt. 5.
  4. ↑ 4,0 4,1 4,2 Hogan, Peter (1997). The Complete Guide to the Music of the Velvet Underground. London: Omnibus Press. s. 28. ISBN 0-7119-5596-4. 
  5. ↑ Jovanovic 2012, s. 131.
  6. ↑ Bockris 1994, s. 165–168.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Hogan 2007, s. 58.
  8. ↑ 8,00 8,01 8,02 8,03 8,04 8,05 8,06 8,07 8,08 8,09 8,10 8,11 Jovanovic 2012, s. 133–140.
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 Hogan 2007, s. 250–252.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 10,4 10,5 10,6 10,7 10,8 Grow, Kory (24. november 2014). «Velvet Underground Reflect on Most Profound LP». Rolling Stone (på engelsk). Arkivert frå originalen 24. mars 2022. Henta 24. mars 2022. 
  11. ↑ 11,0 11,1 Carpenter, Troy (2001). «The Velvet Underground». I George-Warren, Holly. The Rolling Stone Encyclopedia of Rock & Roll (3rd utg.). Simon & Schuster. s. 1035. ISBN 0-7432-0120-5. Henta 29. juli 2013. 
  12. ↑ 12,0 12,1 12,2 12,3 12,4 Schinder, Scott; Schwartz, Andy (2008). Icons of Rock: An Encyclopedia of the Legends Who Changed Music Forever 2. Greenwood Publishing Group. s. 318. ISBN 978-0-313-33847-2. Arkivert frå originalen 16. februar 2017. Henta 28. juli 2013. 
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 Kot, Greg (12. januar 1992). «Lou Reed's Recordings: 25 Years Of Path-Breaking Music». Chicago Tribune. Arkivert frå originalen 25. november 2018. Henta 24. mars 2022. 
  14. ↑ Taylor, Steve (2006). The A to X of Alternative Music. Continuum International Publishing Group. s. 272. ISBN 0-8264-8217-1. Arkivert frå originalen 19. desember 2016. Henta 28. juli 2013. 
  15. ↑ Rathbone, Oregano (7. mars 2021). «The Velvet Underground See The Light On Self-Titled Third Album». uDiscoverMusic (på engelsk). Arkivert frå originalen 24. mars 2022. Henta 24. mars 2022. 
  16. ↑ 16,0 16,1 Lapointe, Andrew. «Interview with Doug Yule». PopMatters. Arkivert frå originalen 4. mars 2016. Henta 3. desember 2013. 
  17. ↑ «Addicted to Lou». The Village Voice. 22. august 2017. Arkivert frå originalen 27. november 2021. Henta 24. mars 2022. 
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 18,3 18,4 18,5 Sounes, Howard (2015). «A New VU: 1967–8». Notes from The Velvet Underground: The Life of Lou Reed (på engelsk). Great Britain: Transworld. ISBN 978-1-4735-0895-8. 
  19. ↑ 19,0 19,1 19,2 19,3 19,4 19,5 Bockris & Malanga 1996, s. 104-110.
  20. ↑ Unterberger 2017, chpt. 4.
  21. ↑ 21,0 21,1 Hogan 2007, s. 142–144.
  22. ↑ Bockris & Malanga 1996, s. 100–104.
  23. ↑ 23,0 23,1 «The Velvet Underground's 'Grey Album' and the Delineation of a Decade, PopMatters». PopMatters (på engelsk). 29. oktober 2019. Arkivert frå originalen 9. februar 2022. Henta 9. februar 2022. 
  24. ↑ Heylin 2005, s. 79.
  25. ↑ 25,0 25,1 Christgau, Robert (10. juli 1969). «Consumer Guide (1)». The Village Voice (New York). Arkivert frå originalen 15. august 2013. Henta 29. juli 2013. 
  26. ↑ Christgau, Robert (1969). «Robert Christgau's 1969 Jazz & Pop Ballot». Jazz & Pop. Arkivert frå originalen 19. april 2014. Henta 17. april 2014. 
  27. ↑ Christgau, Robert (1981). «A Basic Record Library: The Fifties and Sixties». Christgau's Record Guide: Rock Albums of the Seventies. Boston: Ticknor and Fields. ISBN 0-89919-026-X. Arkivert frå originalen 12. mars 2019. Henta 16. mars 2019 – via robertchristgau.com. 
  28. ↑ Bangs, Lester (17. mai 1969). «The Velvet Underground». Rolling Stone (San Francisco) (33): 17. Arkivert frå originalen 6. mai 2015. Henta 22. mai 2015. 
  29. ↑ Heylin 2005, s. 119–121.
  30. ↑ «The Velvet Underground [45th Anniversary Super Deluxe Edition) by The Velvet Underground Reviews and Tracks». Metacritic. Arkivert frå originalen 24. mars 2022. Henta 24. mars 2022. 
  31. ↑ 31,0 31,1 Deming, Mark. «The Velvet Underground – The Velvet Underground». AllMusic. Arkivert frå originalen 5. november 2013. Henta 29. oktober 2013. 
  32. ↑ «The Velvet Underground: The Velvet Underground». Blender (New York). Arkivert frå originalen 30. september 2007. Henta 29. oktober 2013. 
  33. ↑ Larkin, Colin (2011). «Velvet Underground». The Encyclopedia of Popular Music (5th concise utg.). London: Omnibus Press. ISBN 978-0-85712-595-8. 
  34. ↑ 34,0 34,1 Berman, Stuart (24. november 2014). «The Velvet Underground: The Velvet Underground». Pitchfork. Arkivert frå originalen 25. november 2014. Henta 24. november 2014. 
  35. ↑ 35,0 35,1 «The Velvet Underground: The Velvet Underground». Q (London) (191): 128. June 2002. 
  36. ↑ 36,0 36,1 Fricke, David (14. mars 1985). «The Velvet Underground: The Velvet Underground & Nico / White Light/White Heat / The Velvet Underground / V.U.». Rolling Stone (New York) (443). Arkivert frå originalen 7. september 2001. Henta 24. mars 2022. 
  37. ↑ 37,0 37,1 Sheffield, Rob (2004). «The Velvet Underground». I Brackett, Nathan; Hoard, Christian. The New Rolling Stone Album Guide (4th utg.). New York City: Simon & Schuster. s. 847–848. ISBN 0-7432-0169-8. Arkivert frå originalen 10. juni 2021. Henta 22. november 2011. 
  38. ↑ Weisbard, Eric (1995). «Velvet Underground». I Weisbard, Eric; Marks, Craig. Spin Alternative Record Guide. New York City: Vintage Books. s. 425–427. ISBN 0-679-75574-8. 
  39. ↑ 39,0 39,1 Gensler, Andy (28. oktober 2013). «Lou Reed RIP: What If Everyone Who Bought The First Velvet Underground Album Did Start A Band?». Billboard (New York). Arkivert frå originalen 23. mars 2022. Henta 24. mars 2022. 
  40. ↑ Larkin, Colin (1998). «Velvet Underground». The Encyclopedia of Popular Music 7 (3rd utg.). Muze UK. s. 5626–7. ISBN 1-56159-237-4. 
  41. ↑ Butler, Nick (26. juni 2006). «The Velvet Underground – The Velvet Underground». Sputnikmusic. Arkivert frå originalen 16. august 2013. Henta 15. august 2013. 
  42. ↑ Larkin, Colin (2000). All Time Top 1000 Albums (3rd utg.). Virgin Books. s. 116. ISBN 0-7535-0493-6. 
  43. ↑ «500 Greatest Albums of All Time». Rolling Stone (New York). 11. desember 2003. 
  44. ↑ «500 Greatest Albums of All Time». Rolling Stone (New York). 31. mai 2012. Arkivert frå originalen 9. oktober 2020. Henta 24. mars 2022. 
  45. ↑ Rolling Stone (22. september 2020). «The 500 Greatest Albums of All Time». Rolling Stone (på engelsk). Arkivert frå originalen 9. juli 2021. Henta 9. mars 2021. 
  46. ↑ «100 Best Albums of All Time». NME (London). March 2003. 
  47. ↑ «The 200 Best Albums of the 1960-åra». Pitchfork. 22. august 2017. s. 10. Arkivert frå originalen 8. februar 2022. Henta 24. mars 2022. 
  48. ↑ «Top 100 '60s Rock Albums». Ultimate Classic Rock (på engelsk). 19. mars 2015. Arkivert frå originalen 30. november 2021. Henta 24. mars 2022. 
  49. ↑ «200 Greatest Albums of All Time». Uncut. 4. januar 2016. 
  50. ↑ Dimery, Robert; Lydon, Michael (2018). 1001 Albums You Must Hear Before You Die: Revised and Updated Edition. London: Cassell. ISBN 978-1-78840-080-0. 
  51. ↑ Franzon, Henrik (n.d.). «The Velvet Underground». Acclaimed Music. Arkivert frå originalen 24. mars 2022. Henta 24. mars 2022. 
  52. ↑ 52,0 52,1 Unterberger 2017, chpt. 9.
  53. ↑ «British album salstrofé – Velvet Underground – The Velvet Underground». British Phonographic Industry.  Enter The Velvet Underground in the field Search. Select Title in the field Search by. Select album in the field By Format. Click Go

Bakgrunnsstoff[endre | endre wikiteksten]

144:
 Physical Graffiti 
Led Zeppelin 		Plassering på lista til Rolling Stone frå 2020 over dei 500 beste albuma gjennom tidene
143 The Velvet Underground 
The Velvet Underground 		142:
 Born in the U.S.A. 
Bruce Springsteen
317:
 Surfer Rosa 
Pixies 		Plassering på lista til Rolling Stone frå 2012 over dei 500 beste albuma gjennom tidene
316 The Velvet Underground 
The Velvet Underground 		315:
 Damn the Torpedoes 
Tom Petty And The Heartbreakers
Henta frå «https://nn.wikipedia.org/w/index.php?title=The_Velvet_Underground_av_The_Velvet_Underground&oldid=3370388»