Back in Black

Frå Wikipedia – det frie oppslagsverket
Back in Black
Studioalbum av AC/DC
Språk engelsk
Utgjeve 25. juli 1980
Innspelt April og mai 1980
Studio Compass Point (Nassau)
Sjanger
Lengd 42:11
Selskap
Komponist Angus Young
Tekstforfattar Brian Johnson
Produsent Robert John «Mutt» Lange
AC/DC-kronologi 
Highway to Hell
(1979) 		Back in Black For Those About to Rock We Salute You
(1981)


Singlar frå Back in Black
  1. «You Shook Me All Night Long»
    Utgjeve: 15. august 1980 [1]
  2. «Hells Bells»
    Utgjeve: 31. oktober 1980 (EU)
  3. «Rock and Roll Ain't Noise Pollution»
    Utgjeve: November 1980 (Storbritannia)
  4. «Back in Black»
    Utgjeve: Desember 1980 (USA)

Back in Black er det sjuande studioalbumet til det australske rockebandet AC/DC, gjeve ut av Albert Productions og Atlantic Records den 25. juli 1980. Det var det første albumet til bandet med Brian Johnson som vokalist, etter at den tidlegare vokalisten Bon Scott døydde.

Etter det kommersielle gjennombrotet med albumet Highway to Hell i 1979, planla AC/DC å spela inn ein oppfølgjar, men i 1980 døydde Scott av alkoholforgifting etter ei fyllekule. I staden for å oppløysa gruppa, bestemde medlemmene som var att seg for å halda fram og rekrutterte Johnson, som tidlegare hadde vore vokalist i Geordie.

Albumet vart komponert av Johnson og brørne Angus og Malcolm Young, og spelt inn over sju veker på Bahamas frå april til mai 1980 med produsenten Robert John «Mutt» Lange, som òg hadde produsert Highway to Hell. Etter ferdigstillinga miksa gruppa Back in Black i Electric Lady Studios i New York City. Det heilsvarte plateomslaget vart designa som eit «teikn på sorg» etter Scott.

Back in Black vart ein kommersiell og kritisk suksess utan sidestykke. Den har selt om lag 50 millionar eksemplar på verdsbasis,[2][3][4][5] og gjorde det til eit av dei bestseljande albuma i musikkhistoria. AC/DC følgde opp albumet med ein årelang verdsturné som gjorde dei til ei av dei mest populære musikkgruppene på byrjinga av 1980-talet. Albumet fekk god mottaking av kritikarane då det først vart gitt ut, og har sidan vorte inkludert på ei rekkje listar over «beste» album. Den 9. desember 2019 vart albumet sertifisert som 25× Platina av Recording Industry Association of America (RIAA), noko som gjorde det til det fjerde bestseljande albumet i USA, og det bestseljande albumet som aldri nådde førsteplassen på dei amerikanske hitlistene.[6]

Bakgrunn[endre | endre wikiteksten]

Bon Scott, den tidlegare vokalisten til bandet, i desember 1979.

AC/DC vart danna i 1973 og slo først gjennom på den internasjonale marknaden i 1977 med sitt fjerde album, Let There Be Rock,[7] og i 1979 var dei klare for større suksess med det sjette studioalbumet sitt, Highway to Hell. Produsenten Robert John «Mutt» Lange bidrog til å gjera sounden deira meir fengjande og tilgjengeleg, og Highway to Hell vart dei første gullalbumet deira i USA og selde over 500 000 eksemplar, samtidig som det nådde 17. plassen på pophitlista og åttandeplassen i Storbritannia.[7]

Då det nye tiåret nærma seg, drog gruppa til Storbritannia og Frankrike for den siste etappen av Highway to Hell-turneen,[8] og planla å byrja innspelinga av sitt neste album kort tid etter desse datoane. Den 19. februar 1980 gjekk vokalist Bon Scott på ei fyllekule på ein pub i London, noko som førte til at han mista medvitet, så ein ven lét han kvila i baksetet på sin Renault 5 over natta. Neste morgon vart Scott funne medvitslaus og vart køyrd til King's College Hospital, der medisinsk personell erklærte han død ved framkomst. Rettsmedisinaren fastslo at lungeaspirasjon av oppkast var årsaka til dødsfallet, men den offisielle dødsårsaka vart oppført på dødsattesten som «akutt alkoholforgifting» og klassifisert som «død ved uhell». Scott vart kremert, og oska hans vart gravlagd av familien på Fremantle Cemetery i Fremantle i Vest-Australia.[9] Tapet knuste bandet, som vurderte å bryta opp, men vener og familie overtalte dei til å halda fram.

Etter gravferda til Scott 1. mars byrja bandet omgåande å søkja etter ein ny frontfigur. Etter råd frå Lange henta dei inn Geordie-songaren Brian Johnson, som imponerte gruppa.[10] Bandet jobba seg motvillig gjennom resten av søkjarlista dei neste dagane, og henta deretter Johnson tilbake til ei ny øving.[11] Den 29. mars ringde Malcolm Young til Johnson si overrasking og tilbaud han jobben.[12]

Innspeling og produksjon[endre | endre wikiteksten]

Då AC/DC byrja å skriva nytt materiale til oppfølgjaren til Highway to Hell, spelte vokalisten Bon Scott, som byrja karrieren sin som trommeslagar i The Spektors, trommar på demoinnspelingar av «Let Me Put My Love into You» og «Have a Drink on Me». [13] I eit intervju i 2021 med Paste hevda Angus Young at dette var det fulle omfanget av Scott sine bidrag til Back in Black (sjølv om han på dette tidspunktet sa at demoane som Scott spelte på, ikkje var med på demoen), han sa at demoane der Scott spelte trommer var på «Hells Bells» og «Have a Drink on Me»),[14] men i eit intervju med Kerrang! i 1991 sa Angus, som svar på eit spørsmål om Scott hadde nokre lyriske innspel på albumet: «Bon skreiv litt av dei greiene.»[15] Det har òg vorte sagt at ingen av tekstane til Scott vart brukte på albumet, då gruppa meinte det ville få det til å verka som om dei prøvde å tena på hans bortgang. Jesse Fink-boka Bon: The Last Highway tek opp spørsmålet om Scott mogelegeins var involvert i tekstskrivinga til albumet.

Tre vekers innspeling av Back in Black var planlagd i Londons E-Zee Hire Studios, men innspelingane vart reduserte til éi veke då det dukka opp ein ledig plass i Compass Point Studios i Nassau på Bahamas. Sjølv om bandet hadde ønskt å spela inn si neste plate i Storbritannia, var det ingen ledige studio der, og Bahamas gav ein fin skattefordel, så Back in Black vart spelt inn i Compass Point frå midten av april til mai 1980 med produsent «Mutt» Lange. Johnson hugsa at «det var knapt noko studio, me var i små betongceller med ei seng og ein stol. Og det var ei stor, gammal, svart dame som styrte heile staden. Ho var skremmande, ho styrte staden med jernhand. Me måtte låsa dørene om natta fordi ho hadde åtvara oss mot haitianarar som kom ned om natta og rana staden. Så ho kjøpte fiskepiggar på to meter som me måtte ha ved døra! Det var litt av ei reise frå Newcastle, det kan eg seia deg.»[16].

Då bandet kom til Bahamas, vart området ramma av fleire tropiske stormar som øydela straumen på Compass Point. Johnson refererte til det dårlege vêret i opningslinjene til «Hells Bells»: «I'm rolling thunder, pourin' rain. I'm comin' on like a hurricane. My lightning's flashing across the sky. You're only young but you're gonna die.»[17] I tillegg vart noko av utstyret gruppa hadde til å byrja med oppheldt av tollen, medan anna utstyr vart frakta sakte over frå Storbritannia.[18]

Johnson, som aldri hadde spelt inn med gruppa, kjende seg pressa under prosessen, og han rapporterte òg at han hadde problem med å tilpassa seg miljøet. Lange fokuserte spesielt på vokalen til Johnson og kravde perfeksjon i kvart einaste opptak.[19]

Det var som: «Igjen, Brian, igjen - vent litt, du song den tonen for lenge, så det er ikkje plass til å puste». Han ville ikkje la noko gå forbi han. Han ville ikkje at folk skulle høyre på albumet seinare og sei at det er umogeleg at nokon kunne synge det, dei har lagt det inn, sjølv pusta måtte vere på rett stad. Og det kan ein ikkje klandre nokon for, men han dreiv meg til vanvit. Eg sat berre der og sa: «Arrggghh!».
Back in Black vart spelt inn i Nassau, hovudstaden på Bahamas.

Den generelle haldninga under innspelinga var optimistisk, sjølv om lydteknikaren Tony Platt var forferda over å oppdaga at romma på Compass Point ikkje var lydmessig komplementær til lyden i gruppa, som var designa for å vera veldig tørr og kompakt.[20] Ein humoristisk anekdote frå innspelingane var at eit opptak vart avbroten av ein krabbe som sjangla over tregolvet i studioet.[21] Den spesielle gitarlyden til Angus Young på albumet vart delvis oppnådd ved bruk av Schaffer-Vega diversity system, eit trådlaust gitarapparat designa av Ken Schaffer som gav ei signalforsterkning og vart gjeve ut på ny som ein eigen gitareffekt i 2014.[22][23]

Mot slutten av innspelingsprosessen bad bandet manageren Ian Jeffery om å finna ei bjølle til albumet.[24] Jeffery fann eit støyperi som kunne produsera klokka, men då det allereie hadde gått sju veker, foreslo han at Platt i staden skulle spela inn klokkene i ei kyrkje i nærleiken. Platt gjorde det, men desse opptaka var ikkje tilstrekkelege på grunn av lyden av fuglar som flaug av garde, som akkompagnerte kvart klokkeslag. Støyperiet påskunda produksjonen av klokka, som viste seg å vera perfekt stemt, og ho vart spelt inn med Ronnie Lane's Mobile Studio.[25] Etter at innspelinga var ferdig, vart Back in Black mikset i Electric Lady Studios i New York City.[26]

Ifølgje Angus Young var det heilsvarte omslaget til albumet eit «teikn på sorg» over Scott. Atlantic Records mislikte omslaget, men aksepterte det på vilkår av at bandet sette ein grå kontur rundt AC/DC-logoen.[17]

Utgiving og marknadsføring[endre | endre wikiteksten]

Back in Black vart først gitt ut i USA 25. juli 1980. Utgivinga i Storbritannia og resten av Europa følgde 31. juli, og albumet vart gitt ut i Australia 11. august.[27] Albumet vart ein umiddelbar kommersiell suksess, og debuterte som nummer éin på British albums chart og nådde fjerdeplass på American chart, noko Rolling Stone kalla «an exceptional showing for a heavy-metal album». [28] Det toppa den britiske hitlista i to veker, og heldt seg på topp 10 på den amerikanske lista i meir enn fem månader. I Australia nådde albumet andreplass på ARIA Charts.[27].

Etter at Back in Black vart sleppt, gjekk AC/DC sine tidlegare plater Highway to Hell, If You Want Blood You've Got It og Let There Be Rock alle inn på dei britiske hitlistene, noko som gjorde dei til det første bandet sidan The Beatles som hadde fire album på den britiske topp 100-lista samtidig.[29] Den amerikanske suksessen til Back in Black fekk Atlantic, det amerikanske plateselskapet til bandet, til å gi ut 1976-albumet Dirty Deeds Done Dirt Cheap for første gong i USA, og i mai 1981 nådde Dirty Deeds tredjeplassen på den amerikanske hitlista, og overgjekk dermed topplasseringa til Back in Black. [27]

For å marknadsføre albumet vart det spelt inn musikkvideoar til «You Shook Me All Night Long», «Hells Bells», tittelsporet, «Rock and roll Ain't Noise Pollution», «Let Me Put My Love into You» og «What Do You Do for Money Honey», sjølv om berre dei fire første av desse songane vart gitt ut som singlar.[27] «You Shook Me All Night Long» vart den første topp 40-hitten til AC/DC i USA, og nådde 35. plassen på Billboard' Hot 100.[29]

Den 13. desember 2007 vart albumet sertifisert til 22× multi-platina av RIAA, noko som svarer til 22 millionar selde eksemplar i USA.[30] Dette plasserte han på sjetteplass på lista over dei mest selde albuma i USA.[31] På verdsbasis har det selt 50 millionar eksemplar, noko som fekk Mark Beaumont i NME til å kalla det «det mest selde hardrockalbumet nokosinne».[32] Rockhistorikeren Brock Helander hadde tidlegare kalla det «tilsynelatande det bestseljande [...] heavy metal-albumet i historia».[33]

Mottaking[endre | endre wikiteksten]

Meldingar
Karakter
KjeldeKarakter
AllMusic5/5 stars[34]
Blender5/5 stars[35]
Christgau's Record Guide(B−)[36]
The Encyclopedia of Popular Music4/5 stars[37]
The Great Rock Discography8/10[38]
MusicHound Rock5/5[39]
Pitchfork8.8/10[40]
Rolling Stone5/5 stars[41]
The Rolling Stone Album Guide5/5 stars[42]
Spin Alternative Record Guide8/10[38]

Då han melde albumet for Rolling Stone i 1980, rekna David Fricke det som «ikkje berre det beste av dei seks amerikanske albuma til AC/DC», men «toppen av heavy metal-kunst: den første LP-en sidan Led Zeppelin II som fangar opp alt blodet, sveitten og arrogansen i sjangeren».[43] Red Starr frå Smash Hits' var meir kritisk og meinte at låtane ikkje kunne skiljast frå kvarandre og var skjemt av hypermaskuline fantasiar, rockemusikalske standardfrasar, skrikande gitarar og kjedelege rytmar, på «endå ein triumf for lågaste fellesnevner-headbanging - det nye, fullstendig føreseielege og fullstendig forferdelege AC/DC-albumet», og gav Back in Black karakteren 3 av 10.[44]

I ei retrospektiv melding hylla Rolling Stone-kritikaren Christian Hoard albumet som det største verket til bandet, kanskje «det mest effektive og tøffaste plata gjennom tidene - beinhard arenarock som pønkarar kan elske.»[41] Barry Walters frå Rolling Stone sa at Back in Black «framleis høyrest tvers igjennom tidlaus ut, essensen av miskunnlaust enkel, men brutalt utforma hardrock» og kalla albumet «ei feiring av veldig, animalsk sex», sjølv om han observerte «vondskapsfull sexisme» på songar som «What Do You Do for Money Honey» og «Given the Dog a Bone». [45] Robert Christgau var mindre entusiastisk og skreiv i Christgau's Record Guide: The '80s (1990) at han fann bandet noko for «primitivt» og dei seksuelle biletspråka deira «fantasilause», og at, på albumet, «Angus Young kjem med feite riff, om enn ikkje så konsekvent som ein forfina person som meg sjølv kunne håpe på, og vokalisten Brian Johnson syng som om han har ein kvegstav mot pungen, akkurat det rette for fans som ikkje kan bestemme seg for om deira nyvunne testosteron er smerte eller ekstase.»[36]

I 2011 skreiv Kitty Empire i The Observer at albumet er «ei latterlig, drongoid plate [...]. ] bygd på laussleppt sexisme, augerullande dobbeltbetydningar, ei høgst tvilsam haldning til seksuelt samtykke ('Don't you struggle/ Don't you fight/ Don't you worry/ Cos it's your turn tonight'), ein forkjærleik for skytevåpen og ei krass feiring av den ureflekterte macho-hedonismen som tok livet av den opphavlege vokalisten til bandet», men likevel, var ho samd i Fricke sitt opphavlege syn på albumet som eit heavy metal-mesterverk og utnemnde det til favorittalbumet sitt nokosinne, «det besetjande soundtracket til ungdomstida mi, den heftige middelklasse-thrilleren som talte til meg både som ei gutejente som ville vera ein av gutane, og den stadig meir kvinnelege ingeniøren som trong å finna ut av menns verd. Pluss at tenåringar elskar døden.»[46]

Albumet er med på mange «best of»-lister. Rolling Stone rangerte det som nummer 26 på lista si over dei «100 beste albuma frå åttitalet» i 1989, og som nummer 73 på lista si over «Dei 500 beste albuma gjennom tidene» i 2003.[47] (det var nummer 77 på den reviderte lista i 2012[48] og 84. plassen på lista i 2020),[49] medan tittelsporet vart rangert på 190. plassen på lista deira over dei 500 beste songane gjennom tidene.[50] VH1 rangerte Back in Black på 82. plassen på si liste frå 2001 over dei 100 beste albuma,[51] og tittelsporet vart rangert på andreplassen på lista deira over «100 beste hardrocksongar». Q rangerte albumet som nummer 9 på 2006-lista si over «dei 40 beste albuma frå 1980-åra»,[52] Time inkluderte det på 2010-lista si over «All-Time 100 Albums»,[53] og Rolling Stone Australia rangerte det på toppen av lista si frå desember 2021 over «200 beste australske album gjennom tidene».[54] I 2005 vart albumet inkludert i boka 1001 Albums You Must Hear Before You Die,[55] og ho vart lista som nummer 2 i boka 100 Best Australian Albums frå 2010. [56]

Historie og innverknad[endre | endre wikiteksten]

Back in Black er eit innverknadsrikt hardrock- og heavy metal-album.[57] Ifølgje Tim Jonze i The Guardian har det av enkelte vorte hylla som «eit høgdepunkt» for heavy metal-musikken.[58] NME rekna det som ei viktig utgiving i 1980-talets metal og heavy rock, og kåra det til eit av dei 20 beste metal-albumene i sitt tiår,[59] medan The Daily Telegraph rangerte det som eit av dei 20 beste heavy metal-albumene gjennom tidene.[60] Paul Brannigan frå Metal Hammer trekte det fram som eit av dei ti albuma som bidrog til å gjenreisa den globale populariteten til sjangeren i 1980, som han kalla «det beste året for heavy metal».[61]

Ifølgje rockejournalisten Joe S. Harrington vart Back in Black gitt ut på eit tidspunkt då heavy metal var i ei brytningstid mellom tilbakegang og renessanse, då dei fleste banda i sjangeren spelte langsamare tempo og lengre gitarsoloar, medan AC/DC og Van Halen adopterte «dei høgenergiske implikasjonane til pønkrocken» og «snevra inn låtane sine til meir poporienterte eksplosjonar». Harrington krediterte produsenten Lange for å ha trekt AC/DC lengre bort frå den bluesorienterte rocken på dei tidlegare albuma, og mot eit meir dynamisk åtak som konsentrerte og harmoniserte kvart enkelt element i bandet: «Gitarane vart komprimerte til eit enkeltståande uttrykk for rytmisk effektivitet, rytmeseksjonen sørgde for torehesten sin overdrive, og vokalisten Johnson brølte og brølte som den mest avsindige utøvaren av blues-aktig toppmannsdynamikk sidan god, gammal Robert Plant.» Resultatet, saman med samtidige plater av Motörhead og Ozzy Osbourne, bidrog til å revitalisera og reintrodusere metal for ein yngre generasjon lyttarar, «noko som til slutt resulterte i punk-metal crossoveren personifisert av Metallica og andre.»[62] I 1,000 Recordings to Hear Before You Die (2008) skreiv Tom Moon at Back in Black sin «tøffe arenarock» og «den delikate balansen til produksjonen mellom kraft og finesse [...] definerte den kommersielle sida av heavy-musikken i årevis etter utgivinga.»[63]

Produksjonen til Lange av albumet har hatt ein varig innverknad på musikkbransjen. Harrington skreiv at «den dag i dag bruker produsentane det framleis som ein de facto måle-etter-tal-guide for korleis ei hardrockplate skal låta»,[62] og i åra etter utgivinga brukte studio i Nashville det til å sjekka akustikken i eit rom, medan Motörhead brukte det til å stilla inn lydanlegget sitt.[64] Den amerikanske death metal-gruppa Six Feet Under spelte inn ein versjon av heile albumet under tittelen Graveyard Classics 2.[65]

Innhald[endre | endre wikiteksten]

Alle songar er skrivne av Angus Young, Malcolm Young og Brian Johnson.

Side A
Nr.TittelLengd
1.«Hells Bells»5:10
2.«Shoot to Thrill»5:17
3.«What Do You Do for Money Honey»3:33
4.«Givin the Dog a Bone»3:30
5.«Let Me Put My Love into You»4:16
Side B
Nr.TittelLengd
6.«Back in Black»4:15
7.«You Shook Me All Night Long»3:30
8.«Have a Drink on Me»3:57
9.«Shake a Leg»4:06
10.«Rock and Roll Ain't Noise Pollution»4:15
Total lengd:42:11

Ifølgje AC/DC sin offisielle nettstad og dei fleste verdsomspennande utgivingar er spor fire «Given the Dog a Bone».[66][67] På enkelte album, særleg australske utgåver, og òg i iTunes Store, blir han nokre gonger vist som anten «Giving the Dog a Bone» eller «Givin the Dog a Bone».[68][69]

Medverkande[endre | endre wikiteksten]

AC/DC

Produksjon

Salslister[endre | endre wikiteksten]

Vekeslister[endre | endre wikiteksten]

Liste (1980–2022) Plassering
Australske album (Kent Music Report)[70] 1
Austerrikske album (Ö3 Austria)[71] 6
Canada Top Albums/CDs (RPM)[72] 1
Danske album (Hitlisten)[73] 27
Nederlandske album (MegaCharts)[74] 27
Finske album (Suomen virallinen lista)[75] 9
Den franske albumlista (IFOP)[76] 1
Tyske album (Offizielle Top 100)[77] 3
Newzealandske album (Recorded Music NZ)[78] 24
Norske album (VG-lista)[79] 8
Polske album (ZPAV)[80] 39
Spanske album (PROMUSICAE)[81] 33
Svenske album (Sverigetopplistan)[82] 12
Britiske album (OCC)[83] 1
US Billboard 200[84] 4
US Top Rock Albums (Billboard)[85] 6

Årslister[endre | endre wikiteksten]

Liste (1980) Plassering
Frankrike (IFOP)[76] 2
Tyske album (Offizielle Top 100)[86] 37
Liste (1981) Plassering
Australia (Kent Music Report)[87] 3
Canada Top Albums/CDs (RPM)[88] 9
Tyske album (Offizielle Top 100)[89] 5
US Billboard 200[90] 7
Liste (2002) Plassering
Canadian Metal Albums (Nielsen SoundScan)[91] 58
Liste (2015) Plassering
US Billboard 200[92] 114
Liste (2016) Plassering
US Billboard 200[93] 160
Liste (2017) Plassering
US Top Rock Albums (Billboard)[94] 39
Liste (2018) Plassering
US Billboard 200[95] 189
US Top Rock Albums (Billboard)[96] 20
Liste (2019) Plassering
US Billboard 200[97] 125
US Top Rock Albums (Billboard)[98] 21
Liste (2020) Plassering
Svenske album (Sverigetopplistan)[99] 84
US Billboard 200[100] 89
US Top Rock Albums (Billboard)[101] 9
Liste (2021) Plassering
Svenske album (Sverigetopplistan)[102] 75
US Billboard 200[103] 68
US Top Rock Albums (Billboard)[104] 7
Liste (2022) Plassering
US Billboard 200[105] 84
US Top Rock Albums (Billboard)[106] 10

Salstrofé[endre | endre wikiteksten]

Region Salstrofé Salstal
Argentina (CAPIF)[107] 3× Platina 180 000x
Australia (ARIA)[108] 12× Platina 920,000[109]
Austerrike (IFPI Austerrike)[110] Platina 50 000x
Canada (Music Canada)[111] Diamant 1 000 000^
Danmark (IFPI Danmark)[112] 2× Platina 100 000^
Frankrike (SNEP)[113] 2× Platina 600 000*
Tyskland (BVMI)[114] 2× Platina 1 000 000^
Italia (FIMI)[115]
sales since 2009 		3× Platina 300 000*
New Zealand (RMNZ)[116] Platina 15 000^
Polen(ZPAV)[117] Gull 50 000*
Spania(PROMUSICAE)[118] Gull 50 000^
Sveits(IFPI Switzerland)[119] 2× Platina 100 000x
Storbritannia (BPI)[120] 2× Platina 600 000^
USA (RIAA)[121] 25× Platina 25 000 000^

*salstala er basert på sertifiseringa aleine
^salstala er basert på sertifiseringa aleine
xuspesifserte tal er baserte på sertifiseringa aleine

Kjelder[endre | endre wikiteksten]

  1. ↑ «AC/DC - You Shook Me All Night Long». ARIA Top 50 Singles. Henta 19. august 2022. 
  2. ↑ Ma, Kai (6. juni 2011). «Heavy Metal Under the Sea: Haier oppfører seg roligere når de hører på AC/DC». Time. Henta 16. juni 2023. 
  3. ↑ Sutcliffe, Phil (2010). AC/DC: High-Voltage Rock 'n' Roll: The Ultimate Illustrated History. Voyageur Press. 
  4. ↑ McNamee, Gregory (24. august 2010). «AC/DC, «Back in Black» (Great Moments in Pop Music History)». Encyclopædia Britannica, Inc. Arkivert frå originalen 21. august 2014. 
  5. ↑ Mierendorf, Mike (2. august 2012). «Cultural Impact: AC/DC - 'Back in Black'». Cultural Transmogrifier Magazine. Arkivert frå originalen 24. januar 2013. 
  6. ↑ «AC/DC's Back in Black Certified 25x Platinum». Kerrang!. 9. desember 2019. Henta 30. desember 2019. 
  7. ↑ 7,0 7,1 «AC/DC - Artist Biography». AllMusic. Henta 10. februar 2015. 
  8. ↑ Engleheart & Durieux 2008, s. 287.
  9. ↑ Engleheart & Durieux 2008, s. 299.
  10. ↑ Engleheart & Durieux 2008, s. 309.
  11. ↑ Engleheart & Durieux 2008, s. 317-18.
  12. ↑ Engleheart & Durieux 2008, s. 319-20.
  13. ↑ Kielty, Martin (21. august 2020). «Angus Young lider fortsatt av sceneskrekk / 40 fakta om AC/DCs «Back in Black» / Bon Scott spilte trommer på noen av demoene». Ultimate Classic Rock. Henta 22. august 2020. 
  14. ↑ Wilkening, Matthew (22. februar 2021). «Angus Young skyter ned Bon Scott 'Back in Black'-rykter». Ultimate Classic Rock. Henta 22. februar 2021. 
  15. ↑ Fink, Jesse (26. oktober 2022). «My response to Brian Johnson». jessefinkbooks.com. Henta 26. oktober 2022. 
  16. ↑ Wilding, Philip (25. juli 2017). «AC/DCs Back In Black: historien bak albumet». Classic Rock. Henta 19. desember 2019. 
  17. ↑ 17,0 17,1 «Back in Black 30th Anniversary». Fanclub.acdc.com. Arkivert frå originalen 18. mai 2023. 
  18. ↑ Engleheart & Durieux 2008, s. 325.
  19. ↑ Engleheart & Durieux 2008, s. 329.
  20. ↑ Engleheart & Durieux 2008, s. 327.
  21. ↑ Engleheart & Durieux 2008, s. 330.
  22. ↑ Molenda, Michael (June 2015). «The Schaffer Replica Pedal». Vintage Guitar: 124. 
  23. ↑ Molenda, Michael (mai 2015). «Solving the Mystery of Angus Young's Classic Back in Black Tone». Vintage Guitar: 50–51. 
  24. ↑ Engleheart & Durieux 2008, s. 331.
  25. ↑ Engleheart & Durieux 2008, s. 332.
  26. ↑ Back in Black (liner notes). AC/DC. USA: Atlantic Records. 1980. SD 16018. 
  27. ↑ 27,0 27,1 27,2 27,3 Wilding, Philip. «Historien bak albumet: AC/DCs Back in Black». Classic Rock. Henta 25. juli 2017. 
  28. ↑ «26: AC/DC, 'Back in Black'». Rolling Stone. 16. november 1989. Henta 29. mai 2012. 
  29. ↑ 29,0 29,1 Engleheart, Murray; Durieux, Arnaud (2006). AC/DC: Maximum Rock & Roll. HarperCollins. s. 339. ISBN 0-7322-8383-3. 
  30. ↑ «RIAA - Gold & Platinum Searchable Database - Back in Black». Recording Industry Association of America. Henta 16. juni 2023. 
  31. ↑ «RIAA - Top 100 Albums». RIAA. Henta 29. mai 2012. 
  32. ↑ Beaumont, Mark (24. juli 2015). «10 Things You Might Not Know About AC/DC's 'Back in Black'». NME. Henta 16. juni 2023. 
  33. ↑ Helander, Brock (1996). The Rock Who's Who (2nd utg.). Schirmer Books. s. 5. ISBN 0028710312. 
  34. ↑ Erlewine, Stephen Thomas. «AC/DC – Back in Black». AllMusic. Henta 20. juni 2012. 
  35. ↑ «AC/DC – Back in Black». Blender. Arkivert frå originalen 9. april 2007. 
  36. ↑ 36,0 36,1 Christgau, Robert (1990). «AC/DC». Christgau's Record Guide: The '80s. Pantheon Books. s. 28. ISBN 0-679-73015-X. Henta 29. juli 2018. 
  37. ↑ Larkin, Colin, red. (2007). The Encyclopedia of Popular Music (5th Concise utg.). Storbritannia: Omnibus Press. s. 34. ISBN 978-1-84609-856-7. 
  38. ↑ 38,0 38,1 «Back in Black». Acclaimed Music. Henta 29. juli 2018. 
  39. ↑ Graff, Gary; Durchholz, Daniel, red. (1999). «AC/DC». MusicHound Rock: The Essential Album Guide. Farmington Hills, MI: Visible Ink Press. ISBN 1-57859-061-2. 
  40. ↑ Kandell, Steve (16. juni 2019). «AC/DC: Back in Black». Pitchfork. Henta 21. juni 2019. 
  41. ↑ 41,0 41,1 Hoard, Christian (10. februar 2005). «AC/DC - Back In Black». Rolling Stone. Henta 20. juni 2012. 
  42. ↑ Coleman, Mark; Ryan, Chris (2004). «AC/DC». I Brackett, Nathan; Hoard, Christian. The Rolling Stone Album Guide (4th utg.). Simon & Schuster. s. 4. ISBN 0-7432-0169-8. 
  43. ↑ Fricke, David (27. november 1980). «AC/DC - Back In Black». Rolling Stone. Henta 20. juni 2012. 
  44. ↑ Starr, Red. «Albums». Smash Hits (21. august - 3. september 1980): 30. Henta 29. juli 2018. 
  45. ↑ Walters, Barry (27. september 2002). «AC/DC - Back In Black». Rolling Stone. Henta 20. juni 2012. 
  46. ↑ Empire, Kitty (5. august 2011). «Mitt favorittalbum: Back in Black av AC/DC». The Observer. Henta 16. juni 2023. 
  47. ↑ «500 Greatest Albums of All Time : 73 – Back in Black - AC/DC». Rolling Stone. Arkivert frå originalen 2. juni 2011. 
  48. ↑ «500 Greatest Albums of All Time». Rolling Stone. 31. mai 2012. Henta 23. september 2019. 
  49. ↑ «The 500 Greatest Albums of All Time». Rolling Stone (på engelsk). 22. september 2020. Henta 9. oktober 2021. 
  50. ↑ «500 Greatest Songs of All Time – 190: AC/DC, 'Back in Black'». Rolling Stone. Henta 29. mai 2012. 
  51. ↑ «The Top 100 Albums by VH1 (2001)». VH1. Henta 29. mai 2012 – via Best Ever Albums. 
  52. ↑ Q (241), August 2006 
  53. ↑ Tyrangiel, Josh (25. januar 2010). «All-Time 100 Albums: Back in Black». Time. Henta 27. mars 2020. 
  54. ↑ «Rolling Stone's 200 Greatest Australske album of All Time». Rolling Stone Australia. 6. desember 2021. Henta 21. februar 2022. 
  55. ↑ «1001 Albums You Must Hear - 2008 Edition». Rocklist.net. Henta 29. mai 2012. 
  56. ↑ O'Donnell, John; Creswell, Toby; Mathieson, Craig (oktober 2010). 100 beste australske album. Prahran, Vic: Hardie Grant Books. ISBN 978-1-74066-955-9. 
  57. ↑ Clifford-Napoleone, Amber R. (2015). «Black Leather». Queerness in Heavy metal Music: Metal Bent. Routledge Studies in Popular Music. Routledge. ISBN 978-1317916543. 
  58. ↑ Jonze, Tim (14. april 2009). «A handy guide to heavy metal». The Guardian. Henta 7. august 2018. 
  59. ↑ «The 20 Best 80's Metal Albums». NME. 15. april 2018. Henta 7. august 2018. 
  60. ↑ «AC/DC: Back in Black - Top 20 Heavy Metal Albums». The Daily Telegraph. 25. september 2015. Arkivert frå originalen 12. januar 2022. Henta 16. juni 2023. 
  61. ↑ Brannigan, Paul (4. februar 2016). «Why 1980 was the greatest year for heavy metal». Metal Hammer. Henta 7. august 2018. 
  62. ↑ 62,0 62,1 Harrington, Joe S. (2003). «Back in Black». I Hoye, Jacob. VH-1's 100 Greatest Albums. Simon & Schuster. s. 81–82. ISBN 0743448766. 
  63. ↑ Moon, Tom (2008). 1,000 Recordings to Hear Before You Die: A Listener's Life List. Workman Publishing. s. 5. ISBN 978-0761139638. 
  64. ↑ Engleheart, Murray; Durieux, Arnaud (2006). AC/DC: Maximum Rock & Roll. s. 337. ISBN 0-7322-8383-3. 
  65. ↑ Kergan, Wade. «Six Feet Under - Graveyard Classics, Vol. 2». AllMusic. Henta 16. juni 2023. 
  66. ↑ «Back in Black - Track Listings». Acdc.com. Arkivert frå originalen 31. januar 2013. 
  67. ↑ «US CD version of Back in Black». Acdc-Diskografi.com. Arkivert frå originalen 4. mars 2012. Henta 30. mai 2012. 
  68. ↑ «Australske CD version of Back in Black». Acdc-Diskografi.com. Arkivert frå originalen 8. september 2011. Henta 3. september 2011. 
  69. ↑ «US 2003 CD version of Back in Black». Amazon.com. Henta 17. september 2018. 
  70. ↑ Kent, David (1993). Australske Chart Book 1970–1992. St Ives, N.S.W.: Australske Chart Book. ISBN 0-646-11917-6. 
  71. ↑ "AC/DC - Back In Black" (På tysk). Austriancharts.at. Hung Medien.
  72. ↑ "Top RPM Albums: Nummer 0298". RPM. Library and Archives Canada.
  73. ↑ "AC/DC – Back In Black". Danishcharts.com. Hung Medien.
  74. ↑ "AC/DC – Back In Black". Dutchcharts.nl. Hung Medien.
  75. ↑ "AC/DC: Back In Black" (På finsk). Musiikkituottajat – IFPI Finland.
  76. ↑ 76,0 76,1 «Les Albums (CD) de 1980 par InfoDisc». InfoDisc. Arkivert frå originalen 9. januar 2016. 
  77. ↑ "Offiziellecharts.de – AC/DC – Back In Black" (På tysk). GfK Entertainment Charts.
  78. ↑ "AC/DC – Back In Black". Charts.org.nz. Hung Medien.
  79. ↑ "AC/DC – Back In Black". Norwegiancharts.com. Hung Medien.
  80. ↑ "Oficjalna lista sprzedazy :: OLIS - Official Retail Sales Chart" (på polsk). OLiS. Polish Society of the Phonographic Industry.
  81. ↑ "AC/DC – Back In Black". Spanishcharts.com. Hung Medien.
  82. ↑ "AC/DC – Back In Black". Swedishcharts.com. Hung Medien.
  83. ↑ "19800809 Top 40 Official Britiske album Archive | Official Charts". Den britiske albumlista. The Official Charts Company.
  84. ↑ «Back in Black – Awards». AllMusic. Arkivert frå originalen 7. mai 2016. Henta 16. juni 2023. 
  85. ↑ "AC DC Album & Song Chart History" Billboard Top Rock Albums for AC DC. Prometheus Global Media.
  86. ↑ «Top 100 Album-Jahrescharts: 1980» (på tysk). GfK Entertainment. Henta 8. april 2021. 
  87. ↑ Kent, David (1993). Australske Chart Book 1970–1992 (illustrated utg.). St Ives, N.S.W.: Australske Chart Book. s. 433. ISBN 0-646-11917-6. 
  88. ↑ «Top 100 Albums of 1981». RPM 35 (22). 26. desember 1981. Henta 16. juni 2023. 
  89. ↑ «Top 100 Album-Jahrescharts: 1981». Offiziellecharts.de (på tysk). GfK Entertainment. Arkivert frå originalen 9. mai 2015. 
  90. ↑ «Year-End Charts – Billboard 200 Albums: 1981». Billboard. Henta 8. april 2021. 
  91. ↑ «Top 100 Metal Albums of 2002». Jam!. Arkivert frå originalen 12. august 2004. 
  92. ↑ «Year-End Charts: Billboard 200 Albums». Billboard. Henta 6. mars 2020. 
  93. ↑ «Year-End Charts – Billboard 200 Albums: 2016». Billboard. Henta 8. april 2021. 
  94. ↑ «Year-End Charts – Top Rock Albums: 2017». Billboard. Henta 8. april 2021. 
  95. ↑ «Year-End Charts – Billboard 200 Albums: 2018». Billboard. Henta 8. april 2021. 
  96. ↑ «Year-End Charts – Top Rock Albums: 2018». Billboard. Henta 8. april 2021. 
  97. ↑ «Year-End Charts – Billboard 200 Albums: 2019». Billboard. Henta 8. april 2021. 
  98. ↑ «Year-End Charts – Top Rock Albums: 2019». Billboard. Henta 8. april 2021. 
  99. ↑ «Årslista Album, 2020» (på svensk). Sverigetopplistan. Henta 20. januar 2021. 
  100. ↑ «Year-End Charts: Billboard 200 Albums». Billboard. Henta 7. desember 2020. 
  101. ↑ «Year-End Charts – Top Rock Albums: 2020». Billboard. Henta 8. april 2021. 
  102. ↑ «Årslista Album, 2021». Sverigetopplistan. Henta 14. januar 2022. 
  103. ↑ «Year-End Charts: Billboard 200 Albums – 2021». Billboard. Henta 3. desember 2021. 
  104. ↑ «Year-End Charts: Top Rock Albums – 2021». Billboard. Henta 3. desember 2021. 
  105. ↑ «Year-End Charts: Billboard 200 Albums – 2022». Billboard. Henta 3. desember 2022. 
  106. ↑ «Year-End Charts: Top Rock Albums – 2022». Billboard. Henta 3. desember 2022. 
  107. ↑ «Discos de Oro y Platino» (på spansk). Cámara Argentina de Productores de Fonogramas y Videogramas. Arkivert frå originalen 31. mai 2011. Henta 7. desember 2019. 
  108. ↑ «ARIA Charts – Accreditations – 2013 Albums». Australian Recording Industry Association. 
  109. ↑ Dale, David (10. januar 2013). «The Tribal Mind Archive: The music Australia loved». The Sydney Morning Herald. Arkivert frå originalen 19. oktober 2015. Henta 28. november 2021. 
  110. ↑ «Austrian album salstrofé – AC/DC – Back in Black» (på tysk). IFPI Austerrike.  Enter AC/DC in the field Interpret. Enter Back in Black in the field Titel. Select album in the field Format. Click Suchen
  111. ↑ «Canadian album salstrofé – AC/DC – Back in Black». Music Canada. 
  112. ↑ «Danish album salstrofé – AC/DC – Back in Black». IFPI Denmark. 
  113. ↑ «French album salstrofé – AC/DC – Back in Black» (på fransk). Syndicat National de l'Édition Phonographique. Henta 9. november 2021. 
  114. ↑ «Gold-/Platin-Datenbank (AC/DC; 'Back in Black')» (på tysk). Bundesverband Musikindustrie. 
  115. ↑ «Italian album salstrofé – AC/DC – Back in Black» (på italiensk). Federation of the Italian Music Industry.  Select Album e Compilation in the field Scegli la sezione. Select Week -- and Year ----. Enter AC/DC in the field Artista. Click Avvia la ricerca
  116. ↑ «New Zealand album salstrofé – AC/DC – Back in Black». Recording Industry Association of New Zealand. 
  117. ↑ «Polish album salstrofé – AC/DC – Back in Black» (på polsk). Polish Producers of Audio and Video (ZPAV). Henta 9. september 2021. 
  118. ↑ Salaverri, Fernando (September 2005). Sólo éxitos: año a año, 1959–2002 (1st utg.). Spain: Fundación Autor-SGAE. ISBN 84-8048-639-2. 
  119. ↑ «The Official Swiss Charts and Music Community: Awards (AC/DC; 'Back in Black')». Hung Medien. 
  120. ↑ «British album salstrofé – AC/DC – Back in Black». British Phonographic Industry.  Enter Back in Black in the field Search. Select Title in the field Search by. Select album in the field By Format. Click Go
  121. ↑ «American album salstrofé – AC/DC – Back in Black». Recording Industry Association of America.  If necessary, click Advanced, then click Format, then select Album, then click SEARCH
78:
 Otis Blue 
Otis Redding 		Plassering på lista til Rolling Stone frå 2012 over dei 500 beste albuma gjennom tidene
77 Back in Black 
Ac/Dc 		76:
 Purple Rain 
Prince
85:
 Plastic Ono Band  
John Lennon 		Plassering på lista til Rolling Stone frå 2020 over dei 500 beste albuma gjennom tidene
84 Back in Black 
AC/DC 		83:
 Dusty in Memphis  
Dusty Springfield
Henta frå «https://nn.wikipedia.org/w/index.php?title=Back_in_Black&oldid=3491771»