High Voltage (1976)

Frå Wikipedia – det frie oppslagsverket
High Voltage
Studioalbum av AC/DC
Språk engelsk
Utgjeve 14. mai 1976
Innspelt
  • November 1974
  • Mars til juli 1975
Studio Albert (Sydney)
Sjanger
Lengd 44:23
Selskap
Produsent
AC/DC-kronologi 
T.N.T.
(1975) 		High Voltage Dirty Deeds Done Dirt Cheap
(1976)


Singlar frå High Voltage
  1. «It's a Long Way to the Top»
    Utgjeve: April 1976 (Storbritannia)[1]
  2. «High Voltage»
    Utgjeve: Oktober 1976 (Storbritannia)

High Voltage er det første internasjonale albumet som det australske hardrockbandet AC/DC gav ut. Det inneheld songar frå dei to første albuma deira, som berre kom ut i Australia: High Voltage og T.N.T. (begge frå 1975).

Albumet vart opphavleg gitt ut internasjonalt den 14. mai 1976 i Storbritannia på Atlantic Records og i USA på ATCO Records, og denne utgåva av High Voltage har vist seg å vera populær, og selde tre millionar einingar berre i USA. Til å byrja med vart albumet likevel slakta av enkelte kritikarar ved utgivinga, inkludert ei melding av Rolling Stone-skribenten Billy Altman som kalla det eit «tidenes lågpunkt» for hardrock-sjangeren.[2] Albumet vart gitt ut på nytt i 2003 som ein del av serien AC/DC Remasters.

Bakgrunn[endre | endre wikiteksten]

I desember 1975 signerte den britiske sjefen til Atlantic Records, Phil Carson, AC/DC til ein verdsomspennande avtale. Dei to første albuma deira, High Voltage og den meir hardtslåande T.N.T., hadde vore hittar i heimlandet Australia – singelen «It's a Long Way to the Top (If You Wanna Rock 'n' Roll)» nådde 5. plassen – og no vart det lagt planar for at bandet skulle turnera i England i 1976. Gruppa hadde allereie spelt inn sin neste singel «Jailbreak» (som dei hadde spelt inn ein musikkvideo til) og hadde allereie byrja innspelinga av sin tredje LP Dirty Deeds Done Dirt Cheap då dei i april 1976 flaug ut på sin første britiske turné. Den internasjonale utgåva inneheldt berre to spor frå den australske High Voltage-utgivinga – «She's Got Balls» og «Little Lover» – medan resten av låtane var henta frå T.N.T.[3] Bandet kom til Storbritannia midt i den gryande pønkrørsla, med band som Sex Pistols og The Damned i spissen. AC/DC var eigentleg aldri ein del av rørsla, men vart feilaktig identifisert slik av nokre observatørar, som gitaristen Angus Young fortalde til Alan Di Perna i Guitar World i 1993:

På den tida ... gav me pønkmusikken eit godt namn. Fordi det var ordet dei brukte for å skildra oss som pønkband. Dei hadde misforstått. Me var ikkje pønk, men dei sette oss på same liste som pønkband. Og dei fekk sjokk då dei byrja å spytta på oss og me spytta tilbake. Me var aldri dei som vart sette under ein merkelapp eller arkivert under A, B eller C. Me starta som eit rock and roll-band. Det er det me speler - det me gjer best. Me har aldri hevda å vera noko anna.

I 2010 sa Malcolm Young seg samd og sa til Phil Alexander i Mojo: «Pønkrock var berre ein mote. ... Den forandra ikkje musikken; han forandra moten, og det er i botn og grunn alt han er». I eit 1977-intervju på ABC-programet Countdown insisterte Bon Scott: «Me trekkjer større folkemengder enn dei. Eg meiner, me har tilhengjarane våre her. Det er ikkje ny bølgje, det er ikkje pønk, det er berre folk som liker bandet vårt. Me trudde ærleg talt at pønken og new wave-greia kunne øydeleggja litt for oss, men det har det ikkje gjort i det heile. Det var ein stor kjepphest, akkurat som alt anna, ein stor kjepphest ei stund. ... Det viktigaste med det er at det gav rockemusikken eit skikkeleg spark i magen.»

Innspeling[endre | endre wikiteksten]

«It's a Long Way to the Top (If You Wanna Rock 'n' Roll)» vart redigert ned frå ein lengre jam av produsenten George Young (storebror til gitaristen Malcolm Young og Angus) og inkluderinga av sekkepipe var ideen hans for å gi låten ein ekstra dynamikk. Songaren Bon Scott hadde spelt i eit pipeband i tenåra, så George foreslo at han skulle spela sekkepipe på songen, utan å innsjå at Scott hadde vore trommeslagar, ikkje sekkepipespelar. Uansett, Scott - som kunne spela blokkfløyte  – lærte seg instrumentet og heldt fram med å spela pipene på scena med bandet i fleire år. I Murray Engleheart-boka AC/DC: Maximum Rock & Roll seier tidlegare manager Michael Browning at sekkepipa vart Scott sin bane: «Eg trur dei truleg la meir press på han enn noko anna eg kan tenkja meg! Dei fungerte alltid aldri. Det er eit vanskeleg instrument å tima til gitarar, fordi du pumpar dei og dei slår inn når posen er full – veldig vanskeleg å tima til gitarar.» Songen «T.N.T.» var òg George Young sin idé, lagt til etter at han høyrde Angus improvisera «oi»-songen for seg sjølv, og foreslo at han skulle spela den inn. [4].

Produksjonsteamet beståande av George Young og Harry Vanda var avgjerande for utviklinga av stilen til AC/DC. Vanda var ein bandkamerat av Young i The Easybeats, og dei to var hovudlåtskrivarane av The Easybeats sine seinare hittar, inkludert deira internasjonale hit «Friday on My Mind». I boka Highway to Hell: The Life and Times of AC/DC Legend Bon Scott, fortel Chris Gilbey, som var promoter hos Albert Productions på den tida, til forfattaren Clinton Walker: «Det George og Harry lærte meg, som produsent, var at viss du har eit godt rytmespor, har du byrjinga på ei plate. Viss du ikkje har det, har du ingenting.» I dei same memoarane stadfestar Michael Browning: «George og Harry sitt viktigaste kriterium var rytme, det heile måtte berre kjennast rett. Viss du lyttar til desse platene i dag, kjennest dei bra ut.»

Komposisjon[endre | endre wikiteksten]

Det andre albumet til AC/DC, T.N.T., var eit gjennombrot for bandet komposisjonsmessig og lydmessig, og inneheldt meir av dei doble gitaråtaka som bandet skulle bli kjent for, og dette kan forklara kvifor berre to songar vart inkluderte frå det glamrock-prega debuten frå 1975. «She's Got Balls» (om ekskona til Scott, Irene) var den første songen som Scott og Young-brørne sette saman, medan «Little Lover» hadde vore ein song Malcolm hadde pusla med sidan han var rundt 14 år og hadde opphavleg tittelen «Front Row Fantasies» (Scott hevda å ha skrive songen om Angus). [4] «Can I Sit Next to You Girl» kom før Scott kom inn i bandet, og vart spelt inn som singel med tidlegare vokalist Dave Evans; han har eit anna arrangement og litt annan tekst enn originalversjonen. Han varer òg nesten eit minutt lenger. I 1993 delte Angus Young opphavet til tittelsporet med Vic Garbarini frå Guitar For the Practicing Musician: «Eg hugsar at eg sat heime ein kveld før eg gjekk i studio og leika med nokre akkordar, og eg tenkte plutseleg, la oss prøva å spela...A...C...D...C. Det høyrdest bra ut. Og så tenkte eg AC/DC...power...'High Voltage'! Eg song refrenget til bror min i studio, og han syntest det høyrdest bra ut.» Tekstmessig inneheld LP-en Bon Scott sine soger om både det gode og det dårlege ved rock and roll-livsstilen, og åtvarar aspirerande musikarar om at «det er vanskelegare enn det ser ut» («It's a Long Way to the Top»), men òg trassig å fortelja den moralske majoriteten om å «halda dei moralske standardane sine, for det er ei skitten løgn» («Rock 'n' Roll Singer»). I 1994 noterte biografen Clifton Walker at Scott «praktisk talt innkapsla heile livet sitt» i begge songane. Teksten til «The Jack» (nokre gonger med tittelen «(She's Got) The Jack») vart utvikla av Scott som vart inspirert av eit brev Malcolm Young fekk under ein turné i Adelaide. Brevet, frå ei kvinne i Melbourne, antyda at Malcolm hadde gitt henne ein kjønnssjukdom, sjølv om han hevdar at då han vart testa, var han rein. Den originale teksten var langt meir eksplisitt enn dei som høyrest på albumet, som han medvite tona ned i tilfelle songen vart spelt på radio. Den bravado-drivne «Live Wire», som òg var seksuelt suggestiv, vart konsertopnaren deira i fleire år.

Utgivingar[endre | endre wikiteksten]

Den internasjonale utgåva av High Voltage hadde òg to ulike plateomslag frå originalen: det eine hadde eit bilete av Angus Young slik han dukka opp på coveret til den tyske singelen «It's a Long Way to the Top (If You Wanna Rock 'n' Roll)». Eit alternativt cover vart brukt på den europeiske utgivinga.[5] Dei fleste utgåvene av det internasjonale albumet har ein versjon av «It's a Long Way to the Top» som er kortare enn den opphavlege albumversjonen. Den fullstendige versjonen er 5:10, medan den redigerte versjonen forkortar det siste refrenget slik at sporet blir tona ut tidleg ved 5:01. Vinylutgåver av det internasjonale albumet inneheld den redigerte versjonen. Den ommastra CD-en frå 1994 på Atco Records erstatta den redigerte versjonen av songen med full lengd. Den ommastra CD-en frå 2003 på Epic Records gjekk tilbake til den redigerte versjonen.

Bruk i popkulturen[endre | endre wikiteksten]

Låten «T.N.T.» er brukt i Tony Hawk's Pro Skater 4.

High Voltage Arc i den sjuande delen av Jojo's Bizarre Adventure: Steel Ball Run av Hirohiko Araki er ein referanse til dette albumet og songen.

Mottaking[endre | endre wikiteksten]

Meldingar
Karakter
KjeldeKarakter
AllMusic4.5/5 stars[6]
Blender4/5 stars[7]
The Encyclopedia of Popular Music2/5 stars[8]
The Great Rock Diskografi8/10[9]
The Rolling Stone Album Guide2/5 stars[10]
Rolling Stone3/5 stars[11]
Spin Alternative Record Guide4/10[12]

Albumet fekk blanda kritikk då det vart gitt ut i USA. Billboard tok det med i spalta si om tilrådde plater, og kalla det ei blanding av Led Zeppelin og Sensational Alex Harvey Band. Albumet vart likevel sabla ned av Billy Altman i den berykta meldinga hans for Rolling Stone: «Dei som er opptekne av framtida til hardrocken, kan trøysta seg med at med utgivinga av det første amerikanske albumet frå desse australske utselde-meistrane, har sjangeren nådd det absolutte lågmålet sitt. Vokalisten Bon Scott spyttar ut vokalen sin med ein verkeleg irriterande aggresjon som vel er den einaste måten å gjera det på når alt du bryr deg om er å vera ei stjerne slik at du kan få deg eit ligg kvar kveld. Dumskap plagar meg. Kalkulert dumskap fornærmar meg.» Til å byrja med hadde dei gitt albumet to stjerner, men dei siste åra har dei varma opp til det og gitt det tre stjerner av fem, (som betyr i termane deira, «Bra: ei plate av gjennomsnittleg verdi, men ein som kan ha stor appell for fans av ein bestemd stil.»)[13] Tida har vore langt snillare mot plata. Meldinga i AllMusic av Stephen Thomas Erlewine roste Angus Young sine «monsterriff» som ser ut til å vera enkle, men som gir musikken styrke, og dette gjer at Scott er «nokon som aldri har lagt skjul på at det lurer nokre dårlege, farlege ting bak døra, men dei er òg morosame.»[6]

Innhald[endre | endre wikiteksten]

Alle songar er skrivne av Angus Young, Malcolm Young og Bon Scott utanom der andre er nemnde.

Side ein
Nr.TittelLengd
1.«It's a Long Way to the Top (If You Wanna Rock 'n' Roll)»5:02
2.«Rock 'n' Roll Singer»5:04
3.«The Jack»5:53
4.«Live Wire»5:50
Side to
Nr.TittelLengd
5.«T.N.T.»3:35
6.«Can I Sit Next to You Girl» (A. Young, M. Young)4:12
7.«Little Lover»5:40
8.«She's Got Balls»4:52
9.«High Voltage»4:04
Total lengd:44:23

Merknader Spor 7 & 8 vart tidlegare gitt ut på det første australske studioalbumet til bandet High Voltage i februar 1975. Resten vart tidlegare gitt ut på det andre australske studioalbumet deira, T.N.T., i desember 1975

Medverkande[endre | endre wikiteksten]

AC/DC

Andre medverkande

Produksjon

Salslister[endre | endre wikiteksten]

Liste (1981–1982) Plassering
US Billboard 200[17] 146
Liste (2015) Plassering
Australske album (ARIA)[18] 13
Spanske album (PROMUSICAE)[19] 90
Svenske album (Sverigetopplistan)[20] 58
Sveitsiske album (Schweizer Hitparade)[21] 67

Salstrofé[endre | endre wikiteksten]

Region Salstrofé Salstal
Frankrike (SNEP)[22] Gull 100 000*
Tyskland (BVMI)[23] Platina 500 000^
Italia (FIMI)[24] Gull 50 000*
Spania(PROMUSICAE)[25] Gull 50 000^
Sveits(IFPI Switzerland)[26] Platina 50 000x
Storbritannia (BPI)[27] Gull 100 000^
USA (RIAA)[28] 3× Platina 3 000 000^

*salstala er basert på sertifiseringa aleine
^salstala er basert på sertifiseringa aleine
xuspesifserte tal er baserte på sertifiseringa aleine

Kjelder[endre | endre wikiteksten]

  1. ↑ Strong, Martin Charles (1995). The Great Rock Diskografi. s. 3. ISBN 9780862415419. 
  2. ↑ Altman, Billy (16. desember 1976). «AC/DC: High Voltage : Music Reviews : Rolling Stone». Rolling Stone (Wenner Media LLC) (228). Arkivert frå originalen 8. november 2007. Henta 6. november 2009. 
  3. ↑ Engleheart, Murray (2003). High Voltage (CD booklet). AC/DC. Epic Records. s. 7–8. EK 80201. 
  4. ↑ 4,0 4,1 Engleheart, Murray & Arnaud Durieux (2006). AC/DC: Maximum Rock N Roll. s. 92–93. ISBN 0-7322-8383-3. 
  5. ↑ Saulnier, Jason (30. september 2011). «Mark Evans Interview». Music Legends. Arkivert frå originalen 7. november 2012. Henta 19. mai 2023. 
  6. ↑ 6,0 6,1 Erlewine, Stephen Thomas. «High Voltage – Allmusic». Arkivert frå originalen 18. august 2022. Henta 20. mai 2023. 
  7. ↑ Twist, Carlo. «High Voltage – Blender». Arkivert frå originalen 26. september 2008. Henta 20. mai 2023. 
  8. ↑ Larkin, Colin (2007). The Encyclopedia of Popular Music (5th Concise utg.). Storbritannia: Omnibus Press. s. 34. ISBN 978-1-84609-856-7. 
  9. ↑ C. Strong, Martin (2004). The Great Rock Diskografi (7th utg.). Canongate. ISBN 0-679-75574-8. Arkivert frå originalen 4. februar 2020. Henta 4. februar 2020. 
  10. ↑ Sheffield, Rob (2004). «David Bowie». I Brackett, Nathan; Hoard, Christian. The New Rolling Stone Album Guide. Simon & Schuster. s. 97–99. ISBN 0-7432-0169-8. 
  11. ↑ Kot, Greg (25. februar 2003). «High Voltage». Rolling Stone. Arkivert frå originalen 26. januar 2016. Henta 20. mai 2023. 
  12. ↑ Weisbard, Eric; Marks, Craig (1995). Spin Alternative Record Guide. Vintage Books. ISBN 1841955515. 
  13. ↑ Kot, Gret (25. februar 2003). «High Voltage». Rolling Stone (på engelsk). Henta 12. desember 2022. 
  14. ↑ Engleheart, Murray & Arnaud Durieux (2006). AC/DC: Maximum Rock N Roll. s. 144. ISBN 0-7322-8383-3. 
  15. ↑ Ariza, Sergio. «Back In Black». Arkivert frå originalen 21. august 2019. Henta 18. mai 2023. 
  16. ↑ Fink, Jesse (1. november 2013). The Youngs: The Brothers Who Built AC/DC. Ebury Australia. ISBN 978-1-74275-979-1. 
  17. ↑ "AC-DC Album & Song Chart History" Billboard 200 for AC-DC. Prometheus Global Media.
  18. ↑ "AC/DC – High Voltage". Australiancharts.com. Hung Medien.
  19. ↑ "AC/DC – High Voltage". Spanishcharts.com. Hung Medien.
  20. ↑ "AC/DC – High Voltage". Swedishcharts.com. Hung Medien.
  21. ↑ "AC/DC – High Voltage". Swisscharts.com. Hung Medien.
  22. ↑ «French album salstrofé – AC/DC – High Voltage» (på fransk). Syndicat National de l'Édition Phonographique. 
  23. ↑ «Gold-/Platin-Datenbank (AC/DC; 'High Voltage')» (på tysk). Bundesverband Musikindustrie. 
  24. ↑ «Italian album salstrofé – AC/DC – High Voltage» (på italiensk). Federation of the Italian Music Industry.  Select Album e Compilation in the field Scegli la sezione. Select Week -- and Year ----. Enter AC/DC in the field Artista. Click Avvia la ricerca
  25. ↑ Salaverrie, Fernando (September 2005). Sólo éxitos: año a año, 1959–2002 (PDF) (på spansk) (1st utg.). Madrid: Fundación Autor/SGAE. s. 953. ISBN 84-8048-639-2. Arkivert frå originalen (PDF) 29. januar 2021. Henta 23. august 2019. 
  26. ↑ «The Official Swiss Charts and Music Community: Awards (AC/DC; 'High Voltage')». Hung Medien. 
  27. ↑ «British album salstrofé – AC/DC – High Voltage». British Phonographic Industry.  Enter High Voltage in the field Search. Select Title in the field Search by. Select album in the field By Format. Click Go
  28. ↑ «American album salstrofé – AC/DC – High Voltage». Recording Industry Association of America.  If necessary, click Advanced, then click Format, then select Album, then click SEARCH
Henta frå «https://nn.wikipedia.org/w/index.php?title=High_Voltage_(1976)&oldid=3484947»