Zinc Alloy and the Hidden Riders of Tomorrow

Meldingar
Karakter
AllMusic
Pitchfork	5.8/10
Uncut	7/10

T. Rex-kronologi
Zinc Alloy and the Hidden Riders of Tomorrow Studioalbum av Marc Bolan & T. Rex

Utgjeve	1. februar 1974
Innspelt	1973
Sjanger	Rock, soul, R&B, funk
Lengd	46:17
Selskap	T.REX (Storbritannia) Ariola (Tyskland)
Produsent	Marc Bolan
Tanx (1973)	Zinc Alloy and the Hidden Riders of Tomorrow	Bolan's Zip Gun (1975)

Singlar frå Zinc Alloy and the Hidden Riders of Tomorrow – A Creamed Cage in August
«Teenage Dream» Utgjeve: 1974

Zinc Alloy and the Hidden Riders of Tomorrow - A Creamed Cage in August er eit studioalbum av det engelske rockebandet Marc Bolan & T.Rex, det niande sidan debutplata deira som Tyrannusaurus Rex i 1968. Det kom ut i februar 1974 på plateselskapet til T.Rex, distribuert av EMI. Det var det første og einaste albumet gjeve ut under namnet «Marc Bolan & T. Rex».

I motsetnad til mange av dei tidlegare T. Rex-albuma, vart ikkje albumet gjeve ut i Nord-Amerika. I staden gav plateselskapet ut Light of Love som kom ut i august same året i USA, med tre spor frå Zinc Alloy, medan resten av songane kom ut på det neste albumet deira, Zip Gun.

Zinc Alloy vart møtt med undring hos lyttarane. Det skal visstnok ha forvirra somme og delt fanbasen deira på denne tida, medan kritikarane nesten utelukkande var negative.^[1] I seinare år har albumet blitt sett i eit litt mildare lys, men det er framleis ein merkeleg sak i katalogen til T. Rex med element av funk og R&B. Albumet nådde 12. plassen på UK Albums Chart.

På denne tida hadde Marc Bolan starta å miste grepet om Storbritannia, av to årsaker: Han prøvde heile tida å slå igjennom i USA (som førte til færre forsøk på å gjere det bra i Storbritannia= og han ønskte å utvide lydbiletet til T. Rex. Dette kan ein sjå alt på Tanx frå 1973, med fleire gitareffektar, akkordendringar, strykearrangement og andre stuiotriks som Bolan ikkje hadde nytta før.

Han hadde lytta til mykje amerikansk soul og R&B, utan tvil påverka av den nye kjærasten og koristen han hadde leigd inn for turneen sin i USA i 1973, Gloria Jones. Desse nye stilane, sett i ettertid, kom halvtanna år før David Bowie sitt banebrytande «Young Americans», som ofte vert rekna som den med suksessfulle overgangen mellom britisk glamrock (som no vart mindre populær) til radiovennleg, soulaktig poprock.

Songane synte ei mørkare stemning enn på dei tidlegare utgjevingane til Bolan, med songen «Venus Loon» som har eit ganske grotesk tema. Musikken er òg meir ambisiøs og kompleks, og inneheld nokre av dei lengre gitarsoloane til Bolan.

Albumet delte tilhengjarar og kritikarar i to leirar, der den eine vart verande med han til han døydde, medan den andre såg på han som eit utvaska tenåringsidol. Singelen frå albumet, «Teenage Dream», nådde berre 13. plass i Storbritannia, som må sjåast i etterkant av alle Topp 5-hittane han hadde i åra før.

Bakgrunn og innspeling[endre | endre wikiteksten]

Songaren, gitaristen og låtskrivaren Marc Bolan var ein av dei første engelske artistane som spelte inn musikk i Tyskland, i Musicland Studios i München. Dei fleste grunnspora vart spelte inn mellom februar og juni 1973. Albumet vart miksa seinare på året etter at bandet kom attende frå ein turné i USA. Miksinga var vanskeleg sidan Bolan sleit med kraftig dopmisbruk. Han ønskte å halde kontrollen, og ønskte ikkje å lytte til råda til Visconti. Dette var siste gongen Visconti arbeidde med bandet.^[2]

Bandet vart utvida for denne utgjevinga med ein ekstra gitarist, Jack Green, studiomusikaren B.J. Cole på pedal steel, og korvokalistane 'The Cosmic Choir', ein soulduo som bestod av kjærasten til Bolan, Gloria Jones og Sister Pat Hall, stundom i lag med broren til Gloria, Richard Jones.

Musikk[endre | endre wikiteksten]

Journalisten Alexis Petridis skreiv at albumet er variert, inkludert «funky clavinet, Jerry Lee Lewis piano, korvokal frå den nye kjærasten Gloria Jones, strykarar, blåsarar og tremolo, forvrengde gitarar som Bolan fyrte av med ekstravagant Hendrix-aktige soloar.»^[3] AllMusic skildra «The Avengers (Superbad)», «Interstellar Soul» og «Liquid Gang» som «solid James Brown-driv».^[4]

Utgjeving[endre | endre wikiteksten]

Plateomslaget skulle i røynda berre vise undertittelen A Creamed Cage in August, men EMI valde å legge til eit banner med namnet før det gjekk i trykken.^[1] Albumet kom ut fem veker etter slutten av ein britisk turné. Bandet hadde bedt om å at dei første utgåvene skulle vere eit tredobbelt omslag i fleire lag, i form av eit gitteraktig bilete av det noverande omslaget med andletet til Marc Bolan i ein bleik, gullfarga bakgrunn, som var meint å brettast ut til eit 'kremfarga bur' med undertittelen.^[2] Albumet nådde 12. plassen på den britiske albumlista og dne første singelen, «Teenage Dream», nådde 13. plassen på singellista.^[5]

Då albumet kom ut i Storbritannia hadde det amerikanske selskapet til Bolan, Reprise, droppa han og han sleit med å finne eit anna amerikanske selskap som ville signere han. Då han omsider fekk ein avtale med Casablanca Records hadde han spelt inn mykje nytt materiale, som det nye selskapet valde å gje ut i lag med eit par songar frå Zinc Alloy som Light of Love i september 1974. Dermed kom verken Zinc Alloy eller Bolan's Zip Gun ut i USA i 1970-åra.

I 1996 gav Demon Records ut eit album kalla Change (The Alternative Zinc Alloy), som inneheldt alternative versjonar, uferdige studiomiksar og demoar. Dei to albuma vart gjeve ut i lag på Edsel og Rhino Records i 2002. Ei anna utgåve med sjeldne spor kom ut i 2014.^[6]

Mottaking[endre | endre wikiteksten]

Zinc Alloy fekk dårleg kritikk då det kom ut hos nesten alle meldarane.^[1] Den britiske pressa slakta T. Rex for å ha kopiert tittelen på albumet frå David Bowie sitt The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars, sjølv om Bolan hadde snakka om å gje ut musikk under pseudonymet «Zinc Alloy» sidan midten av 1960-åra.

Seinare meldingar har vore noko mildare. AllMusic likte songen «You've Got to Jive to Stay Alive» som «usannsynleg lett, men imponerande groove-prega».^[4] I ei melding til 7 av 10 stjerner skreiv Uncut: «Bolan, som var nyforelska i Gloria Jones, legg meir vekt på funk og R&B, fleire månader før Bowie og Elton John byrja med disco og Philly soul.» «Bolan kunne tydelegvis framleis vere kreativ - dei mørke, snikande 'Explosive Mouth' og 'Change' er særleg bra».^[8] The Quietus likte dei fleste songane og sa: «'Venus Loon' og 'Sound Pit' er oppsiktsvekkande, fantastiske opningsspor, full av tung proto-disco og dramatiske strykar-stikk som likna meir på Chi-Lites eller O'Jays enn den reine rock & roll-stilen deira frå tidlegare år. Sjølv når han tek eit steg attende til boogie på 'Explosive Mouth' er det nesten ein Beefheart-aktig merkelegheit i rytmane og formene, ein forplikta surrealisme i tekstane, ein ærlegheit om hans eigen sjølvforvirring og det destruktive i fantasien hans som inneber langt meir sjølvmedvit enn den offisielle soga om fallet til Bolan fortel.» Meldaren Neil Kulkarni sa at songar som «'Galaxy' og 'Teenage Dream' sym i utsøkte draumande mellomspel» med «dei søte, sjelfulle harmoniane og ultra-fasa uttoningar». Musikalsk er det sagt at Bolan «blandar soul med funk, syrerock, rockabilly på paletten sin til ein unik, vridd lapskaus som framleis er hans eigen stil». «'Liquid Gang', 'Carsmile Smith' og 'Painless Persuasion' er somme av dei mest strålande, 'over-the-edge-anthems' han nokon gong skreiv, og når bandet vert funky ('You've Got To Jive', 'Interstellar Soul' og 'The Avengers') klarar dei å bli meir tydeleg i lomma enn nokon annan kvit rockar som har prøvd å tappe litt av den James Brown-magien (t.d. Led Zeppelin, The Stones). 'The Leopards' tonar ut medan Marc ikkje ein gong syng, men rappar som ein dadaistisk poet/Watts-profet, forsøksvis, men pirrande nok til å treffe ein nesten heilt ny type musikk, ein stad mellom Kevin Ayers og Iceberg Slim.» Han konkluderte med å sei at Zinc Alloy var eit «fantastisk rot».^[1]

The Guardian skreiv at det er «betre enn rykte skulle tilsei». Meldaren Alexis Petridis sa at «Teenage Dream» var «ornamentert elegisk» «og nok føre si tid til å eksperimentere med soul 18 månader før Bowie gav ut Young Americans». Petridis konkluderte med at Bolan «hadde mål om å lage ein slags Spector-aktig vegg-av-lyd-effekt, og bomma berre så vidt».^[3] Record Collector kalla det «ei merkverdig musikalsk samling».^[9]

Innhald[endre | endre wikiteksten]

Alle songar er skrivne av Marc Bolan.

Side A
Nr.	Tittel	Lengd
1.	«Venus Loon»	3:01
2.	«Sound Pit»	2:50
3.	«Explosive Mouth»	2:26
4.	«Galaxy»	1:48
5.	«Change»	2:47
6.	«Nameless Wildness»	3:06
7.	«Teenage Dream»	5:45

Side B
Nr.	Tittel	Lengd
1.	«Liquid Gang»	3:17
2.	«Carsmile Smith & the Old One»	3:16
3.	«You've Got to Jive to Stay Alive – Spanish Midnight»	2:35
4.	«Interstellar Soul»	3:26
5.	«Painless Persuasion v. the Meathawk Immaculate»	3:26
6.	«The Avengers (Superbad)»	4:28
7.	«The Leopards Featuring Gardenia & the Mighty Slug»	3:36

1994 CD reissue bonus tracks
Nr.	Tittel	Lengd
15.	«The Groover»	3:24
16.	«Midnight»	2:49
17.	«Truck On (Tyke)»	3:09
18.	«Sitting Here»	2:21
19.	«Satisfaction Pony»	2:49

*Change (The Alternative Zinc Alloy)*
Nr.	Tittel	Lengd
1.	«Venus Loon»	3:05
2.	«Sound Pit (Parts 1 & 2)»	3:01
3.	«Explosive Mouth»	2:33
4.	«Galaxy»	1:03
5.	«Change (Signs)»	1:54
6.	«Nameless Wildness»	5:19
7.	«Teenage Dream»	5:57
8.	«Liquid Gang»	2:56
9.	«Carsmile Smith & the Old One»	2:34
10.	«Spanish Midnight»	0:37
11.	«Insterstellar Soul»	1:55
12.	«Painless Persuasion v. the Meathawk Immaculate»	3:29
13.	«The Avengers (Superbad)»	3:27
14.	«The Leopards Featuring Gardenia & the Mighty Slug»	2:28
15.	«The Groover»	2:50
16.	«Midnight»	2:48
17.	«Truck On (Tyke)»	1:40
18.	«Sitting There (Sitting Here)»	2:01
19.	«Satisfaction Pony»	3:27
20.	«Nameless Wildness (Acoustic Demo)»	1:47
21.	«Carsmile Smith & the Old One (Solo / Acoustic Demo)»	1:45
22.	«Carsmile Smith & the Old One (Acoustic Demo with Organ)»	1:17
23.	«The Avengers (Superbad) (Acoustic Demo)»	2:50
24.	«The Leopards Featuring Geraldine & the Mighty Slug (Acoustic Demo)»	1:08