Baby, Please Don't Go

Baby, Please Don't Go Singel av Joe Williams' Washboard Blues Singers
B-side	Wild Cow Blues
Språk	engelsk
Utgjeve	1935
Innspelt	Chicago, 31. oktober 1935
Sjanger	Blues
Lengd	3:22
Selskap	Bluebird
Komponist	Big Joe Williams
Tekstforfattar	Big Joe Williams
Låtskrivar(ar)	Tradisjonell (J. Williams oppført på plata)
Produsent	Lester Melrose

«Baby, Please Don't Go» er ein tradisjonell bluessong som vart gjort populær av Delta blues-musikaren Big Joe Williams i 1935. Det følgde mange andre versjonar, som førte til skildra av songen som «ein av dei mest spelte, arrangerte og omarrangertre songane i blueshistoria» av den franske musikkhistorikaren Gérard Herzhaft.

Etter andre verdskrigen tilpassa Chicago blues- og rhythm and blues-artistar songen til nyare musikkstilar. I 1952 nådde ein doo-wop-versjon av The Orioles topp ti på R&B-lista. I 1953 spelte Muddy Waters inn songen som eit elektrisk bluesstykke med Chicago-ensemble, noko som påverka mange seinare tolkingar. Ved byrjinga av 1950-åra vart songen ein bluesstandard.

I 1960-åra vart «Baby, Please Don't Go» ein populær rocklåt etter at den nordirske gruppa Them spelte han inn i 1964. Jimmy Page, ein studiogitarist på den tida, deltok i innspelinga, kanskje på rytmegitar. Seinare gjorde Them sitt uptempo rockarrangement han òg til ein rockestandard. AC/DC og Aerosmith er blant rockegruppene som har spelt inn songen. «Baby, Please Don't Go» er innlemma i både Blues- og Rock and Roll Hall of Fame.

Bakgrunn

«Baby, Please Don't Go» er truleg ei omarbeiding av «Long John», eit gammalt folketema som går tilbake til slaveriet i USA. Bluesforskaren Paul Garon noterer at melodien er basert på «Alabamy Bound», komponert av Tin Pan Alley-forfattaren Ray Henderson, med tekst av Buddy DeSylva og Bud Green i 1925. Songen, ein vaudeville-showmelodi, inspirerte fleire andre songar mellom 1925 og 1935, som «Elder Greene Blues», «Alabama Bound» og «Don't You Leave Me Here». Desse variantane vart spelt inn av Charlie Patton, Lead Belly, Monette Moore, Henry Thomas og Tampa Red.

Forfattaren Linda Dahl indikerer eit samband til ein song med same tittel av Mary Williams Johnson på slutten av 1920- og byrjinga av 1930-talet. Johnson, som var gift med den jazzinfluerte bluesgitaristen Lonnie Johnson, spelte han likevel aldri inn, og songen hennar er ikkje omtalt som ein innverknad på seinare utøvarar. Bluesforskaren Jim O'Neal noterer at Williams «nokre gonger sa at songen var skrive av kona hans, songarinna Bessie Mae Smith (òg kjend som Blue Belle og St. Louis Bessie).»

Originalsongen

Big Joe Williams brukte fengselstemaet for innspelinga si 31. oktober 1935 av «Baby, Please Don't Go». Han spelte han inn under den første innspelinga si for Lester Melrose og Bluebird Records i Chicago. Det er eit ensemblestykke med Williams på vokal og gitar akkompagnert av Dad Tracy på einstrengja fele og Chasey «Kokomo» Collins på vaskebrett, som er oppført som «Joe Williams' Washboard Blues Singers» på singelen. Notenotasjonen for songen indikerer ein femten-takts blues i moderat tempo i 4/4 eller vanleg takt i toneart B-dur. Teksten uttrykkjer angsten til ein fange for at elskaren skal forlata han før han kjem heim:

Now baby please don't go, now baby please don't go
Baby please don't go back to New Orleans, and get your cold ice cream
I believe there's a man done gone, I believe there's a man done gone
I believe there's a man done gone to the county farm, with a long chain on

Songen vart ein hit og etablerte platekarrieren til Williams. Den 12. desember 1941 spelte han inn ein andre versjon med tittelen «Please Don't Go» i Chicago for Bluebird, med eit meir moderne arrangement og tekst. Blueshistorikaren Gerard Herzhaft kallar han «den mest spennande versjonen», som Williams spelte inn med sin karakteristiske ni-strengsgitar. Med seg har han Sonny Boy Williamson I på munnspel og Alfred Elkins på imitert bass (kanskje ein vaskebass). Sidan begge songane dukka opp før platebransjen byrja å spora slike utgivingar, er det ukjent kva versjon som var mest populær. I 1947 spelte han den inn for Columbia Records med Williamson og Ransom Knowling på bass og Judge Riley på trommer. Denne versjonen nådde ikkje Billboard Race Records-lista, men representerer ei rørsle mot ei meir urban blueshandsaming av songen.

Seinare blues- og R&B-innspelingar

Dei ulike innspelingane til Big Joe Williams inspirerte andre bluesmusikarar til å spela inn tolkingane sine av songen og han vart ein bluesstandard. Tidlege døme inkluderer Papa Charlie McCoy som «Tampa Kid» (1936), Leonard «Baby Doo» Caston (1939), Lightnin' Hopkins (1947), John Lee Hooker (1949) og Big Bill Broonzy (1952). Ved byrjinga av 1950-åra vart songen omarbeidd i moderne musikalske stilar, med ein tidleg rhythm and blues/jump blues-versjon av Billy Wright (1951), ein harmonisert doo-wop-versjon av The Orioles (eit nummer åtte R&B-hit i 1952) og ein afrokubansk-influert versjon av Rose Mitchell (1954). Mose Allison spelte inn melodien i jazz-blues-pianostil for albumet Transfiguration of Hiram Brown (1960).

I 1953 gjorde Muddy Waters om songen til eit Chicago-blues ensemble-stykke med Little Walter og Jimmy Rogers. Chess Records gav opphavleg ut singelen med tittelen «Turn the Lamp Down Low», sjølv om songen òg blir omtalt som «Turn Your Lamp Down Low», «Turn Your Light Down Low», eller «Baby Please Don't Go». Han spelte songen jamleg, fleire framferder vart spelt inn. Live-versjonar finst på Muddy Waters at Newport 1960 og på Live at the Checkerboard Lounge, Chicago 1981 med medlemmer av The Rolling Stones. AllMusic-kritikaren Bill Janovitz nemner innverknaden frå Waters si omarbeiding:

«

Det mest trulege sambandet mellom Williams-innspelingane og alle rockecoverane som kom i 1960-åra og 1970-åra er Muddy Water si Chess-side frå 1953, som held den same svingande fraseringa som Williams-innspelingane, men studiomusikarene spritar han opp med ein stødig drivande rytmeseksjon, elektrifiserte instrument og Little Walter Jacobs som jamrar på bluesharpe.

»

Van Morrison- og Them-utgåva

Baby, Please Don't Go Singel av Them
B-side	Gloria
Språk	engelsk
Utgjeve	6. november 1964 (Storbritannia), 1965 (USA)
Innspelt	Oktober 1964
Sjanger	Bluesrock
Lengd	2:40
Selskap	Decca (Storbritannia) Parrot (USA)
Komponist	Big Joe Williams
Tekstforfattar	Big Joe Williams
Låtskrivar(ar)	Tradisjonell (Williams oppført)
Produsent	Bert Berns
Them-kronologi
«Don't Start Crying Now» (1964)	Baby, Please Don't Go	«Here Comes the Night» (1965)

«Baby Please Don't Go» var ein av dei tidlegaste songane som vart spelt inn av Them, med ein 19 år gammal Van Morrison i front. Attgjevinga deira av songen var avleidd frå ein versjon spelt inn av John Lee Hooker i 1949 som «Don't Go Baby». Hooker-songen dukka seinare opp på eit album frå 1959, Highway of Blues, som Van Morrison høyrde og kjende var «noko verkeleg unikt og annleis» med «meir sjel» enn han tidlegare hadde høyrt.

Innspeling og komposisjon

Them spelte inn «Baby, Please Don't Go» for Decca Records i oktober 1964. Forutan Morrison er det motstridande opplysningar om kven som deltok på innspelinga. I tillegg til dei opphavlege medlemmene i gruppa (gitaristen Billy Harrison, bassisten Alan Henderson, trommeslagaren Ronnie Millings og klaverspelaren Eric Wrixon) har andre vorte foreslåtte: Pat McAuley på klaverinstrument, Bobby Graham på eit anna trommesett, Jimmy Page på gitar, og Peter Bardens på klaverinstrument. Som Page-biografen George Case noterer: «Det er usemje om det er Page si gjennomtrengjande blueslinje som definerer songen, om han berre spelte eit løp Harrison allereie hadde tenkt ut, eller om Page berre akkompagnerte Harrison sjølv». Morrison har erkjent Page deltok på dei tidlege øktene: «Han spelte rytmegitar på ein sak og dobla eit bassriff på den andre» og Morrison-biografen Johnny Rogan noterer at Page «dobla det distinkte riffet som Billy Harrison alt hadde laga».

Janovitz identifiserer riffet som «ryggrada i arrangementet» og skildrar bidraget til Henderson som ei «amfetamin-rush pulserande to-tonars basslinje.» Musikkritikaren Greil Marcus kommenterer at i løpet av den rolegare midtpassasjen til songen «synest gitaristen, studiomusikaren Jimmy Page eller ikkje, å kjenna seg inn i ein annan song, flippande halve riff, høge, tilfeldige, distraherte metallspon». Bluesrock-arrangementet til Them er «no med rette rekna som definitivt», ifølgje musikkskribenten Alan Clayson.

Utgivingar og hitlister

Decca gav ut «Baby, Please Don't Go» som den andre singelen til Them den 6. november 1964. Med B-sida, «Gloria», vart det deira første hit, og nådde nummer ti på UK Singles Chart i februar 1965. I USA vart singelen gitt ut av Parrot Records. Den 20. mars lista magasinet Billboard songen for første gong på sin utvida «Bubbling Under the Hot 100»-lista, der han til slutt nådde ein 102. plassen den 24. april. Singelen gjorde det betre på vestkysten, der begge songane dukka opp på vekefaste topp 40-spelelister for Los Angeles-radiostasjonen KRLA mellom mars og juni 1965 og nådde nummer éin i tre veker i april.

Songen vart ikkje inkludert på originale britiske eller amerikanske album av Them (The Angry Young Them og Them Again), men han har dukka opp på fleire samlealbum, som The Story of Them Featuring Van Morrison og The Best of Van Morrison. Då songen vart gjeve ut på ny i 1991 som singel i Storbritannia, nådde han 65. plassen på hitlista. Van Morrison akkompagnerte òg John Lee Hooker under ein opptreden i 1992, der Hooker syng og speler «Baby, Please Don't Go» på gitar medan han sit på ei bryggje, med munnspel akkompagnert av Morrison. Denne vart gitt ut på Come See About Me i 2004.

AC/DC-versjonen

Baby, Please Don't Go Singel av AC/DC frå albumet High Voltage
B-side	Love Song (Oh Jene)
Språk	engelsk
Utgjeve	3. mars 1975
Innspelt	November 1974
Studio	Albert, Sydney
Sjanger	Bluesrock
Lengd	4:47
Selskap	Albert
Komponist	Big Joe Williams
Tekstforfattar	Big Joe Williams
Låtskrivar(ar)	Tradisjonell (Williams oppført)
Produsent	Harry Vanda George Young
AC/DC-kronologi
«Can I Sit Next to You, Girl» (1974)	Baby, Please Don't Go	«High Voltage» (1975)

«Baby, Please Don't Go» var ein del av konsertane til AC/DC sidan byrjinga. Sjølv om dei har uttrykt si interesse og inspirasjon i tidlege blueslåtar, identifiserer musikkskribenten Mick Wall Them si tilpassing av songen som den sannsynlege kjelda. I november 1974 spelte Angus Young, Malcolm Young og Bon Scott inn songen for det australske debutalbumet sitt frå 1975, High Voltage. Tony Currenti er nokre gonger identifisert som trommeslagaren for songen, sjølv om han meiner at han allereie var spelt inn med Peter Clack. Wall noterer at produsenten George Young spelte bass på det meste av albumet, sjølv om Rob Bailey hevdar at mange av spora på albumet vart spelt inn saman med han.

High Voltage og ein singel med «Baby, Please Don't Go» vart gitt ut samtidig i Australia i februar 1975. Albert Productions gav han ut som B-side til singelen. A-sida «Love Song (Oh Jene)» vart likevel stort sett ignorert og «Baby, Please Don't Go» byrja å bli spelt på radio. Singelen kom inn på hitlista i slutten av mars 1975, og nådde ein 10. plass i april. Allmusic-kritikaren Eduardo Rivadavia kalla songen «positivt eksplosiv», medan musikkskribenten Dave Rubin skildra det som «primal bluesrock».

Angus Young og Bon Scott i Ulster Hall i august 1979

.

Den 23. mars 1975, ein månad etter at trommeslagaren Phil Rudd og bassisten Mark Evans slutta seg til AC/DC, framførte gruppa songen for første gong (denne framføringa skulle òg gjentakast 6. og 27. april, og det er derfor det ofte er motstridande datoar for denne framføringa) på det australske musikkprogrammet Countdown. For deira utsjåande «hadde Angus på seg varemerket sitt, ein skulegutuniform, medan Scott tok scena iført ein parykk av blonde flettar, ein kjole, sminke og øyredobbar», ifølgje forfattaren Heather Miller. Joe Bonomo skildra Scott som «ei dement Pippi Langstrømpe», og Perkins noterer tatoveringane «hans og eit urovekkjande kort skjørt.» Evans skildra reaksjonen:

«

Så snart vokalen hans er i ferd med å byrja kjem han ut frå bak trommer kledd som ei skulejente. Og det var som om ei bombe gjekk av; det var pandemonium, alle braut ut i latter. [Scott] hadde ein fantastisk sans for humor.

»

Scott leikte føre kameraet, og under gitarsoloen og vokalimprovisasjonsdelen, tenner han ein sigarett medan han duellerer med Angus med ei grøn klubbe. Rudd ler gjennom heile framsyninga. Sjølv om «Baby, Please Don't Go» var ein populær del av framferdene til AC/DC (ofte som avslutningsnummer), vart songen ikkje gitt ut internasjonalt før på EP-en '74 Jailbreak. Videoen frå Countdown-konserten er inkludert på DVD-samlinga Family Jewels frå 2005.

Aerosmith-versjon

Aerosmith spelte inn «Baby, Please Don't Go» til bluescoveralbumet Honkin' on Bobo, som vart gitt ut 30. mars 2004. Albumet vart produsert av Jack Douglas, som hadde jobba med dei tidlegare albuma til gruppa, og speglar ei tilbakevending til hardrock-røtenen deira. magasinet Billboard skildra songen som «den typen rett fram, hardt køyrande spor som alltid kjenneteikna platene deira på 1970-talet.» Edna Gundersen i USA Today kalla versjonen deira ei «fantastisk gjenoppliving.» Det var den første singelen som vart gitt ut frå albumet og nådde sjuandeplass på Mainstream Rock Tracks-lista. Ein musikkvideo, regissert av Mark Haefeli, vart produsert for å promotera singelen. Seinare har songen vorte ein fast del av konsertrepertoaret til bandet.

Anerkjenning og ettermæle

«Baby, Please Don't Go» er anerkjend som ein bluesstandard, mellom anna av den franske blueshistorikaren Gérard Herzhaft, som skildra songen som «ein av dei mest spelte, arrangerte og omarrangerte låtane i blueshistoria». Rock and roll Hall of Fame inkluderte Big Joe Williams-versjonen på lista si over 500 songar som forma Rock and roll. I 1992 vart songen til Williams innlemma i Blues Foundation Hall of Fame i kategorien «Classics of Blues Recordings». Jim O'Neal skreiv for stiftinga at, i tillegg til ulike bluesinnspelingar, «vart songen gjenoppliva på nytt av rockeband på 60-talet som Them, The Amboy Dukes og Ten Years After».

I 1967 spelte The Amboy Dukes inn songen til sitt sjølvtitulerte debutalbum. Ei albummelding nemner Them-versjonen, men legg til at Amboy Dukes-medlemmen «Ted Nugent og gutane vrir den totalt til sitt synspunkt, og til og med kastar ei komplett Jimi Hendrix-gitarlinje frå Third Stone from the Sun' inn i miksen.» Songen vart gitt ut som singel og nådde 106. plassen på Billboard si utvida «Bubbling Under the Hot 100»-lista. I 1969 inkluderte Ten Years After nokre strofer frå «Baby, Please Don't Go» under framføringa av «I'm Going Home» på Woodstock-festivalen i Bethel i New York. Alvin Lee si 10 minutt lange gitarøving var eit høgdepunkt i dokumentarfilmen frå 1970, som «skulle sementera ryktet deira i fleire tiår framover».

Kjelder

• Denne artikkelen bygger på «Baby, Please Don't Go» frå Wikipedia på engelsk, den 18. mai 2023.
  • Wikipedia på engelsk oppgav desse kjeldene:
• «KRLA Tunedex». KRLA Beat. 14. april 1965. 
• «KRLA Tunedex». KRLA Beat. 21. april 1965. 
• «KRLA Tunedex». KRLA Beat. 28. april 1965. 
• «Single Reviews – Chart Specials». Billboard 77 (5). 30. januar 1965a. ISSN 0006-2510. 
• «Bubbling Under the Hot 100». Billboard 77 (12). 20. mars 1965b. ISSN 0006-2510. 
• «Bubbling Under the Hot 100». Billboard 77 (17). 24. april 1965c. ISSN 0006-2510. 
• «'Honk' if You Love Old Aerosmith». Billboard 116 (14). 3. april 2004. ISSN 0006-2510. 
• «CashBox Record Reviews». Cash Box 26 (28). 30. januar 1965. 
• Birnbaum, Larry (2012). Before Elvis: The Prehistory of Rock 'n' Roll. Lanham, Maryland: Scarecrow Press. ISBN 978-0-8108-8629-2. 
• Bonomo, Joe (2010). AC/DC's Highway To Hell. US: Bloomsbury Publishing. ISBN 978-1441141583. 
• Case, George (2007). Jimmy Page: Magus, Musikar, Man – An Unauthorized Biography. Hal Leonard. ISBN 978-1-4234-0407-1. 
• Clayson, Alan (2006). Led Zeppelin: The Origin of the Species. Chrome Dreams. ISBN 1-84240-345-1. 
• Dahl, Linda (1984). Stormy Weather: The Music and Lives of a Century of Jazzwomen. Limelight Editions. ISBN 0-87910-128-8. 
• Demetre, Jacques (1994). The Prewar Blues Story 1926–1943 (CD compilation booklet). Various artists. Best of Blues. OCLC 874878605. Best of Blues 20. 
• Escott, Colin (2002). B.B. King: The Vintage Years (Box set booklet). B.B. King. UK: Ace Records. OCLC 52004950. Ace ABOXCD 8. 
• Fink, Jesse (2014). The Youngs: The Brothers Who Built AC/DC. New York City: St. Martin's Press. ISBN 978-1466865204. 
• Garon, Paul (2004). «Baby Please Don't Go/Don't You Leave Me Here». I Komara, Edward. Encyclopedia of the Blues. New York City: Routledge. ISBN 978-1135958329. 
• Gioia, Ted (2008). Delta Blues (Norton Paperback 2009 utg.). New York City: W. W. Norton. ISBN 978-0-393-33750-1. 
• Gordon, Robert (2002). Can't Be Satisfied: The Life and Times of Muddy Waters. Boston, Massachusetts: Little, Brown. ISBN 0-316-32849-9. 
• Hal Leonard (1995). «Baby Please Don't Go». The Blues. Milwaukee, Wisconsin: Hal Leonard. ISBN 0-79355-259-1. 
• Herzhaft, Gerard (1992). «Baby, Please Don't Go». Encyclopedia of the Blues. Fayetteville, Arkansas: University of Arkansas Press. ISBN 1-55728-252-8. 
• Marcus, Greil (2010). When That Rough God Goes Riding: Listening to Van Morrison. PublicAffairs. ISBN 978-1-58648-821-5. 
• Miller, Heather (2009). AC/DC: Hard Rock Band. Enslow. ISBN 978-0766030312. 
• Moore, Allan F. (2004). «The Contradictory Aesthetics of Woodstock». I Bennett, Andy. Remembering Woodstock. New York City: Routledge. ISBN 978-0-7546-0714-4. 
• Murray, Charles Shaar (2002). Boogie Man: The Adventures of John Lee Hooker in the American Twentieth Century. Macmillan. ISBN 978-0-312-27006-3. 
• Palmer, Robert (1989). Muddy Waters: Chess Box (Box set booklet). Muddy Waters. Universal City, California: Chess Records/MCA Records. OCLC 154264537. CHD3-80002. 
• Perkins, Jeff (2011). AC/DC – Uncensored on the Record. Coda Books. ISBN 978-1908538543. 
• Rogan, Johnny (2006). Van Morrison: No Surrender. Random House. ISBN 978-0-09-943183-1. 
• Rubin, Dave (2015). Inside Rock Guitar: Four Decades of the Greatest Electric Rock Guitarists. Milwaukee, Wisconsin: Hal Leonard. ISBN 978-1495056390. 
• Strong, Martin C. (2002). The Great Rock Discography. Canongate. ISBN 978-1-84195-312-0. 
• Thompson, Gordon (2008). Please Please Me: Sixties British Pop, Inside Out. Oxford University Press. ISBN 978-0-19-533318-3. 
• Walker, Clinton (2011). Highway to Hell: The Life and Death of AC/DC Legend Bon Scott. Verse Chorus Press. ISBN 978-1891241864. 
• Wall, Mick (2013). AC/DC: Hell Ain't a Bad Place to Be. Macmillan. ISBN 978-1250038753. 
• Whitburn, Joel (1988). Top R&B Singles 1942–1988. Menomonee Falls, Wisconsin: Record Research. ISBN 0-89820-068-7. 
• Whitburn, Joel (2008). Joel Whitburn Presents: Across the Charts – The 1960-åra. Menomonee Falls, Wisconsin: Record Research. ISBN 978-0898201758.