Hopp til innhald

…And Then There Were Three…

Frå Wikipedia – det frie oppslagsverket
…And Then There Were Three…
Studioalbum av Genesis
Språk engelsk
Utgjeve 31. mars 1978
Innspelt September og oktober 1977
Studio Relight Studios
(Hilvarenbeek, Nederland)
Sjanger Poprock[1]
Lengd 53:27
Selskap Charisma
Produsent
Genesis-kronologi 
Seconds Out
(1977) 		…And Then There Were Three… Duke
(1980)


Singlar frå ...And Then There Were Three...
  1. «Follow You Follow Me»
    Utgjeve: Mars 1978[2]
  2. «Many Too Many»
    Utgjeve: Juni 1978[2]

...And Then There Were Three... er det niande studioalbumet til det engelske rockebandet Genesis. Det kom ut i mars 1978 på Charisma Records og er det første spelt inn som ein trio med songaren og trommeslagaren Phil Collins, klaverspelaren Tony Banks og bassisten og gitaristen Mike Rutherford etter at gitaristen Steve Hackett slutta. Albumet markerte ei endring i stilen til bandet, der dei blanda element av røtene deira i progressiv rock med kortare materiale, og Collins bidrog meir til låtskrivinga.

Albumet fekk blanda kritikk av kritikarane, men nådde tredjeplassen på UK Albums Chart og 14. plassen på amerikanske Billboard 200. Den første singelen frå albumet, «Follow You Follow Me», vart den største hitten deira til då, og nådde sjuandeplassen i Storbritannia og 23. plassen i USA. Albumet selde til platinaplate i USA i 1988 for ein million selde eksemplar i USA. For å marknadsføre albumet la Genesis ut på ein turné me den nye konsertgitaristen deira Daryl Stuermer. Albumet vart miksa på ny i 2007 som ein del av plateboksen Genesis 1976–1982 i 5.1 kringlyd og ein ny stereomiks av Nick Davis.

Produksjon

[endre | endre wikiteksten]

Bakgrunn

[endre | endre wikiteksten]

I juli 1977 fullførte Genesis turneen sin etter det åttande studioalbumet deira, Wind & Wuthering, med besetninga som bestod av songaren og trommisen Phil Collins, klaverspelaren Tony Banks, bassisten Mike Rutherford, gitaristen Steve Hackett og turnétrommisen Chester Thompson. Bandet redigerte og miksa så det andre konsertalbumet sitt, Seconds Out, i august 1977, då Hackett valde å slutte i bandet for å satse på solokarrierren sin.[3] Han hadde alt gjeve ut det første soloalbumet sitt, Voyage of the Acolyte, og mislikte dei musikalske kompromissa i Genesis og kjende seg meir komfortabel med å arbeide på eiga hand. Sidan Genesis no hadde spelt i Madison Square Garden, kjende Hackett det som at gruppa ikkje hadde meir å oppnå.[4] At Hackett slutta vart ikkje offentleggjort før 8. oktober, då Collins, Banks og Rutherford marknadsførte Seconds Out (og var ferdig med å arbeide på ...And Then There Were Three...).[5] Trioen var sikre på at dei skulle halde fram, sidan dei hadde danna grunnstamma på fleire Genesis-klassikarar, som «Apocalypse in 9/8»-delen av «Supper's Ready», den instrumentale delen av «The Cinema Show» og grunnstamma på A Trick of the Tail (skriven medan Hackett arbeidde på det første soloalbumet sitt).[6]

Skriving og innspeling

[endre | endre wikiteksten]
Plateprodusenten David Hentschel

Øvingane byrja i Shepperton Studios og varte kring seks veker.[7] I september 1977 drog dei attverande tre medlemmane inn i Relight Studios i Hilvarenbeek i Nederland for å skrive og spele inn det nye albumet sitt. Det var same studio dei hadde brukt for Wind & Wuthering.[8][9][10] Gruppa ønskte å spele inn musikk ei ny stad, men dei kunne ikkje finne eit studio som passa behova deira, og ønskte heller ikkje å reise så langt frå England. Rutherford ønskte å vere att i London, men sa at innspelinga utanlands var «den einaste skattefordelen» deira.[9] Gruppa fekk med seg lydteknikaren og medprodusenten David Hentschel, som hadde arbeidd på dei to førre albuma deira. Genesis hadde òg sjølv rolla som produsentar.[8] I følgje Rutherford vart materialet spelt inn på to veker.[9] Bandet vurderte å teste ut nye gitaristar eller bruke ein studiogitarist for albumet, men Rutherford var trygg på at han var god nok til å spele sologitarpartia sjølv, og meinte han kom til å like utfordringa.[9][6] Banks meinte det var enklare å spele inn som eit tremannsband og hadde støre glede av det enn tidlegare, sidan kvart medlem hadde tydelege roller, som reduserte faren for krangling undervegs.[3][10] Rutherford oppdaga at med tre medlemmar vart grunnspora enklare og ikkje like lett å forstå før dei hadde lagt over fleire lydspor.[9] Etter innspelinga miksa gruppa albumet i Trident Studios i London.[8]

Banks og Rutherford var dei meir dominante låtskrivarane med fire og tre songar skrivne av dei, i tillegg til ein av Banks og Collins og tre spor skrivne av alle tre.[11] Collins hadde slått seg ned med kona og to barn i South Ealing, og hadde ikkje så mykje tid til å kome med nye komposisjonar til innspelinga.[12] Rutherford sa seinare at han var imponert over at gruppa skreiv «Follow You Follow Me», sidan dei hadde vanskar med å avgrense seg til 3-4 minuttar med musikk.[13] Størsteparten av albumet vart forma av songar som var klare før innspelinga, og som ikkje var utvikla gjennom jammar og improvisasjonar.[10] Collins meinte seinare at albumet mangla «rike, jazza stykke» som «Los Endos» frå A Trick of the Tail der dei blanda rytme og melodi,[14] men kunne ikkje medverke med idear sidan det var vanskeleg å spele trommer i leilegheita si i Ealing med kone og to barn.[15][16] Gruppa vart stadig meir populære i USA og hadde ikkje hatt ein hitsingel der, som Banks seinare sa var noko dei sleit med.[3] På det originale albumet vart rekkjefølgja endra der «Undertow» vart byta med «Many Too Many» og «Scenes from a Night's Dream», før det vart endra slik at bandet meinte det flaut betre.[9]

Plateomslag

[endre | endre wikiteksten]

Som med dei tidlegare tre studioalbuma vart plateomslaget designa av Storm Thorgerson og Aubrey Powell i Hipgnosis. Thorgerson sa seinare at omslaget «prøvde å fortelje ei soge med spora etterlate av lysspor». Fotografiet vart teken ved hjelp av intervallfotografering for å representere «det som kjem og går» i tekstane på albumet, og endringane i besetninga til bandet.[17]

Komposisjon

[endre | endre wikiteksten]

Albumet markerte ei endring i stilen deira, der dei gjekk bort frå røtene sine i progressiv rock mot kortare, meir konsise songar.[3] Motivasjonen for dette var at dei kunne inkludere fleire musikalske idear på albumet, og fungere som eit svar til den nye punkrock- og new wave-rørsla, der korte og konsise songar var vanleg.[6] Denne avgjersla fekk Collins til å forstå at dei gav inntrykk av å prøve og bli eit «singel-band», men meinte at materialet deira «hovudsakleg var det same».[14] Rutherford ønskte særleg å skape sin eigen stil, og ikkje kopiere dei særeigne gitartonane til Hackett, så albumet var meir dominert av klaverinstrumenta til Banks, med enklare gitarpartar.[18]

Side ein

[endre | endre wikiteksten]

«Down and Out» er ein av tre songar som vart skriven av heile bandet i lag, under ei av øvingane deira. Thompson fann den komplekse takten vanskeleg å spele på scenen i starten, sidan Collins ikkje klarte å forklare riffet og rytmen som Rutherford meinte «berre auka forvirringa».[9] Collins skreiv teksten, som omhandla amerikanske plateselskap som droppar artistar når dei ikkje lenger er populære. Refrenget snakkar ut frå ståstaden til artisten og versa frå ståstaden til selskapet.[7] Bandet hadde opphavleg planar om å utvikle og arrangere Banks-songen «Undertow» vidare, men grunnsporet med gitar, trommer og piano, i lag med eit enkelt refreng, var sterkt nok slik det var. Banks spelte eit elektrisk piano frå Yamaha på sporet, der ein òg nytta stemme-sløyfer laga av bandet, som vart halde «lågt og forsiktig» i den endelege miksen.[9] Banks hadde skrive ein to minuttar lang introduksjon til songen, men hugsa ei usemje med dei andre medlemmane sidan det var nok klaverparti på albumet. Seksjonen vart omarbeidd og nytt som ein del av «From the Undertow», eit spor på det første soloalbumet til Banks, A Curious Feeling (1979).[19]

Teksten til «Ballad of Big» vart skriven av Collins. Introduksjonen inneheld ein skjelven gitareffekt skapt av Rutherford, der han gnei gitarstrengane mot eit metallstykke, og gav det ein «lett austleg lyd». I slutten av sporet duellerer han med sin Roland gitarsynthesiser mot klaveret til Banks.[9] Collins spelte opphavleg inn trommene sine for «Snowbound» langt kjappare, før gruppa valde å spele dei inn langsamare for å passe inn i stilen på songen.[9] Collins og Rutherford skildra det som ein romantisk song, med tekst om ein mann som har på seg eit snømannkostyme for å gøyme seg frå folk, medan han på innsida vert paranoid og ikkje finn vegen ut att.[7] Medan Banks skreiv «Burning Rope» valde han å korte ned songen i staden for å strekkje arrangementa ut i eit lengre stykke. Han ønskte ikkje å gjenta seg sjølv og bli samanlikna med den ti minuttar lange «One for the Vine» frå Wind & Wuthering.[20] Songen har ein gitarsolo frå Rutherford som han syns var vanskeleg å skape etter Hackett drog, men vart nøgd med det endelege resultatet og kalla soloen den beste han spelte på albumet.[9]

Side to

[endre | endre wikiteksten]

Den opphavlege tittelen på «Deep in the Motherlode» var «Heavy». Rutherford spelte slidegitar, som han først var uerfaren ned og plasserte mellom anna flaskehalsen i feil hand då han skulle prøve det ut første gongen.[9] «Many Too Many» har ein gitarsolo av Rutherford, som var mindre trygg på spelinga si samanlikna med månadane etter albumet kom ut, då han hadde fått øvd meir. Då grunnspora var lagt ned, var gruppa framleis usikre på korleis dei skulle fullføre songen og prøvde fleire arrangement for å fullføre han, mellom anna med strykarar spelt av Banks på ein Moog synthesiser. På eit punkt vurderte dei å bruke eit orkester for sporet, men det hadde dei ikkje gjort før.[9] Banks, som skreiv teksten til songen, hugsa at Collins sleit med å syngje ordet «mama» i refrenget, noko Banks måtte forsikre han om at han kunne syngje.[20] «Scenes from a Night's Dream» er basert på ein barnedraum,[21] og var igjen inspirert av teikneseriefiguren Little Nemo som Collins hadde kjøpt ei bok av til broren.[7] Songen utvikla seg frå ein musikalsk ide frå Banks som skreiv det første tekstutdraget, men han gav opp halvvegs sidan han meinte dei ikkje passa. Bandet valde i staden ein tekst som Collins hadde skrive medan dei miksa albumet i Trident Studios. Dette førte til at songen fekk ein ny melodi og fleire harmoniar.[7][9]

«Say It's Alright Joe», skriven av Rutherford, er ein sentimental kjærleikssong om ein alkoholikar som druknar sorgene sine. Gitaristen meinte at songen skulle vere ein «fylle-versjon av Dean Martin sin 'set 'em up Joe' alkoholstil'», men tenkte det ikkje kom til å fungere før Banks la til klavera sine og bandet byrja å mikse sporet, då songen «vakna til liv».[9] Introduksjonen til «The Lady Lies» var meint å ha «ei stripparkjensle ved seg. Derfor tittelen».[9] Genesis planla å avslutte albumet med ein «lettare tone» i motsetnad til ein tyngre song, så dei sette «Follow You Follow Me» til slutt,[9] den einaste songen på albumet som vart skriven under øvingane deira og som gjekk gjennom fleire versjonar før gruppa slo seg ned med ein tre minuttar lang song.[21] Hentschel av avvisande til songen, men handsama ein tidleg miks som han presenterte for Atlantic Records, som meinte det var ein potensiell hit for bandet. Songen vart miksa på ny og inkludert på albumet.[20] Teksten var skriven av Rutherford og var inspirert av kona hans. Han sa seinare det var enklaste teksten han hadde skrive, det tok han kring ti minutt.[13]

Utgjeving

[endre | endre wikiteksten]

...And Then There Were Three... kom ut i Storbritannia den 31. mars 1978[11][22] og 28. mars i USA på Atlantic Records.[23] Det nådde tredjeplassen på UK Albums Chart og låg inne på lista i 32 veker.[24] På den amerikanske Billboard 200 nådde det 14. plassen.[25] Albumet fortsette å selje og oppnådde gullplate i USA den 31. mai 1978 for 500 000 selde eksemplar. 11. februar 1988 fekk dei platinaplate for ein million selde eksemplar.[23] Albumet vert rekna som det kommersielle gjennombrotet for Genesis, sidan dei klarte å trekkje til seg store nok publikum til at turneen gjekk i pluss, noko dei ikkje hadde klart tidlegare.[26]

Genesis gav ut to singlar frå ...And Then There Were Three.... Den første singelen, «Follow You Follow Me», vart den største hitten deira til då og nådde sjuandeplassen på singellista i Storbritannia.[2]

Nyutgjevingar

[endre | endre wikiteksten]

Ein digitalt ommastra versjon kom ut på CD i 1994 på Virgin i Europa og Atlantic i Nord-Amerika.[27][28][29] Ein dobbel SACD / DVD (inkludert nye 5.1- og stereomiksar) kom ut 2. april 2007. Han vart gjeve ut i USA og Canada som ein del av plateboksen Genesis 1976–1982. Berre sporet «Say It's Alright Joe» vart ikkje miksa på ny, fordi bandet ikkje klarte å finne fleirsporsoppptaka.[30]

Mottaking

[endre | endre wikiteksten]
Meldingar
Karakter
KjeldeKarakter
AllMusic3.5/5 stars[31]
Christgau's Record GuideD+[32]
MusicHound Rock1.5/5[33]
Q3/5 stars[34]
The Rolling Stone Album Guide4/5 stars[35]

I ei melding i april 1978 for Melody Maker hylla Chris Welch albumet som «sterkt, sjølvsikkert» og «like bra som noko dei har laga i tida etter Gabriel». Welch skreiv at songane hadde «ei kjensle av føremål» og kom med «ein merkverdig mektig lyd», og valde «Ballad of Big» som favorittsporet sitt.[36] Ei melding i The Town Talk hylla gruppa for å ha fylt holet Hackett skapte på «tillitsfullt vis» og peikte på «Down and Out» som eit bevis for dette. Resten av albumet er «eit teppe av imaginære landskap fylte med kjempande mytiske heltar som Genesis har lært å avbilde så bra».[37] Gary Mullinax i The Morning News meinte at albumet skilde seg litt frå Wind & Wuthering og merka seg at klaverinstrumenta til Banks dominerte over gitarane til Rutherford med «den same draumande vegg-av-lyd-musikken med same lyse vokal» frå Collins. Han avslutta med at Genesis lukkast til tider på albumet, men at mange av songane ikkje klarte å gå noko stad, «og glir over i kvarandre som ein slags hip musak».[38] Charley Walters, skeiv i Circus at trass i at Gabriel og Hackett var borte, ofra Genesis «verken retning eller kvalitet». Han meinte albumet har «harde, nesten illevarslande» spor som «Down and Out» og «mjukare, meir melodiske» som «Say It's Alright Joe», som alle skapar «ein magisk, mystisk lyd som skil dei frå mange liknande, men vanlegvis dårlegare europeiske kunstrockband». Han meinte Banks var den av dei tre som hadde størst tyding for lyden deira med sine «rike» arrangement utfylt av den avgrensa gitaren til Rutherford», som vert «meir følt enn høyrt». Det fungerte bra og særskild på «Burning Rope». Walters meinte at vokalen til Collins hadde manglar som gjorde at ein ikkje fekk augneblink som tok pusten frå ein, men at han var ein trommeslagar som framleis kan vere melodisk.[39]

Andre kritikarar var meir kritiske til albumet, som Robert Christgau i Village Voice og Jon Pareles, som sa at «utan sologitaristen Steve Hackett mistar bandet det siste brennpunktet sitt. Resten er dobbelsporarbeid. Derfor er lyden like grautaktig som det fryktelege Moody Blues, med førre unnskyldningar.»[32] I Crawdaddy skreiv Michael Bloom at han meinte arrangementa og klaverlydane til Banks høyrdest dårlege ut, og sa at dei hadde ein tendens til å «praktisk talt forsvinne» og «gli gjennom fingrane dine». Han meinte òg at sologitarspelet til Rutherford var «ulideleg klumsete» samanlikna med Hackett, men at han var ein «sjeldan bassist» som spelte 12-strengsgitar som minna kritikaren om Rutherford på Trespass (1970) og den tida av bandet. Bloom meinte «The Lady Lies» var det sterkaste bidraget til Banks både musikalsk og tekstmessig, og samanlikna sporet med «One for the Vine» på Wind & Wuthering Han meinte òg «Deep in the Motherlode» var eit sterkt spor, men fann synginga til Collins smaklaust over heile linja» og avslutta med at albumet «ikkje så mykje skuffande som uendeleg frustrerande».[40]

Seinare meldingar har òg vore blanda. I The Rolling Stone Album Guide meinte J.D. Considine at det var «eit genuint pop-gjennombrot» som «spissar spelinga på ein sånn måte at det er mindre prangande og mindre bortkasta energi»,[35] medan MusicHound Rock (1996) sa at det «sette Genesis på radioen med 'Follow You, Follow Me', men mangla meir kjøt på beinet på andre songar og ambisiøse arrangementa til føregangarane».[33]

Turné

[endre | endre wikiteksten]

Genesis la ut på ...And Then There Were Three...-turneen mellom mars og desember 1978, inkludert nesten 100 konsertar som dekte Europa, USA og Japan, og berre ein enkel konsert i Storbritannia i Knebworth Park den 24. juni.[1] Dei amerikanske konsertane vart viktige fordi det dekte kostnadane for heile turneen, som kosta 25 000 britiske pund per dag.[1]

Gruppa måtte ha med seg fleire musikarar på scenen, men Rutherford ønskte berre å spele sologitar på dei nye songane frå ...And Then There Were Three... og spele bass og 12-strengsgitar på dei andre. Musikaren som skulle ta over måtte kunne spele både bass på dei nye songane og dekkje dei gamle soloane til Hackett.[26] Dei møtte først Alphonso Johnson i Weather Report, men han var hovudsakleg bassist, og stilen hans passa ikkje inn med resten av bandet. Johnson føreslo i staden jazzfusion-gitaristen Daryl Stuermer, som alt var Genesis-fan. Han prøvespelte for dei i New York, og spelte bass på «Down and Out» og sologitar på «Squonk» (frå A Trick of the Tail) og fekk jobben.[26]

«The Fountain of Salmacis», avslutningssporet på Nursery Cryme frå 1971 vart teken inn i setlista, så Stuermer kunne ta ein song med ein særeigen Hackett-solo og setje sitt eige merke på han.[41] «Say It's Alright Joe» vart framført med Collins i ei rolle der han gjekk med regnfrakk og brukte klaverinstrumentet til Banks som ein slags bar.[16] Turneen hadde fleire pausar slik at bandet fekk tid med familien sin heime. Collins sa seinare at turneen var «slutten på ein æra» og meinte at gruppa ikkje trengde å spele så mange konsertar i framtida.[41]

Innhald

[endre | endre wikiteksten]

Alle songar arrangerte og framførte av Genesis.[8]

Side ein
Nr.TittelLåtskrivar(ar)Lengd
1.«Down and Out»Phil Collins, Tony Banks, Mike Rutherford5:28
2.«Undertow»Banks4:47
3.«Ballad of Big»Collins, Banks, Rutherford4:51
4.«Snowbound»Rutherford4:31
5.«Burning Rope»Banks7:10
Side to
Nr.TittelLåtskrivar(ar)Lengd
1.«Deep in the Motherlode»Rutherford5:16
2.«Many Too Many»Banks3:32
3.«Scenes from a Night's Dream»Collins, Banks3:30
4.«Say It's Alright Joe»Rutherford4:21
5.«The Lady Lies»Banks6:08
6.«Follow You Follow Me»Rutherford, Banks, Collins4:01

Genesis spelte inn to songar til som ikkje kom med på albumet og i staden kom ut som B-sider.[9]

Nr.TittelLåtskrivar(ar)Lengd
1.«The Day the Light Went Out»Banks3:20
2.«Vancouver»Collins, Rutherford3:03

Medverkande

[endre | endre wikiteksten]

Henta frå plateomslaga frå 1978 og 2007.[8]

Genesis

Produksjon

  • Genesis – produsent
  • David Hentschel – produsent, lydteknikar
  • Pierre Geofroy Chateau – produksjonsassistent
  • Steve Short – mikseassistent
  • Geoff Banks – utstyr
  • Andy Mackrill – utstyr
  • Dale Newman – utstyr
  • Hipgnosis – design, fotograf

Kjelder

[endre | endre wikiteksten]
  • Denne artikkelen bygger på «…And Then There Were Three…» frå Wikipedia på engelsk, den 15. mars 2020.
  • Bowler, Dave; Dray, Bryan (1992). Genesis – A Biography. Sidgwick & Jackson. ISBN 978-0-283-06132-5. 
  • Banks, Tony; Collins, Phil; Rutherford, Mike. (2. april 2007). Genesis 1976–1982 – ...And Then There Were Three.... [DVD]. EMI. UPC 081227998738. 
  1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Bowler & Dray 1992, s. 150.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 Bowler & Dray 1992, s. 249.
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Welch, Chris (22 Oktober 1977). «Three's company». Melody Maker: 55. Henta 13. mars 2020. 
  4. ↑ Bowler & Dray 1992, s. 138.
  5. ↑ Unknown (8 Oktober 1977). «Double elpee recorded at this gig, and Hackett leaves Genesis». New Musical Express: 3. Henta 13. mars 2020. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 Bowler & Dray 1992, s. 143.
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 7,3 7,4 «Views From the Three – Phil Collins and Mike Rutherford radio interview». BBC Radio One. Mars 1978. Henta 7. mars 2020. 
  8. ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 8,4 ...And Then There Were Three... Charisma Records. 1978. CDS 4010. 
  9. ↑ 9,00 9,01 9,02 9,03 9,04 9,05 9,06 9,07 9,08 9,09 9,10 9,11 9,12 9,13 9,14 9,15 9,16 9,17 Fielder, Hugh (1. april 1978). «Genesis Track By Track». Sounds: 17–18. Henta 29. april 2015. 
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 Bowler & Dray 1992, s. 144.
  11. ↑ 11,0 11,1 «Genesis: LP, world tour, book from the survivors». Sounds: 6. 25. februar 1978. Henta 13. mars 2020. 
  12. ↑ Bowler & Dray 1992, s. 146-147.
  13. ↑ 13,0 13,1 Lester, Paul (20. juli 2017). «The Stories Behind The Songs : Genesis». Classic Rock. Henta 13. mars 2020. 
  14. ↑ 14,0 14,1 Welch, Chris (19. august 1978). «Genesis hit back». Melody Maker. Henta 13. mars 2020. 
  15. ↑ Bowler & Dray 1992, s. 146.
  16. ↑ 16,0 16,1 Bowler & Dray 1992, s. 147.
  17. ↑ Cerio, Steven (1998). «Interview with Storm Thorgerson- Seconds #46 (1998)». Seconds. Henta 13. mars 2020. 
  18. ↑ Bowler & Dray 1992, s. 144–145.
  19. ↑ Janisch, Helmut (30. september 2009). «Tony Banks – Interview». Genesis News. Henta 13. mars 2020. 
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 Banks, Tony. Reissues Interview 2007 bonus feature.
  21. ↑ 21,0 21,1 Bowler & Dray 1992, s. 148.
  22. ↑ «British album certifications – Genesis – ...And Then There Were Three...». British Phonographic Industry. Arkivert frå originalen 1. august 2017. Henta 13. mars 2020.  Skriv «And Then There Were Three» i feltet 'Keywords'. Velj 'Title' i feltet 'Search by'. Velj 'Album' i feltet 'By Format'. Klikk 'Search'.
  23. ↑ 23,0 23,1 «American album certifications – Genesis – ...And Then There Were Three...». Recording Industry Association of America. Henta 13. mars 2020. 
  24. ↑ «And Then There Were Three». Official Charts Company. Henta 13. mars 2020. 
  25. ↑ «Genesis Chart History». Billboard. Henta 13. mars 2020. 
  26. ↑ 26,0 26,1 26,2 Bowler & Dray 1992, s. 151.
  27. ↑ ...And Then There Were Three... Virgin Records. 1994. CDSCDX 4010. 
  28. ↑ ...And Then There Were Three... Atlantic Records. 1994. 82691-2. 
  29. ↑ ...And Then There Were Three... Atlantic Records. 1994. CD 82691. 
  30. ↑ Com, Genesis News. «Genesis News Com [it]: Genesis – And Then There Were Three 2007 – SACD + DVD information and review». www.genesis-news.com. 
  31. ↑ Erlewine, Stephen Thomas. «And Then There Were Three – Genesis». AllMusic. Henta 15. mars 2020. 
  32. ↑ 32,0 32,1 Christgau, Robert (1981). «Consumer Guide '70s: G». Christgau's Record Guide: Rock Albums of the Seventies. Ticknor & Fields. ISBN 089919026X. Henta 23. februar 2020 – via robertchristgau.com. 
  33. ↑ 33,0 33,1 Graff, Gary, red. (1996). «Genesis». MusicHound Rock: The Essential Album Guide. Visible Ink Press. ISBN 0787610372. 
  34. ↑ Andy Fyfe Q, 2007. mai Issue 250.
  35. ↑ 35,0 35,1 Considine, J. D. (2004). «Genesis». I Brackett, Nathan; Hoard, Christian David. The New Rolling Stone Album Guide. New York: Simon & Schuster. s. 327–328. ISBN 978-0-7432-0169-8. 
  36. ↑ Welch, Chris (1. april 1978). «Genesis: tricks and treats». Melody Maker. Henta 15. mars 2020. 
  37. ↑ «Breaking Records – Genesis: ...And Then There Were Three...». The Town Talk. 6. juni 1978. s. 35. Henta 15. mars 2020. 
  38. ↑ Mullinax, Gary (30. april 1978). «Same old Genesis». The Morning News (Wilmington, Delaware). s. 70. Henta 15. mars 2020. 
  39. ↑ Walters, Charley (22. juni 1978). «Longplayers – Genesis Intact after Quick Exits». Circus. Henta 13. mars 2020. 
  40. ↑ Bloom, Michael (July 1978). «Genesis' Countdown to Infamy». Crawdaddy. Henta 13. mars 2020. 
  41. ↑ 41,0 41,1 Bowler & Dray 1992, s. 152.
Henta frå «https://nn.wikipedia.org/w/index.php?title=…And_Then_There_Were_Three…&oldid=3406689»